Πίσω στο χρόνο

 Καμιά φορά θέλω να γυρίσω πίσω στο χρόνο. Να μπω στο σπίτι της μάνας μου και να τη βρω εκεί. Να βλέπει τηλεόραση, να στριφώνει το παντελόνι της Μιμίας και το πουκάμισο του αδελφού μου. Η Μιμία να τριγυρνάει σαν το χαρούμενο πουλί μέσα έξω και να φλυαρεί ή να λαγοκοιμάται όρθια στον καναπέ και να ξυπνάει όταν από τον ύπνο γέρνει απότομα το κεφάλι της. 

Τα πρωινά να παίζει το ραδιόφωνο αδιάκοπα και τα απογεύματα να παίζει η τηλεόραση, σχεδόν στη διαπασών γιατί η Μιμία δεν ακούει καλά.  

Θέλω να μαλώσω με τη μάνα μου ξανά και ξανά  ανακαλύπτοντας πως αγόρασε με τηλεφωνική παραγγελία καινούργιες κατσαρόλες ή φουρνάκι ή κάτι αστεία μηχανήματα που τυλίγουν ντολμαδάκια ή κολαγόνα για τα κόκαλά της που (στα 85) διακυρήσσει πως είναι αδύναμα.  Θέλω η Μιμία να μου δείχνει τα καλύματα του καναπέ που αλλάζει κάθε βδομάδα μαζί με τα σεντόνια. Μετά να καθίσω στο τραπέζι και να φάω από τη φασολάδα της κι εκείνη στην απέναντι καρέκλα και να με κοιτάζει ευτυχισμένη που μου αρέσει το φαγητό της. 

Να πάω ακόμα πιο πίσω και να έχω τα παιδιά μου μικρά να κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου σα να είμαι όλος ο κόσμος τους. 

Να πάω σπίτι και να δω τον παππού μου να βγαίνει από το δωμάτιό του με τη σκελέα και το στήθος γυμνό και να ξύνει ελαφριά ελαφριά τα πλευρά του, την ίδια κίνηση που κάνω κι εγώ όταν σηκώνομαι από τον ύπνο μου. 

Καμιά φορά παρακαλάω να δω ένα όνειρο που να μπορώ να πάω στο σπίτι. Και να είναι όλοι τους εκεί. Κι ύστερα ας ξυπνήσω.