Το μεγάλο μας καφενείο

Μέρα τη μέρα σου γράφω. Ένα προσωπικό ημερολόγιο που εδώ μέσα χάνει τη μυστικότητά του χωρίς όμως να χάνει τα βαθιά του μυστικά. Και πόσο βαθιά είναι τα μυστικά μου, φιλαράκι; Ξέβαθα μάλλον. Αλλά ποιον να πειράξει αυτό; Εκθέτουμε πια τον εαυτό μας στα midia, έχουμε προφίλ στο instagram, στο facebook, στο twitter, στο tik-tok, βάζουμε φωτογραφίες μας παντού, κάποιοι δημοσιοποιούν ακόμα και τι τρώνε, τι μαγειρεύουν, πότε κάποιος δικός τους πεθαίνει, πότε μπαίνουν για εγχείρηση, πότε αλλάζουν γκόμενα,πόσο κλαίνε όταν τελειώνει μια σχέση. Φωτογραφίζουν τους μυς τους, τις γυναίκες τους, τα αυτοκίνητα και τις μηχανές τους, τους σκύλους τους, δημοσιοποιούν ακόμα και τα φετίχ τους: είμαι ποδολάγνος δηλώνει ο άλλος,  ανεβάζουν ποιηματάκια, φιλοσοφίες δικές τους, αστεία άλλων, τα midia είναι πια μία μεγάλη γειτονιά με πολλούς γείτονες. Παλιά στις γειτονιές τα απογεύματα βγαίναν οι νοικοκυρές σε καρεκλίτσες στο πεζοδρόμιο ή στις αυλές και κουτσομπολεύανε. Τα ίδια κι άντρες στα καφενεία. Καφεδάκι, πρέφα και λίγο κουτσομπολιό. Τώρα στο κουτσομπολιό των midia, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι ηλικίες. Μετακινήθηκε ηλικιακά. Κουτσομπολεύουν οι πιο νεαρές ηλικίες αν και ξεπέφτει ανάμεσά τους και κανείς μεγαλύτερος που τον έχει φάει η μοναξιά και θέλει να κουβεντιάσει για να τον συμπονέσει κάποιος ας είναι και άγνωστος. Ας μην τον έχει δει και ποτέ. 

Είμαστε ένα μεγάλο καφενείο πια, και είμαστε οι γειτόνισσες που βγαίνουν με το πλεκτό τους στις καρεκλίτσες. Που δεν χρειάζεται να είμαστε χτενισμένοι και πλυμένοι γιατί κανένας δεν μπορεί να μυρίσει τη φωτογραφία μας. Δεν χρειάζεται να περιποιηθούμε τον εαυτό μας παρά μονάχα τη στιγμή που φωτογραφιζόμαστε για να ανεβάσουμε τη φωτογραφία μας στο facebook. Ενώ δεν είμαστε αυτό. Αυτό που βλέπει ο άλλος - ο εαυτός που εμείς θέλουμε να δει ο άλλος- καμιά σχέση δεν έχει με το ότι το πρωί που ξυπνάς μπορεί να μυρίζει το στόμα σου τσιγαρίλα, ότι μέχρι να πας στο μπάνιο για την πρώτη ούρηση κουτσαίνει το δεξί σου πόδι. 

Και τα κορμιά στεγνώνουν λίγο λίγο. Γιατί τον χρόνο που περνάμε μόνος στο σπίτι του ο καθένας ασχολούμενος με την midia-κή εικόνα του, ίσως θα ήταν καλύτερα να στρώσει τη χωρίστρα και να βγει στο αληθινό καφενείο και στην αληθινή γειτονιά. Αυτό το χέρι που θα άγγιζε, αυτή η πλάτη που θα χτυπούσε συντροφικά, μια αγκαλιά σε κάποιον που έχει να δει μέρες, αυτό θα έκανε καλό στο κορμί του. Και στην ψυχή του, βεβαίως, βεβαίως.