Τα κάλαντα

 

Παραμονή Χριστουγέννων. 

Εφτάμιση το πρωί το κουδούνι χτυπάει ακόμα κι εδώ στο ασκηταριό. Τρία τσιγγανάκια με μάσκες χρωματιστές. 

-Να τα πούμε; 

-Βρε, είναι πολύ πρωί, βρε, ο κόσμος κοιμάται! Γκρίνιαξα. Να τα πείτε. 

-Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά... άρχισαν να λένε και τα τρία. Λάθος κάλαντα, λένε, είπα μέσα μου. Ο Μίδας γαύγιζε τόσο δυνατά που σκέπαζε τις φωνές τους. 

Μετάνιωσα που κρατούσα δίευρο για τρία παιδιά. Ο μικρός το πήρε στη χουφτίτσα του και το κοίταξε. Την πραγματική αρχιμηνιά που θα έρθουν, θα τους δώσω περισσότερα. Και χωρίς να γκρινιάξω. 

"Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος"

Fly me 

Το "καλημέρα μωρό μου" μόλις ξυπνάς 

Εκείνο το "τι κάνεις καρδιά μου;"

Εκείνο το "μωρό μου όμορφο" με θαυμαστικό.

Εκείνο το "μου έλειψες"

Κάνουν τα πόδια μου σηκώνονται πάνω από το έδαφος.

Πού και πού πετάω. 

Στο όνειρό μου κάποιος μου χάιδευε τα γυμνά πόδια. Είδα πως σε κάποιο σημείο δεν ήταν τόσο καθαρά. Ντράπηκα. Πήγα στο μπάνιο. Ανέβασα ένα ένα στο νιπτήρα και τα σαπούνισα όμορφα. Τα σκούπισα. Τώρα μοσχοβολάνε, είπα. Ξαναπήγα και του έδωσα τα πόδια μου να τα χαϊδέψει. 

Καλημέρα μας 

Ας πετάξουμε μέρα που είναι.

Η Ρενάτα είπε πως οι ουρανοί αυτές τις μέρες είναι ανοιχτοί. Ζητείστε ό, τι θέλετε.