Το δώρο του έρωτα

Θα έχουμε τα κρυφά γέλια μας 
τους κώδικες που κανένας άλλος δεν θα γνωρίζει
το μυστικό μας θα παίρνουμε μαζί στη δουλειά
μαζί στις παρέες
μαζί μας στην οικογένεια
υπάρχουν γιορτές που δεν θα γιορτάσουμε μαζί
λιμάνια που δεν θα αποβιβαστούμε
γέφυρες που δεν θα μας τρομάξουν 
για το κενό που θα χάσκει κάτω από τα πόδια μας 
υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ 
δεν θα αντικρύσουν τα πρόσωπά μας χαρούμενα 
το ένα δίπλα στο άλλο
που δεν θα ζυγίσουν ποτέ 
τον έρωτα που φέγγει στα μάτια μας
κι αυτό 
είναι λύπη.
Ωστόσο
εμείς κουβαλάμε το μυστικό μας περήφανοι
και θα ζούμε ευτυχισμένοι 
κι αυτό 
είναι το σπάνιο δώρο που μας μοιράστηκε
επειδή είμαστε σπάνιοι εμείς 

κι αυτό 
είναι χαρά.   

Υ.Γ.  
Ἑφτασφράγιστο μυστικό μου τὰ κλειδιά σου
φύτεψα σὲ τέσσερις ἐποχὲς καὶ ἔκρυψα σὲ τρεῖς ἀνέμους. 
Νὰ μοῦ χαμογελᾶς κι ἐγὼ νὰ μιλήσω στὸν ἥλιο νὰ κατέβει 
νὰ μοῦ πλένει μὲ ζέστη τὰ ξυπόλυτα πόδια μου.

Απόσπασμα από "Το μυστικό" 
Γεώργιος Πολίδης 

Το δώρο

Το δώρο 

Θυμάσαι που σου ζήταγα να μου αγοράσεις κάτι που να μπορώ να το φορώ επάνω μου όλη μου τη ζωή; Θυμάσαι; 
Θυμάσαι που έλεγα πως ήθελα να έχω κάτι δικό σου που θα με κάνει να σε θυμάμαι ακόμα κι όταν δεν θα είμαστε μαζί;

Μου το είχες κάνει το δώρο. Μονάχα εγώ, άργησα να το καταλάβω. Είδα ξαφνικά! Λες και ήρθες στον ύπνο και μου το θύμισες. Ολοφάνερα μπροστά μου το είχα! 
Ήδη το φορούσα κατάσαρκα. 

Τώρα, δεν μπορώ πια να πάψω να το φορώ: ολόκληρη η υπόλοιπη ζωή μου, μαζί του. (Μαζί σου). 

Είναι το παιδί που μου χάρισες. Οι δυο μας έχουμε ένα παιδί. Είναι δικό σου και το ξέρεις. Το ξέρεις, ε; 

Δεν με νοιάζει που το  μεγαλώνω μόνη μου. Ούτε που ζούμε σε απόσταση. Ξέρω πως κάθε φωνή του την ακούς. Πότε χαίρεσαι, πότε λυπάσαι. Κι αυτό το βλέπω. 
Εγώ όμως... Εγώ η τυχερή, όποτε το κρατώ στα χέρια μου είναι σαν να  κρατώ εσένα. Εσένα βλέπω πίσω από το φακό του, εσύ οπλίζεις το χέρι. Κάθε κλικ που κάνω, κάθε εικόνα που βλέπω μέσα από τα μάτια του, κάθε χρώμα που διαπερνά το φακό του, είναι δικό σου χρώμα. Κάθε εικόνα είναι εικόνα που θα ήθελα να δεις. Ο ήχος του κλείστρου είναι λίγο από τη φωνή σου. 


Θυμάσαι τη χαρά μου όταν μου το ακούμπησες για πρώτη φορά στα χέρια; Θυμάσαι;
Το πρώτο χάδι του από σένα το πήρε. Θα σου ράψω μου είπες κι ένα παλιό μου εσώρουχο στον ώμο της θήκης για να μη σε κόβει όταν το κουβαλάς... Το μωρό μας που για πάντα θα μας δένει. Το ξέρεις. Κι ό, τι έχει κάνει μέχρι τώρα, κι ό, τι θα κάνει από εδώ κι εμπρός -μεγαλώνει ξέρεις- δικό σου κομμάτι θα είναι... 
Το ξέρεις. 

Φαντασιοπληξίες πλήττουν πλήθη, ως και μεμονωμένα άτομα...