Έλα εσύ...
Γιατί εσύ το καλοκαίρι
και τα σκοτεινά νερά
εσύ το πράσινο των ματιών μου
εσύ τα χρυσά τα στάχυα...
Εσύ η λιβελούλα στο λαμπερό καλάμι
και της αράχνης το σάλιο-ιστός
εσύ το φύλλο που ξεκόβει
εσύ το ορυκτό και η νύχτα.
Εσύ το βάσανο του μοναχού
και η μισοτελειωμένη κουβέντα
εσύ η αγρύπνια, το πλήρωμα του χρόνου
εσύ ο θυμός ο άγριος.
Ήρθε η ώρα.
