Ανήκω

Κοίτα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε δημιουργική περίοδο όσον αφορά στο γράψιμο. Δεν είμαι σε δημιουργική περίοδο ούτε σε ό, τι αφορά στη φωτογραφία. Κάτι ψιλοκατασκευές και κάτι ψιλοζωγραφικές επίσης δεν αποδεικνύουν  ότι βρίσκομαι σε δημιουργική φάση. Τουλάχιστον διατηρώ μια μικρή επαφή με την ουσία μου, (ουσία μου θεωρώ το γράψιμο), με τούτο το blog.
Τούτο το blog λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο και γι' αυτό το έφτιαξα.
Δεν το διαβάζει κανείς.
Γιατί το κάνω τότε;
Γιατί δεν παίρνω χαρτί και μολυβάκι να γράφω και απασχολώ το διαδίκτυο;
*Για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας. (Ή δημόσιας συμμετοχής. Ή δημόσιου μοιράσματος. Ή χρήση της ανάγκης να ανήκω κάπου: στην παγκόσμια ομάδα του διαδικτύου).
*Γιατί συνήθισα να γράφω με πληκτρολόγιο.
*Γιατί στα χαρτιά μου (που είναι άπειρα) θα χανόντουσαν αυτές οι σκέψεις, θα τις έχωνα κάπου κι ύστερα  δεν θα θυμόμουν πού).
*Γιατί κάνω άσχημα γράμματα όταν είμαι φορτισμένη, ενώ εδώ γράφονται όλα τακτοποιημένα κι όμορφα.
*Γιατί ξέρω ότι αν δεν δημοσιοποιήσω εγώ το blog, κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει.
*Γιατί κάνω την τρέλα μου χωρίς να επεμβαίνει κανείς.
*Γιατί ακόμα κι αν δεν βρίσκομαι σε δημιουργική περίοδο δεν γίνεται να μην εκφράζομαι με κάποιον τρόπο.
Πολλοί οι λόγοι. Μπορώ να βρω κι άλλους.

Ωστόσο. Ωστόσο κάτι εγκυμονώ. Ένα γραπτό μεγαλώνει μέσα μου ήδη γονιμοποιημένο. Μόλις η εγκυμοσύνη ολοκληρωθεί, η δημιουργία θα γεννηθεί σα μωρό. Φρέσκο, τρυφερό, καινούργιο, η χαρά μου θα είναι μεγάλη σαν της μάνας, θα πάρει μέρες η γέννησή του, το μεγάλωμά του μπορεί και χρόνια. Κι όταν έρθει η ώρα να το βγάλω στον κόσμο θα καμαρώνω σα μάνα που παντρεύει παιδί. Με τον κόσμο. Παντρεύω τα ιδιαίτερα παιδιά μου με τον κόσμο.
Κι αυτό είναι μεγάλη γιορτή.
Άντε, καλημέρα μας.