ὥσπερ τὸ διαλελυμένον σχῆμα δεινότητα ποιεῖ

 

"ὥσπερ τὸ διαλελυμένον σχῆμα δεινότητα ποιεῖ"

                                                                                    Δημητρίου ρήτορος

Ξυπνώ. Ντύνομαι. Βγαίνω στην κουζίνα. (Βγαίνω ή μπαίνω; Ίσως το σωστό ρήμα να είναι "μπαίνω", ωστόσο μπορώ το ίδιο λογικά να χρησιμοποιήσω τον όρο  "βγαίνω" επειδή "βγαίνω" από την κρεβατοκάμαρα). (Συλλογισμός φιλοσοφικός, παρόμοιος με του Ρολάν Μπαρτ. Αγαπώ Ρολάν, pardonnez moi).

Ετοιμάζω καφέ. (Μπορώ να ξεφύγω αν θέλεις. Μπορώ να ξεφύγω και να με κοιτάς από κάτω. Όταν με πληγώνεις, σου φεύγω. Λίγο λίγο. Επειδή το να χρησιμοποιείς τα φτερά σου μετά από χρόνια ακινησίας είναι κοπιαστικό και η απόφαση ακόμα πιο κοπιαστικό να την πάρεις. Αλλά μπορώ).

Ο Δημήτρης χτες μελέτησε τους πλανήτες μου. Είδε λέει πως οι πλανήτες, μου έχουν χαρίσει πολλά δωράκια. Χάρηκα. (Αγαπώ δωράκια πλανητών. Εδώ μπαίνει ο καυγάς μου με το χρόνο. Δεν δουλεύω πια, ωστόσο, η μέρα ολόκληρη, νομίζω ότι δεν μου φτάνει).

Πέφτει η ματιά μου στο ρολόι του τοίχου. Πέντε. Τι κάνω εγώ ξύπνια, στις πέντε το πρωί; (Πραγματικά νομίζω ότι η μέρα δεν φτάνει). 

Έχω project. Σήμερα θέλω να επεξεργαστώ μια ιδέα για μια φωτογραφία και έπειτα έχω να παρακολουθήσω το σεμινάριο για τις σχέσεις (χτες επιτέλους πέρασα το δεύτερο τεστ αν και πήρα μόνο 80% (κι αυτό με μεγάλη δυσκολία, ενώ στο πρώτο τεστ είχα πάει σαφώς καλύτερα και το πήρα με την πρώτη), και μετά από το σεμινάριο να φτιάξω την καταραμένη τρύπα στον τοίχο και μετά να μαγειρέψω και μετά να διαβάσω και μετά να κάνω μια μικρή έρευνα για το επόμενο μεγαλεπήβολο σχέδιο που ετοιμάζω και thanks God που ο Δημήτρης με τους πλανήτες μου είπε ότι μπορεί και να πάει καλά). (Κοροϊδεύεις αλλά χτες απόκτησα προσωπικό αστρολόγο. Βήμα τώρα χωρίς αυτόν!)

Με τον καφέ μπαίνω στο γραφείο. Το σχέδιο για την επεξεργασία της φωτογραφίας πάει πίσω γιατί με το που με φωτίζει η οθόνη του υπολογιστή νιώθω την ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω. (Σχεδόν ανεξέλεγκτη η παρόρμηση, σχεδόν ανεξέλεγκτα τα γραφόμενα, ωστόσο νιώθω ευτυχής). 

Μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα έχει πάει 6:32. (Δεν μου φτάνει η μέρα, όχι). 

Είμαι ένα διαλελυμένο σχήμα, Δημήτρη με τους πλανήτες σου... Και ποιώ ό,τι μπορώ...

Συγχωράτε με.

Υ.Γ. 

"Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό 

τρέχει το νερό, το νερό στ' αυλάκι

σ' άλλον έδωσες φιλάκι."