Αχ...
Να ήσουνα εδώ, λέει, ή έστω να σε έπαιρνα τηλέφωνο πρωί πρωί και να σου έλεγα τι με καίει. Να γκρίνιαζα που ο Τάπερ ποδοπάτησε το πελαργόνιο και το δίκταμο κι έξυσε με τα νύχια το σοβά κυνηγώντας έναν τεράστιο ποντικό που έχει αρχίσει και εμφανίζεται γύρω από το σπίτι από τότε που ο Πάμπλο μου πέθανε. Να ήξερες, λέει, ποιος είναι ο Τάπερ και ποιος ο Πάμπλο. Δεν πειράζει τι θα έλεγες. Μάλλον θα άρχιζες να δίνεις οδηγίες για το τι πρέπει να κάνω για να γλυτώσω από τον ποντικό. Και θα μιλούσαμε για σκύλους και γάτες και ποντίκια και θα με άφηνες να γκρινιάζω και να με παρηγορείς και να συμβουλεύεις.
Κι εγώ κάτω από το πέπλο της γκρίνιας και της αναστάτωσης θα ήμουνα τρομερά χαρούμενη που είσαι εδώ ή έστω εκεί. Υπερβολικά χαρούμενη που σε έχω.
Μετά θα σου έλεγα για τους μονολόγους της θειάς, που στη βεράντα μιλάει μόνη της. Της φτιάχνω τον καφέ. Πικρό να τον πίνεις μου λέει, όπως εγώ. Είμαι αγουροξυπνημένη και δεν έχω όρεξη να μιλήσω, πόσω μάλλον που η θειά δεν ακούει και πρέπει να φωνάζω δυνατά τις κουβέντες μου.
Πικρό να τον πίνεις όπως εγώ.
Μα... βάζω λίγη ένταση στη φωνή μου... μα... δεν το ήξερα και τόσες μέρες σου τον φτιάχνω μέτριο. Να στον φτιάχνω πικρό; Με κοιτάζει, δεν ήταν αρκετή η ένταση της φωνής μου γιατί ακόμα ψιλοκοιμάμαι, προφανώς δεν έχει ακούσει τίποτα από αυτό που προηγουμένως είπα, εσύ μια χαρά μου τον φτιάχνεις, λέει. Πικρό.
Παραδίδομαι.
Εσύ, αν ήσουνα εδώ, λέει, θα γελούσες και θα με έπαιρνες αγκαλιά να με ησυχάσεις ή έστω θα μου έλεγες στο τηλέφωνο δεν πειράζει, σε λίγες μέρες θα φύγει και θα ησυχάσεις, μη στενοχωριέσαι μάτια μου. Κι εμένα αυτό το μάτια μου θα με μαλάκωνε, θα έφτιαχνε όλη μου τη μέρα, όλη μου τη βδομάδα, θα με έκανε να αντέξω και πατημένα δίκταμα, και ποντικούς στα χωράφια και πεθαμένες γάτες και τη θειά που παραμιλάει και όλα όσα σηκώνει ο κόσμος μου τη μέρα.
Και κάτω από το πέπλο της γκρίνιας και της αναστάτωσης θα ήμουνα τρομερά χαρούμενη που είσαι εδώ ή έστω εκεί. Υπερβολικά, μα υπερβολικά χαρούμενη που σε έχω.
Αχ...
