Μια ιδέα συναίσθημα
Οι φίλοι μου; Πώς μου ήρθε αυτό; Να μιλήσω για τους φίλους μου; Αναδεύτηκα στο κρεβάτι. Οι φίλοι μου; Συναίσθημα μου μυρίζει. Κι έχω φτάσει να μην το αντέχω. Είμαι μεγάλη; Είμαι σκληρή; Περνάω φάσεις κυκλοθυμίας; Είναι φυσικό; Το παθαίνουν κι άλλοι;
"Οι αναπολήσεις δεν είναι για μένα!", γύρισα πλευρό, ακόμα με κλειστά μάτια. Τι βρίσκεται βαθιά κουκουλωμένο κάτω από τις αναπολήσεις; Ο Γιάλομ, οι ψυχολόγοι, εύκολα θα το αναγνώριζαν: ο θάνατος. Μα, θα μου πεις, βρίσκεσαι στο ζεστό κρεβατάκι μου πρωί-πρωί, και πρέπει να ευλογείς το Σύμπαν για την ζεστασιά του. Κάποιοι άλλοι κοιμούνται σε σκηνές, σε παγκάκια, στα πεζοδρόμια. Ο θάνατος για σένα -φυσιολογικά- στέκεται παραπέρα από το πουπουλένιο σου πάπλωμα που παρεμπιπτόντως ακριβοπλήρωσες γι' αυτό το λόγο:  να κρατάει  τα δαχτυλάκια μου ζεστά- τι στο καλό έχεις πάθει και  σκέφτεσαι τον θάνατο; Και στο κάτω-κάτω, ΤΙ δουλειά έχει ο θάνατος ενώ εσύ έχεις αγωνιστεί με τόσους τρόπους γι' ΑΥΤΗ τη ζωή; Για να ξυπνάς τρυφερός κι ανέγγιχτος από το κρύο του Γενάρη; Υπό αυτές τι συνθήκες, δεν πρέπει να βρίσκεται ο θάνατος μακριά από σένα; Δεν είναι φυσικό να προτιμάει να βολτάρει  πάνω από τα κεφάλια αυτών που κρυώνουν; Αυτών που έχουν ξυλιασμένα δάχτυλα, κακή κυκλοφορία στο αίμα, αυτών που είναι εκτεθειμένοι σε χίλιες δυο αρρώστιες του δρόμου; Αυτούς που πεινάνε; "Παραληρώ", σκέφτηκα και τέντωσα τα πόδια μου. "Κοίταξε μέχρι πού μπορεί να φτάσει το μυαλό του ανθρώπου σαν το αφήσει ελεύθερο", συνέχισα τη σκέψη, χαϊδεύοντας τη ζεστή κοιλιά μου.
Στη Μαντάγια τα μωρά τρώνε γρασίδι για να επιβιώσουν. Οι μανάδες ταΐζουν αλατόνερο τα βρέφη τους γιατί από την πείνα το γάλα κόβεται. Η πόλη τους είναι ναρκοθετημένη και δεν μπορούν να το σκάσουν. Στη Μαντάγια δεν υπάρχει Ελευθερία ή Θάνατος, μόνο Θάνατος υπάρχει, μόνο Θάνατος.
http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/658524/syria-to-frixto-prosopo-toy-polemoy-apotypomeno-sta-paidia-video

...Είπες κάτι;