Να γράψω κάτι

 

Να γράψω ένα ποίημα που να μην έχει παραλήπτη

να γράψω κάτι που να μη χρειάζεται μυαλό

ούτε συναίσθημα

ούτε λογική

ούτε στίχους

ένα ποίημα αόρατο ίσως

κάτι που θα μοιάζει με συνταγή μαγειρικής ή και κλάμα

ή μυρωδιά

ή να είναι κενό όπως το γαλάζιο κενό του ουρανού μας

να έχει μέσα καβούρια και όστρακα με ρίγες

με άλατα χρόνων επικαθισμένα πάνω τους

ένα ποίημα που δεν θα διαβάζεται

που δεν θα εκλογικεύεται

δεν θα κρίνεται

"μη κρίνετε ίνα μην κριθείτε"

θυμώνω και ξερνάω

ξερνάω τις συμπεριφορές μου που σιχαίνομαι

τις ξερνάω ποιητικά

λέγε ό,τι θες, λέγε

ας μη σ' αρέσει αυτό που γράφω

αυτός ο καθωσπρεπισμός μου έφαγε τα χρόνια

αντίο καθωσπρεπισμέ

θέλω να ξερνάω και να σπάω και να καίω

θέλω να ρίχνω καυστικά υγρά σε αυτοκίνητα

να ρίχνω βιτριόλια σε κακούς ανθρώπους 

να στήνω παρακολουθήσεις

να γράφω ξερατά

γούστο μου είναι

Ανάσταση

Ανάσταση ή ξύπνημα των κοιμωμένων δίκαιους ύπνους

θάνατος στην υποχωρητικότητα και στο συμβιβασμό. 

Περηφάνεια, σου λέει ο άλλος. 

Αυτό; 

Ανάγκες σου λέει ο άλλος. Να τις βράσω.

Παιδικά υπόλοιπα. Στο διάολο!

Θέλω την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού 

με όλη τη διαύγεια

με όλη την παιδική μου περιέργεια

με όλη την Ανάσταση χωρίς εσάς που κατά καιρούς 

με κάνατε να συμβιβάζομαι με τις συμπεριφορές σας

(ήθελα δεν ήθελα

έκλαιγα δεν έκλαιγα 

ξαγρυπνούσα δεν ξαγρυπνούσα)

είδες; δεν είπα "υποχρεώσατε", είπα με "κάνατε". (Αποδίδω πάλι ελαφρυντικά). 

Μετανοιώνω νωρίς: όχι αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, προτιμώ το "αιώνια ανωτερότητα". 

Να σας θυμάμαι θέλω όσους με φέρατε σε τέτοιες θέσεις

για να μπορώ να γράφω τα ξερατά μου. 

Να έχετε καλές μέρες πάντα.

Ανάσταση.