Της Ευτυχίας το Μέλι: Τα σοβατεπί

Δουλειά και σήμερα. Η παλάμη δεν κλείνει. Κάπου την κακοποίησα, ούτε και κατάλαβα πώς και πού. Ε, και;

Χτες Κυριακή και προχτές Σάββατο, αραλίκι. Ταβερνάκι με τις φίλες, γέλια, καυγάδες. Η ζωή είναι αυτή. Ακατάπαυτα αλλάζει. Συμμετέχουμε; Συμμετέχουμε πολύ; Λίγο; Εμείς αλλάζουμε μαζί της; Εμείς συμβάλλουμε στις αλλαγές της;

Δευτέρα. Ο Α. τηλέφωνο στις 8παρά δέκα. Ρώτησε μήπως έχω ένα βιβλίο που έχει εξαντληθεί.

Καλή βδομάδα!

Κλείνουμε το τηλέφωνο. Σιωπή.

Ακούγεται η σιωπή; Ακούγεται. Μένει ένα βουητό στα αυτιά που καταλαβαίνεις πως είναι ο ήχος από το αίμα που κυκλοφορεί στις φλέβες σου. Ένας ήχος κυματιστός και συνεχόμενος.

Φωτό: Efikay.com

Αγοράζεις ένα γιαπί. Δε μιλάω για το δάνειο που φορτώνεσαι για 25 ολόκληρα χρόνια. Μιλάω για το κουράγιο που πρέπει να έχεις. Γιατί αντιμετωπίζεις εργάτες που κλέβουν τα δικά σου εργαλεία, φτυάρια και κασμάδες, πένσες και κατσαβίδια. Μιλάω για "μαστόρους" "ειδήμονες" που τους λες τι θέλεις και αυτοί ή δεν ξέρουν να το κάνουν ή κάνουν αυτό που νομίζουν εκείνοι σωστό. Μιλάω για κακοτεχνίες για τις οποίες έχεις πληρωσει υλικά και μεροκάματα και πρέπει να ξηλωθούν και να φτιαχτούν εξαρχής. Μιλάω για πολλή προσωπική εργασία. Βαψίματα, επιδιορθώσεις, λεπτομέρειες που δεν φαίνονται αλλά κάνουν ζημιά, εργατικά που δεν δύνασαι να πληρώσεις και αναγκαστικά τα κάνεις μόνη σου, (πρόσεξε: μόνη σου, (γένος θηλυκόν), καρφώματα, σκαψίματα, σοβατίσματα, χτισίματα, ταβανώματα. Μιλάω για καλέμι και σκεπάρνι. (Γειά σου ρε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών που με εκπαίδευσες με τη γλυπτική να σκάβω με ακρίβεια χιλιοστού!) Μιλάω για προσωρινούς προβληματισμούς και στεναχώριες, (του στυλ: τέλειωσε το τελευταίο μου 20ρικο, συνεπώς δεν έχω για να βάλω βενζίνη ή έκανα τόσα χιλιόμετρα για να βρω ένα κομμάτι ξύλου που χρειάζομαι για να προχωρήσει η δουλειά μου και δεν υπήρχε στο μαγαζί), αλλά μιλάω και για την περηφάνια όποτε τα καταφέρνω να ξεπεράσω επιτυχώς κάποια δυσκολία. Μιλάω για ποντίκια τεράστια που κάνουν φωλιά στο λέβητα, που τρώνε κουρτίνες και στρώματα, αλλά εσύ πρέπει να εξολοθρεύσεις, (με πόνο ψυχής γιατί ψυχούλα έχουν κι αυτά, να γεννήσουν τα μωρά τους θέλουν, να φάνε θέλουν, να ζήσουν θέλουν) για ολόκληρες οικογένειες από σαμιαμίδια που γεννοβολάνε τα αυγά τους ακατάπαυστα και τα κυνηγάς μέσα στο σπίτι και τα πιάνεις και τα πετάς στον κήπο, μιλάω για ώρες μελέτης, γειά σου ρε ίντερνετ, γειά σας ρε μαστόρια που ανεβάζετε οδηγίες σε βίντεο! Μιλάω για πιασμένα πόδια, μέση κόμπο, χέρια χτυπημένα, σημαδεμένα, πετραδάκια που καταπίνεις στο σκάψιμο, πετραδάκια στα εσώρουχα, πετραδάκια στα σκονισμένα μαλλιά.

Μιλάμε για κόπο. Μιλάμε για αγάπη. Μιλάμε για σεβντά.

Με αγαπάω.

Εφτά πόντους πρέπει να κόψω όλα τα πλακάκια για τα σοβατεπί.