Επιστολή με μορφή Mail
"Καλημέρα… Ο κορώνα μας έχει κάνει εσωτερικιστές. Νομίζω εμένα τουλάχιστον. Έκανα την προσπάθεια να μείνω μέσα στον κόσμο, ωστόσο αυτό απαιτεί μεγάλη προσπάθεια κι εγώ δεν έχω πια τη δύναμη να παλέψω. Ο ασκητισμός εδώ έχει αρχίσει να μπαίνει στο πετσί μου λίγο λίγο. Είναι φορές που λυπάμαι για όσα έχασα, για όσα άφησα να περάσουν μέσα από τα χέρια μου, αλλά μετά από λίγο, η σκέψη αυτή μοιάζει ουτοπική αφού δεν λειτουργούμε μόνοι και σε κάθε περίσταση λειτουργούν και άλλα πρόσωπα, που έχουν δική τους ζωή και δική τους βούληση. Έτσι, φτάνω κάθε φορά στο σημείο να με συγχωρώ για τα «χαμένα μου» μιας και δεν ήταν μόνο στο δικό μου χέρι να τα κρατήσω. Αέναος κύκλος κι ατέρμονας. Η συγκίνηση παραμένει ως ευγενές πέπλο προστασίας διττής. Των πεπραγμένων και του τρέχοντος βίου. Έτσι κι αλλιώς, το παρελθόν και το παρόν, επειδή το ένα συναρμολογεί, ταΐζει, χτίζει κι είναι αλληλένδετο με το άλλο, πρέπει να είναι προστατευμένα, όντας ιερά.
Υ.Γ. 1 (Πρωινό παραλήρημα, σε βλέπω που σμίγεις τα φρύδια και χαμογελάς και
ξαναδιαβάζεις και λες τι έπαθε αυτή, το χάνει λίγο λίγο! Καλά είμαι και μάλιστα
πολύ καλά. Ωστόσο καμιά φορά μια φιλοσοφική διάθεση ταράζει το ηλιόλουστον ύδωρ
στο ποταμάκι της ζωής!)
Υ.Γ. 2 (Τρέμε Σωκράτη, Σενέκα, Κίρκεγκαρντ!)
Υ.Γ. 3 Να, αυτές οι βλακείες που με άφηνες να λέω, μου έχουν λείψει!
Καλημέρα και σε φιλώ"
