Ηλίας

 Την επόμενη μέρα που μπήκα στην τάξη του μου έδωσε ένα σημείωμα. Ένα μικρό χαρτάκι γραμμένο με στυλό και πολύ μικρά ορθογραφημένα γράμματα. 

"Από την πρώτη στιγμή που σε είδα σε έχω ερωτευτεί".

Ντράπηκα μόλις το διάβασα. Χαμογέλασα. Εκείνος περίμενε την αντίδρασή μου. Με κοιτούσε με αγωνία στα μάτια. 

"Ηλία μου, τι είναι αυτά; Δευτέρα Γυμνασίου πηγαίνεις ακόμα!" τον μάλωσα στοργικά. "Βγες σε παρακαλώ στο διάλλειμμα". 

Γύρισε την παχουλούτσικη πλάτη και τα ξανθά του μαλλιά και έφυγε χωρίς να μιλήσει. Δεν ξαναείπε τίποτα γι' αυτό. Μονάχα τον ένιωθα να με παρακολουθεί με τα μάτια σε ό, τι έκανα. Προσπαθούσε να είναι καλός μαθητής και συμμετείχε σε όλα τα προγράμματα που ξεκινούσα στο σχολείο. Πάντα όμως εκεί πίσω, μαζί, κοντά. 

Έφυγα από το σχολείο, τα χρόνια πέρασαν. 

Με βρήκε πέρυσι στο internet. 

Χάρηκα που τον άκουσα. 

"Πόσων ετών είσαι τώρα, Ηλία;" αστειεύτηκα μαζί του μια μέρα.

"Τριάντα εφτά!" απάντησε περήφανος. "Και είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί σου. Ποτέ δεν σε έχω ξεχάσει. Θέλω να βρεθούμε". 

Τον ξαναμάλωσα. Μου μίλησε για ένα καφέ που θα άνοιγε, πως πραγματικά ήθελε να πάω να τον βρω ή να έρθει εκείνος, μου έστειλε φωτογραφίες του καφέ, της αδελφής του, δικές του. Γινόταν όλο και πιο επίμονος, και πιο προκλητικός. Καθόλου μυαλό, ο άτιμος.

Μια μέρα που είχε ξεπεράσει τα όρια κι εγώ δεν του απαντούσα, έγραψε μόνος του: 

"Ωχ! Πηγαίνουμε για μπλοκ".    

Τον μπλοκάρισα την ίδια μέρα. 

Χτες βράδυ για κάποιο λόγο, ο ύπνος δεν ήθελε να έρθει. Άναβα φως, κοιτούσα κινητό για να νυστάξω, το έσβηνα, στριφογύριζα, προσπαθούσα, και ξανά το φως και ξανά το κινητό μπας και έρθει ο ρημάδης.

Και πέφτω σε μιαν ανάρτηση που είχε κάνει το Ολγάκι. Με την Όλγα υπηρετήσαμε στην Ιτιά μαζί. Ήταν η φιλενάδα μου, η συντροφιά μου. Ήξερε για τον Ηλία, τον έβλεπε που βρισκόταν τριγύρω από τα πόδια μου άλλωστε, ήξερε για το σημείωμα. 

Η ανάρτηση άρχιζε κάπως έτσι: "Έκλαψα για σένα Ηλία..." και την είχε προσθέσει στη σελίδα του "Ηλίας Λέκκος". Βγάζω το όνομα στη φόρα, τι σημασία έχει πια. 

Δεν πίστεψα στα μάτια μου. Μπήκα στη σελίδα του Ηλία. Κεριά, συλληπητήρια, σύντομα πένθιμα σημειώματα, πόνος. 

Ο Ηλίας έφυγε. Πριν προλάβω να τον δω στο καφέ του. Πριν δει ότι του έλεγα αλήθεια ότι παραμεγάλωσα. Πριν με κεράσει τον καφέ που μου υποσχέθηκε. 

Ο Ηλίας έφυγε κι εγώ δεν μπορω να βρω το γαμημένο σημείωμά του.