Οι ηλιόπετρες φτιάχνονται σιγά - σιγά
Χρόνια έξω από την πόρτα σου. Θα μπορούσες να με πεις ζητιάνο. Θα το δεχόμουν. Ξεκοίλιαζα το χρόνο μέχρι το σβήσιμο του ήλιου στον κοιμισμένο ορίζοντα. Ποιο τραγούδι έλεγα περιμένονας να ξεκουρδιστεί ο πόθος μου για σένα; Αλήθεια, ποιο τραγούδι έλεγα; Τώρα αγαπώ τους γλάρους που πετούν έξω από το παράθυρό μου, θαλασσινά πουλιά χωρίς συναίσθημα. Κι εγώ, αχ, εγώ, ξενάκι αποδιαλούδι, στην καρδιά του Κόσμου.
Ξεστοχασιές μακρινού Γενάρη