-Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Η ΘΑΛΑΣΣΑ»

«Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.»

Σπύρος Γ. Παπαδήμας 

Χαϊκού

Κοίτα τον ήλιο
Για μια στιγμή μονάχα
Μέσ’ στη θάλασσα.

Αστέρια πάνω

κι αστέρια κάτω

μόνο τα μέσα μας είναι αόρατα. 

Ε.Κ. 

Έγραφε όλο το πρωί. Βαριέται να προσθέσει άλλο. 

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΑ

Θέλεις να πατάς σταθερά.
Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές.
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό
Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.

Νικόλας Άσιμος

Ακινησία

Ένας γερο βασιλιάς ασάλευτος

σε σάπιο θρόνο.
Το είδωλο μιας πριγκίπισσας
σε μισό καθρέφτη.
Οι αυλικοί ωραία υπνωτισμένοι
σε κίτρινους τοίχους.

Χρόνος φτηνά ξεχασμένος
στον χώρο.
Σεντόνι προσεχτικά ζαρωμένο
στις μορφές.
Ακινησία αβάσταχτα φριχτή
στην ψυχή.

Ηλίας Δεσύλλας 

Ακινησία

Μαργώνει σαστισμένος

από το ξαφνικό:

ανοίγει τα μάτια

-τα ανοίγει, άραγε;-

ξυπνάει στο νοσοκομείο

οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου 

-του λένε-

και για πρώτη φορά στη ζωή του αναρωτιέται

τι είναι το μυοκάρδιο
"Το μυοκάρδιο είναι το μέρος της καρδιάς που παράγει έργο" του λένε"
και, που για να το κάνει αυτό, καταναλώνει ενέργεια"

Και νιώθει να φωτίζεται επιτέλους το σκοτάδι:
το μυοκάρδιό του φταίει που έκλεβε όλη του την ενέργεια:
"αυτό" τον καταδίκασε σε εξήντα-τόσα χρόνια
ακινησίας.
Ε.Κ.

Στον Μ. 

Δοκιμαστική πτήση νούμερο ένα για την ευτυχία που όλοι κυνηγάμε.

Εκείνο

Εκείνο που ζήτησα από τη ζωή μου το 'δωσε.
Εκείνο που της ζήτησα,
το πήρα σαν ψωμί μες απ' τα δόντια της.
Γι' αυτό, σαν βλέπω λίγο εσύ να μου μακραίνεις,
λίγο πως πας να κουραστείς,
πως μένεις πίσω από τα βήματά μου,
είμ' έτοιμος να βγάλω μια φωνή:
Βοήθεια!

Νίκος Παπάς

Ένα κείμενο του Ουίλιαμ Μπάροουζ.




Στο Ranch School του Λος Άλαμος, εκεί όπου αργότερα κατασκεύασαν την ατομική βόμβα και ανυπομονούσαν να τη ρίξουν στην Κίτρινη Απειλή, τα παιδιά κάθονται σε κούτσουρα και πέτρες, τρώγοντας κάτι. Στις παρυφές της πλαγιάς υπάρχει ένα ποτάμι. Ο διευθυντής ήταν ένας Νότιος, με εμφάνιση πολιτικάντη. Μας έλεγε ιστορίες γύρω από τη φωτιά, βγαλμένες από τα ρατσιστικά σκουπίδια του δολερού Σαξ Ρόμερ -η Ανατολή είναι κακή, η Δύση καλή.
Ξαφνικά, ένας ασβός πετάγεται ανάμεσα στα παιδιά -δεν ξέρω γιατί το έκανε, ήταν απλώς παιχνιδιάρης, φιλικός και άπειρος, όπως οι Αζτέκοι που έφεραν  φρούτα στους Ισπανούς κι εκείνοι τους έκοψαν τα χέρια. Τότε ο διευθυντής τρέχει στο σακίδιο της σέλας του και βγάζει έξω το σαρανταπεντάρι του, ένα αυτόματο Colt του 1911, και αρχίζει να ρίχνει στον ασβό, αστοχώντας σε όλες τις βολές από τα δύο μέτρα. Στο τέλος με το όπλο του σχεδόν κολλημένο στον ασβό, πυροβολεί. Αυτή τη φορά ο ασβός κατρακυλάει στην πλαγιά και πέφτει στο ποτάμι. Βλέπω το χτυπημένο ζώο, το θλιμμένο ζαρωμένο του πρόσωπο, να κατρακυλάει στην πλαγιά, αιμορραγώντας, πεθαίνοντας.
"Αν δεις ένα ζώο, το σκοτώνεις, έτσι δεν είναι; Μπορεί να δάγκωνε κανένα παιδί".
Ο ασβός ήθελε μόνο να τρέξει και να παίξει, κι έφαγε μια σφαίρα από ένα σαρανταπεντάρι της κυβέρνησης.
Ελάτε σε επαφή με αυτό. Ταυτιστείτε με αυτό. Νιώστε το αυτό. Και ρωτήστε μετά τον εαυτό σας, ποιανού η ζωή αξίζει περισσότερο; Του ασβού ή του μοχθηρού λευκού σκατού;
Όπως λέει και ο Μπράιον Γκάιζιν: "Ο άνθρωπος είναι κακό ζώο!"

Ουίλιαμ Μπάροουζ
Η ΓΑΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ



Μάρτης της ματαίωσης

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Ματαίωση: Είναι ο μηχανισμός με τον οποίο ένα άτομο εκδραματίζει συμβολικά με αντίθετο τρόπο κάτι μη αποδεκτό απέναντι στο οποίο το εγώ πρέπει να αμυνθεί.

ματαίωση < ματαιώνω + -σις/-ση < μάταιος

 Ουσιαστικό

ματαίωση θηλυκό

1. η οριστική ακύρωση μιας προγραμματισμένης δραστηριότητας
2. η διάψευση

   η ματαίωση των ελπίδων μας

   
   

   [μη πραγματοποίηση προγραμματισμένης ενέργειας]

   ματαίωση: ματαίωση της συναυλίας

   ακύρωση: ακύρωση πτήσης

   [αναγκαστική ματαίωση ή αλλαγή]

   ανατροπή: ανατροπή των επιδιώξεων / στόχων

   ΜΑΤΑΙΩΣΗ Τελικά, το σύννεφο πέρασε  χωρίς ν΄ αφήσει ούτε μια σταγόνα βροχής. Άδικα αγοράστηκαν οι ομπρέλες.  Άδικα ανησύχησαν όσοι ήρθαν χωρίς αδιάβροχο.  Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα ΕΜΠΕΙΡΙΑ Ακακία· όχι ανάμνηση αλλά δικαιωμένο παρόν- άργησε φέτος ν ΄ ανθίσει· στον ίσκιο της σήμερα αισθήσεις πάλι φίλντισι ένα μισάνοιχτο στόμα της μουσικής η εμφανής βεβαιότητα των φύλλων εκείνα τα σημάδια της πάλης με το χιόνι τα λεπτά δάχτυλα του Μαρτίου η περηφάνια του δάσους σ ’έναν και μόνον κάλυκα πόσο σού μοιάζει αυτή η έπαρση και η σαγήνη μαζί· (έχω σημειώσει κι άλλοτε: στην παρακμή των καρπών το μέτρο των ονείρων· πατημένα μήλα, φλούδες που ήταν κάποτε ο κόσμος χυμένα σπλάχνα χρωμάτων χρυσόμυγες, τυφλά σκουλήκια εκδικούνται ή θέλουν άραγε να ματαιώσουν εικόνες; απλωμένα μυστικά περιμένουν τη λύση τους αλλά το χέρι που έβαλε τις φωτιές κι έκανε τα δέντρα θάνατο θέλει κόψιμο θάνατο.) Πόσο σού μοιάζει αυτή η έπαρση και η σαγήνη μαζί· εννοείται ότι σου γράφω με κάρβουνα, δεν έχω χαρτί χούφταλα κλαδιά γεμίζουν τους δρόμους, δεν έχω χαρτί αλλά σκουπίδια, στα μάτια μιαν ίωση χρόνου που βλέπει από τώρα κιόλας πλανήτες στάχτες κι έναν άνθρωπο ξεχασμένο στη γωνία των ματαιοτήτων σ’ όλα εκείνα τα ξέπνοα «δεν», τα «ίσως θα έπρεπε» που ξεστόμισε χωρίς να ξέρει τίποτε μέσα στο φως περιμένει από καιρό μιαν άλλη θέα, ένα άλλο τοπίο φιλόξενο να τον στεγάσει, να τον σκεφτεί όχι ως μέγα κρίμα αλλά ως συγχώρεση. Μη με περιμένεις πια, κλείσε αμέσως θέση σ΄ αυτό το όνειρο εκεί θα βρεις άλλωστε, μεταξύ άλλων, την ίδια την ακακία του πρώτου στίχου. Γιώργος Βέης Ματαίωση Άχρηστη, άφελη κι αχρησίμευτη η συνεύρεση άδικη, μάταιη κι άγονη η προσδοκία τιποτένιο το αποτέλεσμα κι εσύ απόριχτος και πάλι,  του ριξιμιού, άσκοπα μπόσικος σε περιττές χαρές ανάμεσα σε αδιάφορο κόσμο. Ε.Κ. Πέτρος Βλαστός, συνώνυμα και συγγενικά της ελληνικής γλώσσας: άχρηστος κι αχρησίμεφτος, αχρείαστος, άφελος, ανωφέλητος, ανώφελος, άσκοπος, μάταιος, άγονος, άκαρπος, στείρος, ασήμαντος, τιποτένιος, αδιαφόρετος, άδικος, πεταμένος, απόριχτος. Για πέταμα, του ριξιμιού, δεν αξίζει τον κόπο, δεν αξίζει γιάντα. Μπόσικος, περιττός, αδιάφορος. Ματαίωση συνώνυμα ήττα   ακυρώνω   διάψευση   νικώ   ματαίωση συμφωνίας   ματαιώνω διαψεύδω   καταβάλλω   ματαιώ   διαγράφω   αναβάλλω

   
   

   
   

   
   

   
   

Άτιτλο

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,
γδυμένη από σκέψεις και πράξεις που βαφτίστηκαν λάθη.
Με λευκή δαντέλα θηλιά στο λαιμό,
με μαύρο πετσί λουστρίνι,
να καθρεφτίζει του ουρανού τα πιο μύχια πάθη.

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,
με μία ομορφιά στο σβησμένο πρόσωπό μου.
Γερά να κρατώ της πρόποσης το ποτήρι,
για ένα πλήθος ψυχρό μυωπικό,
γευόμενη τα φιλιά του Ιούδα στο λαιμό μου.

Ιφιγένεια Δεριζιώτη 

Εμπόδια
Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.
Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις
δεν είναι που θέλω να σε διώξω.
Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά
πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε
για να βρεθούμε.
Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.
Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο
τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου
μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές
αλλάζοντας το σήμα και το χρώμα μου.
Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου
για τον εαυτό μου.

Η σάρκα
Η σάρκα μου
πάντα πονάει στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται στα χάδια.
Ακόμα τίποτε δεν έμαθε.

Πριν από τη σιωπή  

Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα

όλο κι απλώνει

μέσα κι έξω.

Απ' το γυμνό βουνό μου

πάνω από συνωστισμούς σωμάτων κι αισθημάτων

κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα

βλέποντας μόνο δάση

πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.
Ένα δέντρο... ένα πρόσωπο...

Και πια δεν ξέρω

αν διάλεξα τη μοναξιά

ή αν μου την επιβάλλατε.

Καθώς απλώνει ο πάγος

δεν καταδέχομαι

να ζητήσω τη βοήθειά σας.
Τίτος Πατρίκιος

http://www.sarantakos.com/kibwtos/s-patrikios.html

Της απογοήτευσης

Κάλεσέ με, λοιπόν,  

στο επόμενο συμπόσιο

ένα κρεβάτι

δεν είναι τίποτε άλλο 

παρά ένα κρεβάτι

όπως ένα τραπέζι 

δεν είναι παρά μονάχα αυτό που βλέπουμε

καθώς θα ξέρεις

και το αιδοίο μιας γυναίκας

δεν είναι παρά ένα γεωλογικό σημείο

ανθρωπίνου σώματος.

Ε.Κ.

Η άκρη από οτιδήποτε...

Χαλίλ Γκιμπράν
(απόσπασμα από τον Προφήτη)
Κάποιοι από σας με φώναζαν μονόχνωτο, μεθυσμένο με την ίδια μου τη μοναξιά.
Λέγανε: «πιάνει κουβέντα με τα δέντρα του δάσους κι όχι μ’ ανθρώπους.
Στις κορυφές των λόφων κάθεται μονάχος κοιτάζοντας από ψηλά την πόλη μας».
Είναι αλήθεια ότι ανέβηκα στους λόφους και περπάτησα σε τόπους απόμερους.
Πώς αλλιώς θα μπορούσα να σας δω, αν δε βρισκόμουνα σε μεγάλο ύψος ή σε μακρινή απόσταση;
Πώς μπορεί κάποιος να είναι αληθινά κοντά, αν δε βρεθεί μακριά;

Και κάποιοι άλλο από σας μιλούσαν μέσα μου, όχι με λόγια, λέγοντας:
«ξένε, ξένε, εραστή του απρόσιτου ύψους, γιατί για κατοικία σου έχεις τις κορφές, εκεί που χτίζουν φωλιές οι αετοί;
Γιατί αναζητάς το ανέφικτο;
Μες στη μοναξιά των ψυχών τους τέτοια ήταν τα λόγια τους.
Μα αν βαθύτερη ήταν η μοναξιά τους, τότε θα ήξεραν ότι δεν έψαχνα τίποτε παραπάνω από το μυστικό της χαράς και του πόνους σας.
Κι ότι κυνηγούσα τους ανώτερους εαυτούς σας που βαδίζουν στα ουράνια.
Μόνο που ο κυνηγός ήταν και το θήραμα.
Καθώς πολλά από τα βέλη που το τόξο μου πετούσε, προορισμό τους είχαν μόνο το δικό μου στήθος.
Και ο ουράνιος ταξιδευτής την ίδια στιγμή σερνάμενο ερπετό ήταν.
Γιατί την ώρα που τα φτερά μου στον ήλιο απλώνονταν, χελώνα στη γη ήταν η σκιά τους.
Κι εγώ ο πιστός ήμουν, επίσης, και δύσπιστος. 
Γιατί συχνά τα δάχτυλα έβαλα στην ίδια την πληγή μου, ώστε μεγαλύτερη να γίνει η πίστη μου σ’ εσάς και πιότερη η γνώση.

Με τούτη την πίστη και τη γνώση έρχομαι να δηλώσω.Δεν είστε μες στα σώματα εγκλωβισμένοι, μήτε περιορισμό κανένα έχετε από τα σπίτια σας ή τα χωράφια.

«Ψωμί, χασίς και φεγγάρι»

Νιζάρ Καμπάνι

 «... Σ' εκείνες τις ανατολίτικες νύχτες όταν

Το φεγγάρι γεμίζει πλήρως, 

 Η ανατολή χάνει κάθε τιμή

Και σθένος. 

Τα εκατομμύρια που κυκλοφορούν ξυπόλυτοι, 

Που πιστεύουν σε τέσσερις συζύγους

 Και την ημέρα της κρίσης, 

Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που βλέπουν το ψωμί

Μόνο στα όνειρά τους, 

Που περνούν τη νύχτα σε σπίτια

Χτισμένα από βήχα, 

 Που δεν έχουν δει ποτέ τα μάτια τους φάρμακο, 

Ξαπλώνουν σαν τα πτώματα κάτω από το σεληνόφως.»

Η ακινησία των θυρών

Οι πόρτες που βαφτίστηκαν σε ύδατα 

χρώματος ακέραιου γαλάζιου

βαστούν ακόμα τους τοίχους της νύχτας

τους βαστούν να μην πέσουν

τους βαστούν να μένουν γαλήνιοι

ακουμπά πάνω τους το βαρύ φορτίο

γλείφει πάνω τους η τραχιά σκιά του φεγγαριού

χρόνια τώρα

τα πρωινά χάνονται στο στεγνό ξύλο 

χωρίς ν' αφήνουν κανένα ίχνος 

ο άνεμος σκοντάφτει στη σάρκα τους

κι αυτές αντέχουν

χρόνια τώρα

μνήμες τώρα

ακίνητες

κι η πίκρα τους για ένα έστω μικρό ταξίδι

ακούγεται σαν τριγμός.

Ε.Κ.

Ένας ήλιος γενναιόδωρος