Ας είναι η άνοιξη

 

Ας είναι ο κορονοϊός, ας είναι η καραντίνα, ας είναι τα φανάρια που καθυστερούν, ας είναι οι κακοί οδηγοί στο δρόμο, ας είναι το κρύο κι η ζέστη, ας είναι η κλεισούρα, ας συσωρρεύονται οι μάσκες στο κάθισμα του συνοδηγού, ας είναι η απόσταση... ας είναι όλα. Το "μάτια μου", το "καρδιά μου" που ακούω από σένα, σβήνει κάθε κακό. Τα μικρά βίντεο που παίζουμε, οι σοκολάτες ΙΟΝ αμυγδάλου που τσακίσαμε, η άνοιξη, διώχνουν κάθε κακό. Ας είναι που μιλάμε για μηχανισμούς συρταριών και μοιάζει η κουβέντα με εξομολόγηση αγάπης, ας είναι η άνοιξη... Ας είναι η άνοιξη... Τώρα καταλαβαίνω γιατί πεθαίνει κόσμος την άνοιξη: γιατί φουσκώνει η καρδιά σαν κόμπος δέντρου που ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι και φύλλο. Αυτό το φούσκωμα, αυτή η πλημμύρα μέσα μας είναι που δεν αντέχεται.  

Νιώθω την καρδιά μου φουσκωμένη. Τη νιώθω τόσο γεμάτη που νομίζω θα σκάσει. Ανοίγω τη βαλβίδα της γραφής για να μην πεθάνω. Να μαλακώσει το φούσκωμα να ξεχυθεί το περίσσιο. Να αφήσω τα λουλούδια μου να ανθίσουν και τα φύλλα μου να βγουν.