Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

Κρησάρα ή κόσκινο ή σήτα


Ζητάς να σου στέλνω τα κείμενά μου, αυτά που ανεβαίνουν από το υποσυνείδητο, έτσι δεν τόπες;
Κοίτα πώς σκέφτομαι:
Αυτά που έρχονται από το υποσυνείδητο παίρνουνε σχήμα και ήχο και πραγματική μορφή όταν επί χρόνια διϋλίζονται σε κρησάρα λεπρότρυπη σαν αυτή της ζωής όπου όλα περνάνε από μέσα και βγαίνουν πιο εύπλαστα από όσο ήταν αρχικά. Φτιάξε εικόνα: ένας πόνος χοντρός, ένας κόμπος που πέφτει ξαφνικά μέσα στην κρησάρα που είναι η σκέψη μου, το συναίσθημά μου ή το μυαλό μου και που  δεν μπορώ να διαχειριστώ, επειδή γαι να το διαχειριστώ πρέπει πρώτα να το καταλάβω. Αλλά για να το καταλάβω πρέπει πρώτα να το διϋλίσω.
Το υγρό που βοηθά στη διΰλιση δεν είναι άλλο από την καθημερινή ζωή. Αυτό το απλό πράγμα που λέγεται "κάθε μέρα" έχει μεγαλύτερη σημασία από όση υπολογίζουμε. Για σκέψου: λέμε ο χρόνος τα μαλακώνει όλα. Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Λάθος. Το κάθε μέρα είναι αυτό που τα γιατρεύει όλα. Ο χρόνος είναι παιδί τής κάθε μέρας, απλά τη συνοδεύει παντού. Δες ένα παράδειγμα: ας υποθέσουμε ότι συμβαίνει ένα γεγονός που με κάνει να πονώ πολύ. Ένας χωρισμός ή κάτι βαρύτερο, δεν θέλω να μιλήσω για θάνατο, αυτό είναι το πιο βαρύ που μπορεί να συμβεί σε κάποιον, ας το αφήσουμε απέξω αν και η θεωρία του κόμπου στην κρησάρα ισχύει το ίδιο για ό, τι μπορεί να πονά και ό, τι πέφτει σαν δύσκολος κόμπος στην ανθρώπινη αντίληψή μου.
Φαντάσου τώρα ότι αυτός ο πόνος-κομπος καταλαμβάνει ξαφνικά ολες τις αισθήσεις μου. Η ισχυρή επιθυμία είναι να περάσει, κανένας πόνος δεν αντέχεται. Φαντάσου λοιπόν να έχω άπλετο χρόνο, αλλά εγώ μένω απομονωμένος σε κάποιο δωμάτιο και πονώ. Πονώ αφόρητα αλλά μένω εκεί κλεισμένος, επικεντρωμένος στον πόνο μου ενώ περιμένω ο χρόνος να τον γιατρέψει. Κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο το διϋλιστικό υγρό που ονομάζεται ζωή δεν εισέρχεται. Ο κόμπος-πόνος παραμένει ανέπαφος στην κρησάρα και το ίδιο δυνατός.
Ας πάρουμε την άλλη εκδοχή. Εδώ απορρίπτεται το "ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα". Έχω τον πόνο-κόμπο στην κρησάρα μου αλλά είμαι έξω από το δωμάτιο, είμαι έξω στη ζωή. Κάποτε αγαπημένη μου έκφραση σε κάθε δύσκολη περίσταση ήταν το "η ζωή σε τραβάει από το μανίκι" και την χρησιμοποιούσα συχνά.
Πονάω λοιπόν, αλλά είμαι έξω στη ζωή, το διϋλιστικό υγρό μου. Αυτό το πολύτιμο "κάθε μέρα" με τραβάει από το μανίκι, με αποσπά. Ο πόνος κόμπος μπορεί να είναι εκεί αλλά η ζωή σταγόνα- σταγόνα πέφτει πάνω του. Κάποιος θα πει ένα αστείο, κάποιος θα μου ζητήσει κάτι, κάτι θα δω, που για κάποια φευγαλέα δευτερόπλεπτα τραβάει την προσοχή μου και ξεχνάω τον κόμπο, παρότι δεν έχει αλλάξει θέση.
Ρέοντας πάνω στον κόμπο όμως,  αυτά τα μικρά κι ασήμαντα γεγονότα καταφέρνουν να τον  μαλακώσουν τόσο, που σε λίγο ο κόμπος μπορεί να περνάει από τις τρύπες της  κρησάρας. Ωστόσο είναι πλέον διαλυμένος  σε μικρότερα κομμάτια, αποδυναμωμένος (άρα πιο εύπλαστος και  πιο ευκολοχώνευτος),  είναι πιο εύκολος να σκορπιστεί ή να διανεμηθεί  ή να ενσωματωθεί, έτσι που σχεδόν τον περισσότερο καιρό να μοιάζει (ή ακόμα και να μου γίνεται) ανύπαρκτος.
Η ζωή λοιπόν είναι το υγρό διΰλισης, το κάθε μέρα με τις υποχρεώσεις του, τις ευθύνες του, αυτό είναι που γιατρεύει τα πάντα, και όχι ο χρόνος. 
Η ζωή που σε τραβάει από το μανίκι.
Τα υπάρχοντα και αναδυόμενα από το υποσυνείδητο, λοιπόν, δεν είναι άλλο από πολλές, πολλές και άπειρα κουραστικές διϋλίσεις.
(Υ.Γ. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς να παραληρώ αλλά και να βάζω λόγια στις σκέψεις μου).
Καλημέρα.









Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Άνοιξη


Ποτάμι ποταμάκι η άνοιξη.
Κατεβάζει τα νερά του χειμώνα ορμητικά.
Δεν με φύλαξες. Παράπονο.
Προστάτεψέ με. Εντολή.
Τι; Δεν ξέρεις; Απορία.
Ούτε να με κρατήσεις ξέρεις. Παράπονο.
Και τώρα τι θα γίνει, που, ούτε κι εγώ;
Μικρός πρίγκηπας, μοναδικό τριαντάφυλλο,
μικρές χαρακιές από νυστέρι στην κοιλιά,
υγρά που αναδύονται αλμυρά,
υγρά που εκβάλλονται από πηγές βάθους εξακοσίων στιβάδων
Τι; λάθος λέω;
Τι; δεν έχεις ακούσει τίποτα για τους προσωπικούς μας μύθους;
Αυτούς, ντε, που πιάνονται από σχεδόν ανύπαρκτα επεισόδια
και μας αρέσει να τους μεγαλώνουμε και να τους ομορφαίνουμε  στο μυαλό μας
και ύστερα, όταν τους διηγιόμαστε στους αλλους
-καλή ώρα όπως έκανε στα παραμύθια της η Χαλιμά-
οι μύθοι έχουν γίνει αληθινοί στο μυαλό μας
κι ο καθένας ξένος
-που δεν γνωρίζει την πραγματική ιστορία μας-
τους ακούει σαν αληθινούς
κι εμείς ζούμε πια με τις καινούργιες εκδοχές των μύθων μας,
τους πλάσαμε και μονάχα αυτούς ιστορούμε
τα δεινά
τα δεινά τα κρύβουμε
-τους πόνους τις νύχτες καλύτερα να τους κρύβουμε-
έτσι
μετά από καιρό
το επόμενο φθινόπωρο ίσως
θα έχουμε ξεχάσει
-ξεχάσει-
με τον ίδιο τρόπο που ξεχνάμε
ένα μικρό γυάλινο βάζο σε κάποιο ντουλάπι που δεν ανοίγει ποτέ.

Άνοιξη του 2520






Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Το σπίτι



Το σπίτι


Εδώ το σπίτι έχει εποχές.  Αν και ζω χρόνια εδώ μέσα, το συνειδητοποίησα σήμερα. Εδώ το σπίτι έχει βούληση. Όταν μακραίνει ο ήλιος ζητά προετοιμασία για το χειμώνα. Σε αναγκάζει να μαζέψεις μαξιλάρια, καρέκλες της βεράντας, ξύλα, φτιάχνεις απάγγιο για τα λουλούδια που τα φύλλα τους λιώνει η παγωνιά, κλείνεις τις ομπρέλες ήλιου, βάζεις έξω από την πόρτα ομπρέλες βροχής. Όχι χώματα μπροστά στους δρόμους του νερού, όχι ξερά φθινοπωρινά φύλλα.
Το σπίτι το χειμώνα επιτρέπει να συσσωρεύονται αντικείμενα γύρω του, που με τις βροχές δεν μπορούν να βρουν θέση, βλέπεις το κρύο δεν αγαπά το νοικοκυριό. Αυτό, το σπίτι, στο ζητά την άνοιξη.  Όταν ο ήλιος αρχίσει να ζεσταίνει τότε, στο λέει, οι τοίχοι του  χρειάζονται άνοιξη. Τότε τινάζεις χαλιά που πρόχειρα μαζεμένα ξεχειμωνιάζουν στη γωνιά της βεράντας, τότε πλένεις το τραπέζι με αγάπη, εδώ θα πίνουμε τον καφέ μας από δώ και πέρα, λες, καθαρίζεις τη σκόνη από τις καρέκλες, βάζεις ένα τασάκι για τους μελλοντικά επισκέπτες καπνιστές, ακόμα και για σένα όποτε τα μεράκια σου εμφανίζονται και δεν μπορείς να τα κουλαντρίσεις.
Την άνοιξη γίνονται τα ξεκαθαρίσματα. Εδώ το σπίτι γίνεται άτεγκτο. Κατατάσσει εύκολα πολλά πράγματα για σκουπίδια. Κι αυτό, σου λέει, κι αυτό. Δεν τα χρειάζομαι. Διώξτα. Καταλαμβάνουν χώρο που τον χρειάζομαι, με πνίγουν, ποιος νομίζεις ότι θέλει καιρό άνοιξης να πνιγεί;
Ζω σε ένα σπίτι ζωντανό. Καταλαβαίνει τις εποχές, τα κρύα, τη ζέστα του ήλιου. Καταλαβαίνει ό, τι ζει μέσα σ' αυτό και το δέχεται ή το πετάει. Όπως την καρέκλα της βεράντας. Είμαι σίγουρη ότι από την αρχή δεν τη χώνεψε. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο το σπίτι έβαλε το Μίδα να την φέρει σε τέτοια βρωμερή κατάσταση για να τα καταφέρει να τη διώξει. Αύριο θα την φορτώσω στο αυτοκίνητο και θα την κατεβάσω εκεί που ρίχνουμε τα σκουπίδια. Δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση στο σπίτι. Εξάλλου έχω αναλάβει να το υπηρετώ. Κι ακόμα κάτι: Έχω αρχίσει να φοβάμαι για μένα.



Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Επιστολή



Επιστολή με μορφή Mail


















"Καλημέρα… Ο κορώνα μας έχει κάνει εσωτερικιστές. Νομίζω εμένα τουλάχιστον. Έκανα την προσπάθεια να μείνω μέσα στον κόσμο, ωστόσο αυτό απαιτεί μεγάλη προσπάθεια κι εγώ δεν έχω πια τη δύναμη να παλέψω. Ο ασκητισμός εδώ έχει αρχίσει να μπαίνει στο πετσί μου λίγο λίγο. Είναι φορές που λυπάμαι για όσα έχασα, για όσα άφησα να περάσουν μέσα από τα χέρια μου, αλλά μετά από λίγο, η σκέψη αυτή μοιάζει ουτοπική αφού δεν λειτουργούμε μόνοι και σε κάθε περίσταση λειτουργούν και άλλα πρόσωπα, που έχουν δική τους ζωή και δική τους βούληση.  Έτσι,  φτάνω κάθε φορά στο σημείο να με συγχωρώ για τα «χαμένα μου» μιας και δεν ήταν μόνο στο δικό μου χέρι να τα κρατήσω. Αέναος κύκλος κι ατέρμονας. Η συγκίνηση παραμένει ως ευγενές πέπλο προστασίας διττής. Των πεπραγμένων και του τρέχοντος βίου.   Έτσι κι αλλιώς, το παρελθόν και το παρόν, επειδή το ένα συναρμολογεί, ταΐζει, χτίζει κι είναι αλληλένδετο με το άλλο, πρέπει να είναι προστατευμένα, όντας ιερά.

Υ.Γ. 1 (Πρωινό παραλήρημα, σε βλέπω που σμίγεις τα φρύδια και χαμογελάς και ξαναδιαβάζεις και λες τι έπαθε αυτή, το χάνει λίγο λίγο! Καλά είμαι και μάλιστα πολύ καλά. Ωστόσο καμιά φορά μια φιλοσοφική διάθεση ταράζει το ηλιόλουστον ύδωρ στο ποταμάκι της ζωής!)
Υ.Γ. 2 (Τρέμε Σωκράτη, Σενέκα, Κίρκεγκαρντ!)
Υ.Γ. 3 Να, αυτές οι βλακείες που με άφηνες να λέω, μου έχουν λείψει!

Καλημέρα και σε φιλώ"







Σάββατο 18 Απριλίου 2020

Καραντίνα 1





Άσκηση υπακοής

Καραντίνα. Άσκηση φόβου. Με ποιον τρόπο μπορεί να υπακούσει ακόμα και ο πιο ατίθασος χαρακτήρας; Με το φόβο. Και ποιος είναι για τον άνθρωπο ο χειρότερος φόβος; Ο φόβος του θανάτου. Ακόμα και στο πόλεμο λες: μπορεί και να τη γλυτώσω. ακόμα και στο σεισμό, στην πλημμύρα, στη φωτιά, λες: υπάρχουν πιθανότητες να μη φτάσει ως εμένα, θα τη γλυτώσω. ΕΛΠΙΖΩ ότι θα τη γλυτώσω.  Από το μόνο που δεν γλυτώνει κανείς είναι ο θάνατος. Για να δούμε, λοιπόν, τι θα ρίξουμε στην αγορά που θα φοβίσει τους πάντες; Μια αρρώστια με πολλούς νεκρούς, μια πανδημία. Θα ελέγχουμε το φόβο τους καθημερινά. Ο φόβος θα έχει κλίμακα. Θα εμφανιστεί, θα αρχίσει να πλήττει αργά αργά και μία μία τις χώρες, εμείς οι "καλοί" θα δίνουμε λύσεις. "Προφυλαχτείτε!" Πρώτη κίνηση: Μην έχετε επαφή με τους άλλους, ο διπλανός μπορεί να είναι φορέας του ιού. Δεύτερη κίνηση: Μείνετε σπίτια. Κλειδωθείτε. Ο ιός βρίσκεται παντού, απειλείστε με θάνατο. Ποιοι απειλούνται; (Το συναίσθημά σας). Οι γονείς περισσότερο. Εμείς οι "καλοί" σας προφυλάσσουμε. Κλειστείτε σπίτια. Αποφύγετε κάθε άνθρωπο που σας πλησιάζει στο ένα μέτρο. Τι δεν πρέπει να έχετε; Αγκαλιές, φιλιά, κοντινή επαφή ακόμα και με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Αφήστε τα συναισθηματικά! Το συναίσθημα μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο. Τι άλλο δεν πρέπει να έχετε; Σχολεία, εργασία. Κλείστα. (Όχι πως έχει μεγάλη σημασία), αλλά για να στηρίξουμε το επιχείρημα, πρέπει να έχουμε μια καλή δικαιολογία στην εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου. Δεν γίνεται να λέμε στον κόσμο ότι κινδυνεύει να πεθάνει και από την άλλη να λειτουργούν όλα κανονικά! Κλείστα. Μετά; Βόλτες. Πού πας, δηλαδή; Τι; Θα μου πεις ότι έσκασες; Και τι νομίζεις; Ότι μπορείς να βολτάρεις ελεύθερα ενώ ο διπλανός σου μένει κλεισμένος; Ποιος νομίζεις ότι είσαι και το παίζεις απείθαρχος; Εδώ, (εμείς οι καλοί που σε προφυλάσσουμε) οφείλουμε να αυξήσουμε την κλίμακα του φόβου. Ρίχνουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αριθμούς νεκρών. Οι αριθμοί τρομάζουν. Προηγούμενα πειράματα έχουν αποδείξει ότι πολλοί από τους εγκλεισμένους δεν τα καταφέρνουν με τα μαθηματικά. Εξάλλου, πάντα το άγνωστο τρομάζει. Ρίχνουμε αριθμούς που αυξάνουν μέρα με τη μέρα. Κοίτα τους Ιταλούς που είναι συναισθηματικοί και αγκαλιάζονται, τι παθαίνουν. Κοίτα και τους αριθμούς. Αποδεκατισμός. Ύστερα, τι; Το πείραμα οφείλει να έχει κρεσέντο πριν το τέλος του. Μετά τους αριθμούς ρίχνουμε ονόματα. Ονόματα ασήμων και διασήμων που δεν τη γλύτωσαν. Ποιοι τη γλυτώνουν; Σιωπή. Είναι καλύτερα να μην ξέρεις ότι και από εδώ μπορείς να διαφύγεις. Τι έμεινε να δοκιμάσουμε; Το θρησκευτικό κομμάτι. Πάσχα; Τι εννοείς; Γιορτές σε καιρό πανδημίας  με το φόβο του θανάτου να σέρνεται πάνω από το κεφάλι σου; Αστειεύεσαι; 
Τα κεφάλια μέσα! Ο θάνατος δεν έχει θρησκεία! Τι θα πει θρησκείες και βλακείες μπροστά στην απειλή να χάσεις τη ζωή σου; Τη ζωή σου! Μείνε μέσα! Εμείς, για να δεις πόσο  καλοί είμαστε, θα σου προσφέρουμε δόσεις από την έξω ζωή, μέσω της παντοδύναμης (και φυσικά) ελεγχόμενης τηλεόρασης. Ακόμα και παπάδες θα σου βάλουμε να ψέλνουν σε κάποιο κανάλι. 
Η μεγάλη έκπληξη του πειράματος; Οι Έλληνες! Τι μπορεί να μάθει λοιπόν από ένα πείραμα, η επιστήμη! Οι Έλληνες,  (αυτούς φοβόμασταν περισσότερο ότι δεν θα υπακούσουν), οι υποτιθέμενοι  αδούλωτοι, τόσες επαναστάσεις, τόσοι εμφύλιοι, ατίθασοι και άτακτοι, αταξινόμητοι, απειθάρχητοι, κοίτα πόσο φοβούνται για τη ζωή τους! Πόσο πιστά ακολουθούν τις υποδείξεις! Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι αποδείχτηκαν αυτοί τελικά. Όχι οι Άγγλοι που την εποχή που ακρίβηνε ο καφές ενώθηκαν και δεν αγόρασαν καφέ για ένα μήνα, όχι οι Ολλανδοί που όλα τα θέλουν γραπτά και τυπικά και δεν μπορούν να βαδίσουν παρά μόνο με οδηγίες, όχι οι Γερμανοί που ελέγχουν τα πάντα, αλλά οι Έλληνες! 
Εμείς οι καλοί χαιρόμαστε πολύ, είναι η αλήθεια. Το πείραμα πετυχαίνει μια χαρά. Αποδείξαμε ότι ο φόβος του θανάτου δεν υπολογίζει φιλίες, έρωτες, μεγάλες αγάπες, παιδιά, οικογένειες, βόλτες, θρησκείες, ψυχολογίες, μόρφωση, εργασία. Ο φόβος του θανάτου είναι πάνω από όλα. Βέβαια βρίσκονται κάποιοι που γκρινιάζουν, αλλά σκυλί που γαυγίζει μην το φοβάσαι. Προηγούμενα πειράματα έχουν αποδείξει ότι οι πονηρές ενέργειες γίνονται πάντα στα μουλωχτά. Άρα όλα βαίνουν κατά το πρόγραμμα. 
Άρα.
Μείνε στο κελί σου, (μέχρι εμείς να σου πούμε να βγεις), τρώγε το φαΐ σου (όσο έχεις γιατί είναι κι άλλοι που δεν έχουνε, [ενοχές] )και διάβαζε πολύ (αν και δεν σου χρησιμεύει σε τίποτα). 
Αυτό.








Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Καραντίνα 2




Η αίσθηση της άλλης μέρας

Με ένα φεγγάρι που ανατέλλει
πάνω από το σπίτι μου
η αίσθηση της άλλης μέρας με το κενό
των φιλιών
ίχνη από χερια στο σώμα
ίχνη από δέρμα στα πόδια
πληγές
νύχια που κόβουν
φώς κινητών
κι ερωτήσεις
που διαλύουν
τη σιωπή
με κλισέ λεξεις
"μωρό μου"
"καρδιά μου"
"γδύσου"
"αγάπη μου"
"κοίτα"
"κοχύλια"
πάντα αυτά τα κοχύλια
κάτω από το κρεβάτι
μυρωδιές αδιάκριτες
σεντόνια μπερδεμένα στα δάχτυλα
κι όλο φιλιά
κι όλο χαμόγελα
κι όλο μάτια
η αίσθηση της άλλης μέρας
κενό δυσαναπλήρωτο
οι αναμνήσεις μας πια
μέσα από κλειστά σκοτεινά δωμάτια
υπό το φως των κεριών
καραντίνα
γεμάτη βογγητά
γεμάτη αγάπη.





Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Κόκκινο







Κόκκινο



Το να τον αγαπώ είναι σαν κόκκινο
πολλές φορές πιο κόκκινο από κόκκινο ακόμα
δες με
δες με
όσο τον αγαπώ δεν είμαι εγώ
δεκάδες χρόνια αυτοσυντήρησης εξαχνώνονται
δεκάδες χρόνια εξαφανίζονται από το δέρμα
όταν τα πάντα γύρω
διαλύονται κι ο κόσμος παλεύει με την αρρώστια
το στόμα του
που με φωνάζει "καρδιά μου"
ξανακάνει το αίμα μου κόκκινο
το γέλιο ξαναγυρίζει.

Υπάρχει ελπίδα, λέω τότε.
Αυτός ο κόσμος μπορεί να σωθεί.
"Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι".*


*("Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι". Μονόγραμμα, Οδ. Ελύτης.)