Χαλαρά

 

Χαλαρό πράγμα το να τρως φιστίκι αράπικο στον καναπέ, παρακολουθώντας τηλεόραση...

Χαλαρά αναρωτήθηκες αν το φιστίκι έχει βιταμίνες. Γκούγκλαρες. Έχει. Τα σκυλιά στο πάτωμα χαλαρά κοιμούνται. 

Κουρασμένη από το ταβάνι που επιδιόρθωνες όλη τη μέρα, χαλαρά στην πολύθρόνα ένα φιστίκι σου φράζει τον πνεύμονα. Πετάχτηκες επάνω προσπαθώντας με κόπο να πάρεις αναπνοή. Πεθαίνω, σκέφτηκες. Έτσι κάπως θα πεθάνω, χαλαρά. Ασφυξία και κάτω. Προσπαθείς να καταπιεις, δεν. Η ανάσα που παίρνεις για να ζήσεις κάνει ένα θόρυβο σαν σύρσιμο από βαρύ έπιπλο στο πάτωμα. Τα σκυλιά πετάγονται πίσω σου. Κάτι καταλαβαίνουν. Τον πανικό σου; Σέρνεις ακόμα μια φορά το έπιπλο, κάπως έτσι θα με βρουν. Μπορεί και τα σκυλιά μου, πεινώντας να με φάνε. Πόσες μέρες; Πότε θα με ψάξουν; Δεν μάζεψα και τις ακατάλληλες φωτογραφίες μου. Ποιος νοιάζεται για ακατάλληλες φωτογραφίες τώρα; Αρχίζω να βήχω δυνατά. Παίρνω ανάσα-βαρύ-έπιπλο-που σέρνεται-με-θόρυβο και βήχω. Η Λου στέκεται από κάτω μου, με κοιτάζει με αγωνία. Βήχω. Προσπαθώ να ξεράσω το μέσα μου, προσπαθώ να πάρω ανάσα, προσπαθώ να ζήσω. Κάνω μόνη μου Χάιμλιχ στην καρέκλα, όπως έμαθα στις πρώτες βοήθειες. Το φιστίκι εξέρχεται. Ανασαίνω χωρίς θόρυβο πια. 

Πίνω μια γουλιά νερό. Έζησα. Δεν ήταν η ώρα μου ακόμα. Χαϊδεύω τη μουσούδα της Λου που ανησύχησε. Ηρεμεί. Όλα καλά της λέω, όλα καλά. Νιώθω το λαιμό μου γδαρμένο. 

Ξανακάθομαι στην πολυθρόνα.