Ανήκω

Κοίτα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε δημιουργική περίοδο όσον αφορά στο γράψιμο. Δεν είμαι σε δημιουργική περίοδο ούτε σε ό, τι αφορά στη φωτογραφία. Κάτι ψιλοκατασκευές και κάτι ψιλοζωγραφικές επίσης δεν αποδεικνύουν  ότι βρίσκομαι σε δημιουργική φάση. Τουλάχιστον διατηρώ μια μικρή επαφή με την ουσία μου, (ουσία μου θεωρώ το γράψιμο), με τούτο το blog.
Τούτο το blog λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο και γι' αυτό το έφτιαξα.
Δεν το διαβάζει κανείς.
Γιατί το κάνω τότε;
Γιατί δεν παίρνω χαρτί και μολυβάκι να γράφω και απασχολώ το διαδίκτυο;
*Για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας. (Ή δημόσιας συμμετοχής. Ή δημόσιου μοιράσματος. Ή χρήση της ανάγκης να ανήκω κάπου: στην παγκόσμια ομάδα του διαδικτύου).
*Γιατί συνήθισα να γράφω με πληκτρολόγιο.
*Γιατί στα χαρτιά μου (που είναι άπειρα) θα χανόντουσαν αυτές οι σκέψεις, θα τις έχωνα κάπου κι ύστερα  δεν θα θυμόμουν πού).
*Γιατί κάνω άσχημα γράμματα όταν είμαι φορτισμένη, ενώ εδώ γράφονται όλα τακτοποιημένα κι όμορφα.
*Γιατί ξέρω ότι αν δεν δημοσιοποιήσω εγώ το blog, κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει.
*Γιατί κάνω την τρέλα μου χωρίς να επεμβαίνει κανείς.
*Γιατί ακόμα κι αν δεν βρίσκομαι σε δημιουργική περίοδο δεν γίνεται να μην εκφράζομαι με κάποιον τρόπο.
Πολλοί οι λόγοι. Μπορώ να βρω κι άλλους.

Ωστόσο. Ωστόσο κάτι εγκυμονώ. Ένα γραπτό μεγαλώνει μέσα μου ήδη γονιμοποιημένο. Μόλις η εγκυμοσύνη ολοκληρωθεί, η δημιουργία θα γεννηθεί σα μωρό. Φρέσκο, τρυφερό, καινούργιο, η χαρά μου θα είναι μεγάλη σαν της μάνας, θα πάρει μέρες η γέννησή του, το μεγάλωμά του μπορεί και χρόνια. Κι όταν έρθει η ώρα να το βγάλω στον κόσμο θα καμαρώνω σα μάνα που παντρεύει παιδί. Με τον κόσμο. Παντρεύω τα ιδιαίτερα παιδιά μου με τον κόσμο.
Κι αυτό είναι μεγάλη γιορτή.
Άντε, καλημέρα μας.

Σσσσσσσςςςς

Σσσσσςςς...

Μάλλον μεγάλωσα.

Έχω πει κι έχω ακούσει τόσα, που έρχονται φορές που με καταλαμβάνει η σιωπή. Όπως οι πολύ μεγάλοι άνθρωποι που αρχίζουν να σιωπούν όλο και περισσότερο και όλοι οι γύρω τους νομίζουν ότι οι γέροι έχουν χάσει πια τα μυαλά τους, ότι δεν μιλούν επειδή δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.

Πλάνη, σας διαβεβαιώνω.

Το είδα και στη μάνα μου. Τους τελευταίους μήνες δεν μιλούσε παρά μόνο σε μένα και ελάχιστα. Έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας δεν χρειαζόντουσαν λέξεις για να την καταλάβω. 

Στους άλλους, όμως! Τι καημό τραβούσαν οι άλλοι! Εγώ γελούσα. "Είναι στα καλά της;" ρωτούσαν. "Καταλαβαίνει;" ρωτούσαν. "Από εμένα δεν τρώει", έλεγε η αδελφή μου. "Εμένα δεν μου μιλάει", παραπονιόταν η αδελφή μου. 

Η μάνα σιωπή.

Κι εμένα έρχονται φορές που η σιωπή με καταλαμβάνει. Πολλά που ακούω τα θεωρώ περιττά. Πάντα τις πιο ουσιαστικές κουβέντες προτιμούσα. 

Χτες είδα ένα ντοκιμαντέρ κι έκλαψα. Οι ωκεανοί μας δηλητηριάζονται. Τόνοι πλαστικό, ακάθαρτα λύματα, σε λίγα χρόνια τίποτα δεν θα μείνει.  Τα μαυροδέλφινα, λέει, έχουν αρκετά μεγάλο εγκέφαλο, άρα οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι τα μαυροδέλφινα έχουν συναισθήματα. 

Μια μάνα μαυροδέλφινο κουβαλούσε το δηλητηριασμένο νεκρό μωρό της για μέρες, όπου πήγαινε. Δεν ήθελε να το αποχωριστεί ούτε να το αφήσει πίσω από το κοπάδι.  

Κι έβλεπες τη μάνα να το σκουντάει και να το σπρώχνει μαζί της, ενώ εκείνο παράπαιε άψυχο στο νερό. 

Γιατί τα μαυροδέλφινα νιώθουν συναίσθημα κι ο άνθρωπος λίγο λίγο χάνει το συναίσθημά του;

Γίνεται άραγε από άμυνα αυτό; Ή απλά ο τρόπος ζωής που καλούμαστε να ζήσουμε μας μετατρέπει σε ρομπότ λίγο λίγο; Ξύπνα, φάε, δούλεψε, κοιμήσου. 

Μην αγαπάς, μόνο ξύπνα, φάε, δούλεψε, κοιμήσου. Δεν αγαπάμε πια. Ζητάμε λίγη αδρεναλίνη που την προσφέρει ο τζόγος, ο έρωτας, το βιτριόλι που έλουσε μια γυναίκα την άλλη στις ειδήσεις, μια απαγωγή ανηλίκου, ένας περίεργος φόνος, αδρεναλίνη για να ξυπνάμε από τον συναισθηματικό ύπνο μας. Τι ποίηση να διαβάσει κάποιος; Βλακείες! Πού να βρεθεί και ποιος να διαθέσει χρόνο για να διαβάσει τις σαχλαμάρες των ποιητών όταν η άλλη περιλούζει με βιτριόλι την αντίζηλό της; 

Έχω ένα φίλο τρομαγμένο. Ερωτεύτηκε μια γυναίκα, παράτησε την οικογένειά του γι' αυτήν.  Έμεινε για λίγο μόνος ελπίζοντας ότι η άλλη γυναίκα θα συγκατοικήσει μαζί του, έξι χρόνια την περίμενε, η άλλη γυναίκα τον βασάνισε, τον απάτησε, την χώρισε,  εκείνος δεν άντεξε τη μοναξιά, ξαναγύρισε στην οικογένεια, δεν άντεχε όμως πια ούτε την οικογένειά του, ξανάφυγε, ζει μόνος, ψάχνει γυναίκα, παραπαίει ανάμεσα σε πολλές γυναίκες, νιώθει άδειος, ανικανοποίητος, είναι τρομαγμένος, νιώθει ανασφαλής, καμιά και τίποτα δεν τον γεμίζει, από όλες λείπει κάτι, όλες έχουν κάτι καλό και κάτι αηδιαστικό, μπερδεύεται. Γιατί; Και τι είναι αυτό που οδηγεί σε αυτό το μπέρδεμα; 

Κάθε μέρα επί μία ώρα, ο φίλος αυτός, μου μιλά στο τηλέφωνο. Θέλει λέει, να γράψω κάποτε την βιογραφία του. Τον ακούω, άλλοτε προσεκτικά και άλλοτε όχι.  Του αφιερώνω πάντως, την ώρα του. 

Κι ύστερα βλέπω ντοκιμαντέρ για τους ωκεανούς. 

μαμά, μου λείπεις

Ήλιος κι αέρας στο νεκροταφείο.
Κάθε φορά που έρχομαι ή αρχίζει να ψιχαλίζει ή φυσάει.  Νάναι το παράπονό σου, μάνα; Σε νοιάζει, άραγε που δεν έχεις αστραφτερά μάρμαρα όπως οι άλλοι, εκεί που ξαπλώνεις; Δεν ήρθες στα όνειρά μου ούτε μια φορά. Τι να δηλώνεις άραγε; Πως είσαι ήσυχη ή πως μου είσαι θυμωμένη;
Ένας παπάς περιφέρεται ανάμεσα στους ταφους. Τον παρακολουθώ για λίγο. Τα πολύχρωμα άμφια ανεμίζουν ανάμεσα στους άσπρους σταυρούς. Κάνω γρήγορους υπολογισμούς. Δεν έχω λεφτά να του ζητήσω ευχέλαιο.
Μάνα, πάλι φτωχικά θα τη βγάλουμε.
Καθαρίζω τα αγριόχορτα από τα χαλίκια που έστρωσα πάνω σου. Το καντήλι σου μας το κλέψανε, μάνα. Ποιος ξέρει τι έγινε. Ανάβω το θυμιατό. Καρβουνάκια, λιβάνια πάνω σου, μπροστά στην ξεθωριασμένη πια φωτογραφία. Γυρίζω από την καλή το σταυρό που ξεκόλλησε από τη θέση του. Τώρα κι αυτός πάνω σου βαραίνει.
Σου εξιστορώ, όπως γίνεται στο σινεμά, τα καθέκαστα. Τα παιδιά, η Μιμία, τα δικά μου. Μου λείπεις, μάνα... ψιθυρίζω και με πιάνουν κλάματα. Μαζεύομαι. Κάποιος νεαρός πίσω μου σκουπίζει έναν τάφο. Εγώ σκουπίζω τα δάκρυα. Μάνα, μου λείπεις και δεν ξέρω να το εξηγήσω. Γιατί μου λείπεις ή γιατί το λέω αυτό. Μου λείπεις και κλαίω. Γιατί μου λείπεις; Τι είναι αυτό που μου λείπει από σένα; Το ότι σε έχω συνδέσει με το ότι κάποτε ήμουνα παιδί; Το ότι με βαραίνουν τώρα χίλιες ευθύνες και τότε-κάποτε τις ευθύνες τις είχες εσύ κι εγώ ζούσα ανέμελα;
Στέκομαι πάνω σου και νιώθω ένα ολόκληρο κομμάτι ζωής να έχει κλείσει, να έχει μείνει πίσω, να έχει αναγκαστικά αποβληθεί από μέσα μου... Γιατί λέω πως μου λείπεις; Έτσι κι αλλιώς όταν μεγάλωσα δεν σε είχα ανάγκη κι ούτε τη γνώμη σου άκουγα. Έτσι κι αλλιώς παλιομοδίτικη γνώμη θα ήταν... Τότε τι; Γιατί λέω ότι μου λείπεις αφού τίποτα πια δεν θα μπορούσες να κάνεις για μένα;
Δεν έχω ανάγκη από εσένα κι ούτε από τη γνώμη σου. Τότε; Γιατί λέω πως μου λείπεις, γιατί τρέχουν τα μάτια μου;
Κλαίω, μαμά... Κλαίω εδώ κάτω απ' τον ήλιο για σένα. Και μόνο εσύ μέσα από όλους τους ανθρώπους θα μπορούσες να με αγκαλιάσεις και να μου πεις να μην κλαίω, ακόμα κι αν ήξερες πως κλαίω για σένα, μαμά...
Μαμά, μου λείπεις...

Ποτέ να μην υποτιμάς τη χαζομάρα

...Και γιατί παρακαλώ να ξυπνάς με όρεξη πάντα;
Οι αστυνομικοί της μεγάλης χώρας για παράδειγμα, ξυπνάνε πάντα με όρεξη; Εγώ σας λέω όχι. Ας πατήσουμε στο κεφάλι μερικούς, λένε. Ή ας σπάσουμε έστω ένα κεφάλι κάποιου σήμερα. Έτσι, για ξεχαρμάνιασμα. Ας εξολοθρεύσουμε κάμποσους μαύρους, κάμποσους ενάντιους. Για να ξεδώσουμε, βρε αδερφέ!  Πόσο σοβαρά, δηλαδή πρέπει να το πάρετε; Είναι κακό να προσπαθεί κάποιος να περάσει ευχάριστα την ώρα του; Να διασκεδάσει τη στενοχώρια του όποτε δεν έχει κέφια;

Δώσε στο βλάκα εξουσία και θα καταστρέψει το σύμπαν σε χρόνο dt.
Θα βιάσει, θα σκοτώσει, θα προσπαθήσει να επιβληθεί με κάθε τρόπο νόμιμο, παράνομο, έκνομο. Θα κάνει πράγματα που κανείς δεν τα περιμένει. Με τόσα κόμπλεξ που κουβαλάει τόσα χρόνια στην πλάτη του (επειδή δεν έχει την οξύνεια να καταλάβει ότι είναι  καθυστερημένος, ωστόσο ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι κάτι συμβαίνει και δεν μπορεί να φτάσει τους άλλους), τότε, ουέ κι αλίμονο. Αυτούς τους άλλους τους καταγράφει ως εχθρούς.
Ποτέ μη δίνεις στο βλάκα εξουσία, όσο ανάγκη και να έχεις, όσο και να θέλεις να κάνεις καλό. Άθελά σου γίνεσαι συνεργός του. Και θα εκπλαγείς από το πόσο γρήγορα ένας νοητικά καθυστερημένος προσπαθώντας να επιβάλλει τη δύναμή του μπορεί να γυρίσει ακόμα και εναντίον σου. Καλέ μου Σαμαρείτη.

Αποβολή

Να το, πάλι.
Έρχεται μόνο του. 
Ευτυχία ή δυστυχία, δεν ξεχωρίζει. Απλά έρχεται.
Σαν ίωση έρχεται. Επωάζεται λίγες μέρες και μετά ξεσπάει. Συμπτώματα: παρόμοια με της δηλητηρίασης. Στομάχι βαρύ, τάση για έμετο, πυρετός, μυαλό συνέχεια εκεί, (φυσικό αφού υποφέρεις, αφού κάτι σε ανακατεύεει, αφού κάτι περιέχεις που πολλές φορές μοιάζει να μην είναι δικό σου, να μην το αντέχει ο οργανισμός σου και πρέπει να εκβληθεί). 
Ηρεμείς μόνο όταν το εκβάλεις. ("Όταν το ξεράσεις" είναι η ακριβέσερη έκφραση αλλά ξέρω ότι ως κυνικότερη επίσης, δεν αρέσει).
Σύσταση; 
Μμμ...
Θέλει σκέψη. 
Πολλές φορές απροσδιόριστη. Μη ανιχνεύσιμη, είναι το πιο σωστό. Δυστυχώς η επιστήμη δεν έχει φτάσει ακόμα σε σημείο να αναλύει σε τόσο βάθος αυτό που θεωρούμε ψυχή. (ΑΥΤΟ έχει σχέση με ΕΚΕΙΝΑ τα βάθη).
Μη ανιχνεύσιμη, ωστόσο τόσο δυνατή που μπορεί να επιβληθεί στην ύλη. 
Έκστασιακή κατάσταση. 
Λειτουργείς μόνος. Τη στιγμή που συμβαίνει ξεχνάς περιβάλλον, άτομα, έρωτες (ακόμα κι αν κάτι από τα άνωθεν έχει προκαλέσει την εκστασιακή συνθήκη, λειτουργείς αχάριστα). 
Επίσης λειτουργείς ηρωικά. Εξαφανίζεται ο σωματικός πόνος (εάν υπάρχει τον υπερβαίνεις, εξάλλου από μόνος του εξαφανίζεται ως εκ θαύματος), εξαφανίζεται ο φόβος, εξαφανίζονται ηθικές τε και μη αναστολές. Μέσα στην εκστασιακή κατάσταση,  μεταμορφώνεσαι. 
Γίνεσαι σούπερ ήρωας, γίνεσαι παιδί, αλλάζεις φύλλο, διορθώνεις όψη,  διορθώνεις λάθη. Γίνεσαι ο Θεός σου. Όσο κρατά η έκσταση έχεις τη δύναμη να πλάσεις τον κόσμο από την αρχή του. 

Να το πάλι. Πόσο το χαίρομαι. 
Έρχεται και φεύγει ανεξαρτήτου θέλησης. 
Ανακατεύει το μέσα μου. Ησυχάζω μονάχα όταν αποβάλλω.

Καλός και βροχερός Ιούνιος.
Δύο του μήνα
Μονάχα η αγάπη σώζει τον άνθρωπο. Ό, τι αγαπάς το προστατεύεις.

Μικρή πηγή μου, εσύ

Την πηγούλα που τρέχει, την πηγούλα που στερεύει
θα την ακολουθήσω μια μέρα  αντίστροφα
βήμα βήμα
να δω
από ποια ύψη ξεκινάει. 

Πεταλούδα

Μικρή λευκή αναγκεμένη πεταλούδα
πας στη φωτιά και καίγεσαι
πας στο νερό και πνίγεσαι
ποιος να μπορέσει
να σε σώσει από σένα;


Το γλέντι κράτησε πολύ. Εσύ αργά έφτασες. Οι καλεσμένοι είχαν φάει. Βρήκες μόνο αποφάγια κι άδεια ποτήρια. Τηλέφωνα. Έλα. Έρχομαι τώρα. Μην έρθεις, είμαι καλεσμένη σε ένα γεύμα που δεν έχει φαγητό. Είμαι εδώ και πεινάω και διψάω αλλά μην έρθεις, δεν έχει νόημα. Έχω πάει και σε άλλα γεύματα που δεν είχε μείνει φαγητό για μένα. Καφές; Πικρός. Σημειωματάρια, μαγνητοφωνημένες νυσταγμένες λέξεις και καλώδια. Μαλλιά ανάκατα από τον ύπνο, σημάδι στο γδαρμένο χέρι, κόμπος για κλάμα. Βρήκα μια πεταλούδα πνιγμένη. Έπλεε κάτασπρη στην επιφάνεια του νερού. Έπλεε άδεια από ζωή, άδεια από αναμνήσεις, ελαφριά από όλα. Αρχίζω και φοβάμαι, ξέρεις. Φοβάμαι τη στιγμή που τακτοποιώ γύρω, τη στιγμή που ξεκαθαρίζω τα ντουλάπια μου, όταν πετάω τα άχρηστα από γύρω κι από τη ζωή μου, από την ψυχή μου, κάνω χώρο ή με νοιάζει η υστεροφημία; Φοβάμαι. Ασύνδετη με όλα. Αποσυνδέομαι; Και τι μετράω; Και τι είδους ημερολόγιο είναι αυτό; Ποιος θα το διαβάσει, ποιος θα ρωτήσει και ποιος θα καταλάβει; Και γιατί να το κάνει; Κάποια μέρα τούτο το μαραφέτι δεν θα ανοίξει. Και θα περάσουν μέρες μέχρι να το ανοίξουν άλλοι. Άλλοι που δεν θα τους νοιάζει το περιεχόμενο ή θα τους νοιάζει λίγο, καθυστερημένα. Εφήμερα όλα θα αποδειχτούν. Γραφτά, βιβλία και φωτογραφίες, πεταμένα λεφτά, μνήμη δύο τερραμπάιτ, μνήμη άχρηστη, μνήμη ξένη. Τίποτα δεν έχει αξία έξω από την αγάπη που γεμίζει την καρδιά. Μη μου το πάρεις αυτό. Αυτό άφησέ μου το ως το τέλος. Ως το τέλος κράτα γεμάτη την καρδιά μου. Θα τρώω και θα πίνω αυτό. Κι ας πηγαίνω σ' όλα τα γεύματα του κόσμου μονάχη.

Τελειώνει κι ο Μάης

Το δώρο του έρωτα

Θα έχουμε τα κρυφά γέλια μας 
τους κώδικες που κανένας άλλος δεν θα γνωρίζει
το μυστικό μας θα παίρνουμε μαζί στη δουλειά
μαζί στις παρέες
μαζί μας στην οικογένεια
υπάρχουν γιορτές που δεν θα γιορτάσουμε μαζί
λιμάνια που δεν θα αποβιβαστούμε
γέφυρες που δεν θα μας τρομάξουν 
για το κενό που θα χάσκει κάτω από τα πόδια μας 
υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ 
δεν θα αντικρύσουν τα πρόσωπά μας χαρούμενα 
το ένα δίπλα στο άλλο
που δεν θα ζυγίσουν ποτέ 
τον έρωτα που φέγγει στα μάτια μας
κι αυτό 
είναι λύπη.
Ωστόσο
εμείς κουβαλάμε το μυστικό μας περήφανοι
και θα ζούμε ευτυχισμένοι 
κι αυτό 
είναι το σπάνιο δώρο που μας μοιράστηκε
επειδή είμαστε σπάνιοι εμείς 

κι αυτό 
είναι χαρά.   

Υ.Γ.  
Ἑφτασφράγιστο μυστικό μου τὰ κλειδιά σου
φύτεψα σὲ τέσσερις ἐποχὲς καὶ ἔκρυψα σὲ τρεῖς ἀνέμους. 
Νὰ μοῦ χαμογελᾶς κι ἐγὼ νὰ μιλήσω στὸν ἥλιο νὰ κατέβει 
νὰ μοῦ πλένει μὲ ζέστη τὰ ξυπόλυτα πόδια μου.

Απόσπασμα από "Το μυστικό" 
Γεώργιος Πολίδης