Σύμφωνο συμβίωσης

 Θα υπάρχει πάντα στο ντουλάπι μας Ελληνικός καφές. Το πρωί που θα ξυπνάμε το πολύ πολύ να σου λέω μια "καλημέρα αγαπη μου" και να σου δίνω ένα γρήγορο φιλί πριν πάω στην κουζίνα να τον φτιάξω. Θα περιμένεις λίγο. Πρέπει να πιω μερικές γουλιές για να μπορώ να ανοίξω το στόμα και να συζητήσω. Ύστερα θα σου χαμογελάω και θα σε ρωτάω "τι θες", και θα σου στύβω πορτοκαλλάδα. Θα σε ταΐζω και θα σε περιποιούμαι. Θα μαγειρεύω για τα μεσημέρια γεμιστά και θα σου στέλνω φωτογραφίες από το φούρνο, να τις δεις όταν κάνεις διάλλειμμα από τη δουλειά.  Θα σε φαντάζομαι να τις βλέπεις και να χαμογελάς. 

Θα βαριέμαι να ξεσκονίζω, θα βαριέμαι να πλένω το μπάνιο. Θα βαριέμαι να ξαναβάζω τα ρούχα μου στη θέση τους όταν τα βγάζω από την ντουλάπα για να δω τι θα φορέσω όποτε πρόκειται να βγούμε βόλτα το βράδυ. 

Η πιο όμορφη ώρα μου θα είναι όταν θα σε περιμένω να γυρίσεις από τη δουλειά. Δεν θα κρατιέμαι και όλη την ώρα θα κοιτάζω το ρολόι από τη λαχτάρα μου, μέχρι  να σε δω να μπαίνεις στο σπίτι. Θα σου δίνω φιλί αποχωρισμού τα πρωινά που θα φεύγεις και φιλί καλωσορίσματος όταν έρχεσαι. Όρος απαράβατος, όπως ο πρωινός καφές. 

Μπορεί στο σπίτι να κάνεις την πιο σοβαρή δουλειά του κόσμου, κάποια που να θέλεις ησυχία και συγκέντρωση αλλά εγώ θα πλησιάζω αθόρυβα πίσω σου και θα σου φιλώ το σκυμμένο λαιμό. "Σαγαπάω" θα ψιθυρίζω και θα φεύγω για να μη σε ενοχλήσω.  

Τα βράδια κάτω από το κλιματιστικό. Το ξέρω πως ζεσταίνεσαι. Καναπές με πόδια ή χέρια ενωμένα, κάπου να με αγγίζεις, οπωσδήποτε.  Τις νύχτες θα ακουμπάω το πόδι μου στα δικά σου, να νιώθω ακόμα και στα βάθη του ύπνου μου πως είσαι εκεί. Μπορείς άφοβα να ροχαλίζεις, ξέρεις. Στην αρχή δεν θα μπορώ να κοιμηθώ και θα ξυπνάω με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Μετά θα δεις,  θα συνηθίσω. Έτσι, όταν δεν θα ακουμπάω το πόδι μου στα δικά σου, θα μου φτάνει να σε ακούω.

Όταν θα πλένεις τα πιάτα θα έρχομαι πίσω σου να σε πειράζω και όταν θα τα πλένω εγώ θέλω να με πειράζεις κι εσύ. Κι όταν θα έχω παραπονάκια θα με αφήνεις να στα λέω. Έτσι, θα μου περνάει γρήγορα κια θα είμαστε πάλι καλά. Όταν σε βλέπω στενοχωρημένο θα σου κάνω τον κλόουν για να σου περάσει κάθε στενοχώρια. Και θα είμαι εκεί για ό, τι χρειάζεσαι.

Δεν θα σε φυλακίσω, να ξέρεις. Ούτε κι εσύ να με φυλακίσεις. Κράτα τους φίλους σου, κράτα τις βόλτες σου αφού μετά θα γυρίζεις σπίτι και θα με παίρνεις στην αγκαλιά σου. Θα σε δέχομαι όπως είσαι αφού θα ξέρω πως μ' αγαπάς. 

Υ.Γ.  Τι όμορφα τα φτιάχνει το μυαλό μας...