Είμαι ένας άνθρωπος που περπατά στην κόψη του δράματος.
Φαινομενικά, κινούμαι σε πλαίσια φυσιολογικού ανθρώπου: προσπαθώ (μάταια) να κόψω το κάπνισμα, έχω καλούς φίλους, αγαπώ τη γεύση του φαγητού, αγαπώ τον έρωτα και τους ερωτευμένους, έχω δεδικασμένο διαζυγίου, τεκνοποίησης, εργασιακών χρόνων κι ό,τι άλλο συνιστά μια νορμάλ ζωή. Αλλά. Αλλά. Αλλά είμαι ένας άνθρωπος που περπατά στην κόψη του δράματος.
Δεν θα επανέλθω στις αιτίες ούτε στις μακριές ιστορίες που προκάλεσαν το σύνδρομο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι να είμαι άνθρωπος του "πολύ". Πολύ. Περισσότερο. Πιο. Παραπάνω από. Νομίζω ότι η ζωή πρέπει να εμπεριέχει μεγάλα. Εγώ φοβάμαι τα μικρά. Και το σενάριο της ζωής μου μαγειρεύει, προκαλεί τα μεγάλα, τα πιο περίπλοκα, τα διαφορετικά. Νομίζω ότι οι φίλοι μου αυτό αγαπάνε σε μένα. Το δράμα που εμφανίζεται εκεί που κανένας δεν το περιμένει, αυτό που διαλύει  την καθημερινότητά μου ως φυσιολογικού. Και σκορπά κραδασμούς στην βαρετή καθημερινότητα των άλλων.
(Συνεχίζεται)
...ή μπορεί και όχι.