Άνοιξη

Ποτάμι ποταμάκι η άνοιξη.
Κατεβάζει τα νερά του χειμώνα ορμητικά.
Δεν με φύλαξες. Παράπονο.
Προστάτεψέ με. Εντολή.
Τι; Δεν ξέρεις; Απορία.
Ούτε να με κρατήσεις ξέρεις. Παράπονο.
Και τώρα τι θα γίνει, που, ούτε κι εγώ;
Μικρός πρίγκηπας, μοναδικό τριαντάφυλλο,
μικρές χαρακιές από νυστέρι στην κοιλιά,
υγρά που αναδύονται αλμυρά,
υγρά που εκβάλλονται από πηγές βάθους εξακοσίων στιβάδων
Τι; λάθος λέω;
Τι; δεν έχεις ακούσει τίποτα για τους προσωπικούς μας μύθους;
Αυτούς, ντε, που πιάνονται από σχεδόν ανύπαρκτα επεισόδια
και μας αρέσει να τους μεγαλώνουμε και να τους ομορφαίνουμε  στο μυαλό μας
και ύστερα, όταν τους διηγιόμαστε στους αλλους
-καλή ώρα όπως έκανε στα παραμύθια της η Χαλιμά-
οι μύθοι έχουν γίνει αληθινοί στο μυαλό μας
κι ο καθένας ξένος
-που δεν γνωρίζει την πραγματική ιστορία μας-
τους ακούει σαν αληθινούς
κι εμείς ζούμε πια με τις καινούργιες εκδοχές των μύθων μας,
τους πλάσαμε και μονάχα αυτούς ιστορούμε
τα δεινά
τα δεινά τα κρύβουμε
-τους πόνους τις νύχτες καλύτερα να τους κρύβουμε-
έτσι
μετά από καιρό
το επόμενο φθινόπωρο ίσως
θα έχουμε ξεχάσει
-ξεχάσει-
με τον ίδιο τρόπο που ξεχνάμε
ένα μικρό γυάλινο βάζο σε κάποιο ντουλάπι που δεν ανοίγει ποτέ.

Άνοιξη του 2520