Τα τσιγγανάκια έρχονται να πούνε τα κάλαντα. Χτυπά κουδούνι στις 7:08 το πρωί. Είσαι ξύπνια αλλά χουζουρεύεις. Το τσιγγανάκι πάει να τυραννήσει άλλους και να ξανάρθει. Επιστρέφει στις 8:08. Συνέπεια. Είναι ένα κοριτσάκι κοντά στα δώδεκα. Λέει κάτι κάλαντα που δεν είναι κάλαντα. Ξεκινάει με το "καλήν εσπέραν". Το μυαλό μου σταματάει εκεί. Της δίνω τα λεφτά ενώ τη μαλώνω χαμογελαστά που ήρθε τόσο πρωί. Το δεύτερο τραγούδι έρχεται από δύο μικρότερα, μαυριδερά, πανέμορφα αγοράκια. Η μάνα τσιγγάνα κάθεται παραπέρα στην κολόνα. Τα πιτσιρίκια λένε ό, τι νάναι. "Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει", λένε. Κι ύστερα το ένα από τα μικρά : "ένα μήνα να ζήσει". Τρομάζω. "Ε, όχι ρε φίλε και ένα μήνα, πες χίλια χρόνια". "Χίλια χρόνια", λέει ο μικρός. Γελάμε. Τους πληρώνω το μεροκάματο. Φεύγουν μετρώντας το χρόνο. "Χίλια χρόνια", το ένα. "Εκατό χρόνια", το άλλο. Τα σκυλιά γαυγίζουν. Τα παιδάκια δεν ξέρουν ούτε να μιλήσουν. Ποιος θα τα φροντίσει αυτά τα μικρά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου