Όπως τότε που στα οχτώ της είδε τον ασβέστη που ήταν μαλακός και άρχισε να τον πλάθει με τα χεράκια της. Και άρχισε να τον ζυμώνει και να φτιάχνει μικρά λευκά αγαλματάκια. Και μετά την πήγαν στο νοσοκομείο και μετά είχε και τις δυο παλάμες της τυλιγμένες με γάζες για ένα μήνα. Και πονούσε πολύ.
Τελικά το λευκό πονάει. Ο ασβέστης, η ζάχαρη, το αλεύρι, η λευκές σκόνες, οι λευκές μου νύχτες, το λευκό σου δέρμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου