Ο καφές. Μοσχοβολάει στο φαρδύ διπλό φλυτζάνι. Τον έχω φωτογραφίσει εκατό φορές. Μου λέει τα μελλούμενα από το καϊμάκι του αν και ποτέ δεν πετυχαίνει. Σήμερα βλέπω: δύο άνθρωποι. Ακουμπάει ο ένας με απάγκιο στον ώμο του άλλου. Πίνω γουλιά. Ο Μίκυ Μάους. Το καιμάκι κινείται και σχηματίζει. Μια αρκούδα. Μικρό αρκουδάκι. Γουλιά. Ένα αντρικό πρόσωπο. Κάποιος άνθρωπος με πολλά συννεφάκια πάνω από το κεφάλι. Ο ίδιος άνθρωπος βγάζει ομιλία σε συννεφάκι όπως στα κόμικς.
Ένα δέντρο. Ένας αητός καθότανε. Χείλη. Δύο που φιλιούνται.
Σκέφτομαι να γράψω μια διαθήκη γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σε βρει. {κοίτα πόσο αστεία η σύνταξη της πρότασης: ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ (εγώ) μια διαθήκη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ΤΙ ΘΑ ΣΕ ΒΡΕΙ (εσένα)! Είναι αυτό που λέει: ξόρκι κι απήγανος! Ενώ το λες, φτύνεις τον κόρφο σου.}
Μη με παίρνετε στα σοβαρά. Δείχνει έναν εγωισμό το να γράφω εδώ πέρα. Το κάνω μόνο και μόνο για δική μου εκτόνωση. Αυτιστικά που λέει κι ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Λ.
Γράφω εδώ πέρα. Πέρα.
Πέρα στους πέρα κάμπους έχω βρεθεί. Νιώθω (είμαι) μακριά από όλους. Όσα κι αν κάνω, ο καλός μου εαυτός που με συντροφεύει (μέρα και νύχτα επί τόσο μεγάλη σειρά ετών), που με δυναμώνει όταν γίνομαι κουρέλι, που διευθετεί από το τηλέφωνο τις καλές ή κακές υποχρεώσεις που ξεπηδάνε κάθε τόσο, που κάνει δρομολόγια με το αυτοκίνητο, που γράφει τις βιογραφίες φίλων, που παρηγορεί όποιον αναγκεύεται, ο καλός μου σύντροφος, έχει γίνει ο εαυτός μου.
Είδα προχτές μια νύφη μπροστά σε έναν καθρέφτη που παντρεύτηκε λέει τον εαυτό της. Ο κόσμος τη λυπήθηκε, είπαν οι δημοσιογράφοι.
Εγώ από την άλλη, λέω να με ζητήσω σε γάμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου