Θα γράψουν κάποτε στη βιογραφία μου οι άνθρωποι:
έφυγε πλήρης ωρών, ημερών, ετών, αιώνων
αγάπησε την τρέχουσα ζωή ως ερωμένη
εξαρτημένη
μα
ικανοποιημένη
φίλησε κορμιά και φίλησε δέντρα
(θα το διαπιστώνατε αν παρακολουθούσατε τη ζωή της
είχε συνήθεια να μιλά στα δέντρα
κι ας ακούγεται κάπως παράξενο)
τους τραγουδούσε πολλές φορές
χάιδευε τα φύλλα τους
(έπαιρναν και φιλί πότε πότε)
της άρεσε ο καπνός που ανέβαινε προς τα πάνω τις στιγμές που κάπνιζε
αν και δεν της άρεσε να καπνίζει
μάζευε φτερά πουλιών
και έθαβε στον κήπο της πεθαμένα ζώα
έτρωγε γλυκά
έβλεπε προφητικά όνειρα
και δεν έχει περάσει ούτε ένα πρωινό χωρίς καφέ
έζησε σε ένα σπίτι γεμάτο από χαρτιά αναμνήσεων
(δικών της αλλά και πολλών άλλων)
γυρνούσε αχτένιστη με κάτι κόκκινα μαλλιά
(ήθελε κάτι στο σώμα της να δείχνει το παθιασμένο κατακκόκινο της ψυχής της)
κι όταν αποζητούσε έμπνευση
άνοιγε εκείνο το βιβλίο με τους άραβες ποιητές
"Τα αγκάθια του έρωτα σπάραξαν το κορμί μου"
έγραφαν απροκάλυπτα εκείνοι
και τους ζήλευε που περιγραφανε λιτά όσα είχε στο μυαλό της
αλλά δεν έβρισκε λέξεις να τα εκφράσει
θέλω να πω
πως ίσως γραφεί από κάποιον μια αλλοπρόσαλλη βιογραφία
για κάποια γυναίκα που δεν γνωρίζετε
(Και άλλωστε γιατί να σας νοιάζει
που δεν θα τη γνωρίσετε ποτέ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου