Κάθε απόγεμα ονειρευότανε την άνοιξη
 Φυσάει ένας τρελός νοτιάς
Κόβω μανταρίνια
Δαγκώνω κι ευχαριστώ το Θεό
Ο ορίζοντας πέφτει για ύπνο
Την ίδια ώρα που οι αισθήσεις των πουλιών ξυπνούν
Και πεινασμένα βουτούν στη θάλασσα
Ψάχνοντας γι' απομεινάρια
Ωστόσο εγώ, υπόσχομαι στη σάρκα μου
Μια γέννα ακόμη.
17 του Γεννάρη και Κυριακή