Του Αγίου Βαλεντίνου

 

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Δε θυμάμαι ποτέ να έχω γιορτάσει τούτη τη γιορτή του έρωτα μαζί με κάποιον. Ακόμα και σχέση να είχα, πάντα αυτή τη μέρα την περνούσα μόνη. Κάποια χρονιά, εγώ και η Γιάννα βγήκαμε παρέα του Αγίου Βαλεντίνου. Πήγαμε και τα ήπιαμε σε κάποιο μπαράκι και δώσαμε υπόσχεση ότι θα είμαστε η μία Βαλεντίνα της άλλης κι ότι δεν έχουμε ανάγκη τους άντρες που, τέτοια μέρα, μας άφηναν μόνες μας ή δεν υπήρχαν καθόλου. 

Κάθε χρονιά λοιπόν, η Γιάννα ερχόταν Χαλάνδρι, μου έφερνε κάρτα με καρδούλες και ευχές και βγαίναμε οι δυο μας να τα πιούμε. Ύστερα η Βαλεντίνα μου πέθανε από αλματώδη καρκίνο.

Τα τελευταία χρόνια είχα εσένα. Εσύ δεν μου έφερνες ποτέ κάρτες με καρδούλες αλλά σου έφτιαχνα εγώ. Ήταν κι αυτό κάτι. Φέτος δεν έχω παρά μόνο φωτογραφίες. 

Είναι κι αυτό κάτι. 

Υ.Γ.

Μπορεί να λένε ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου δε σημαίνει τίποτα και είναι μόνο για να δουλεύουν τα λουλουδάδικα και τα ζαχαροπλαστεία, και ότι ο έρωτας γιορτάζεται όλες τις μέρες του χρόνου. Μπούρδες! Τον έρωτα ακόμα και αν τον έχουμε τον ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητα, διότι ας μου πει κάποιος πόσες φορές προσφέρει λουλούδια χωρίς λόγο στην αγαπημένη του ή ποια ερωτευμένη προσφέρει τούρτα καρδούλα ή κάρτα καρδούλα στον αγαπημένο της έτσι στα ξαφνικά; 

Άρα; 

Εγώ χωρίς Βαλεντίνο φέτος (φοβάμαι πως έτσι θα κυλήσει πια η ζωή μου), προτιμώ να μη σιωπήσω. Τιμάω τη μέρα έστω με δυο λόγια μου (κι ας μην τα ακούσει κανείς).

(Μπορεί και να θέλω να τον καλοπιάσω!)