Το αυτοκίνητο...
Χτες πήγα να το περάσω ΚΤΕΟ. Στο δρόμο κάτι σύννεφα με μάγεψαν. Σταματάω. Βγαίνω με το κινητό. Αποτυπώνω τα σύννεφα. Αποτυπώνω τα χορτάρια, μακριά ένα βουνό. Γεμάτος ο ουρανός, φορτωμένο το συναίσθημα. Καλάμια, γαλάζιο, δέντρο στην άκρη. Άλλα αυτοκίνητα που περνούν. Φυλάγομαι από τον κίνδυνο. Κολλάω το κορμί μου στην κολώνα του δρόμου και φωτογραφίζω.
Σήμερα. Μια κοπέλα γυμνή. Χορεύει. Ποζάρει. Δυο ηχεία παίζουν Ραχμάνινωφ, μπορεί και όχι. Εμένα σα Ραχμάνινωφ μου ακούστηκε. Ή ίσως Ραχμάνινωφ θα ήθελα να είναι. Χορεύει η γυμνή κοπέλα. Κουνάει χέρια, μπλέκει πόδια, αγγίζει μαλλιά. Πότε πότε γελάει. Πότε πότε κοιτάζει την κάμερα. Τις κάμερες που την εστιάζουν. Φόκους. Με φακό 5.6. Με ταχύτητα 100 που κάνει το φακό μου ευαίσθητο στο παραμικρό κούνημα και βγάζει θολές φωτογραφίες. Με ISO 800. Οι σκοτεινές φωτογραφίες μου. Η κοπέλα γελάει. Ρωτάει τι να κάνει. Οι άλλοι τραβάνε. Εγώ προσπαθώ να πιάσω μια στιγμή που οι άλλοι δεν θα προλάβουν ή δεν θα τη δουν. Γονατίζω με το γόνατο που πονάει. Κάνω μια γκριμάτσα πόνου που δεν βλέπει κανείς. Τραβάω. Πρόσωπα, στήθη, μαλλιά, λαγόνες, πόδια. Δεν είναι καλές οι φωτογραφίες μου. Είναι πολύ προσωπικές και ίσως αποτυχημένες. Δεν έχω ούτε καλό εξοπλισμό. Δε με νοιάζει. Τραβάω. Έχω μια πλημμύρα μέσα μου, πρέπει να βγαίνει ειδάλλως θα πνιγώ μέσα στην ίδια τη θάλασσα μέσα μου. Δάκρυα. Στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι τη Μιμία μου. Έφυγε μέσα από τα χέρια μου. Κλαίω. Της ζητάω θανατηφόρα αργοπορημένη συγγνώμη που δεν την πίστεψα, συγγνώμη που την άφησα να μου γλιστρήσει μέσα από τα χέρια.
Το αυτοκίνητο γινεται τόπος γοερός. Ουρλιάζω και κλαίω. Δάκρυα. Συγγνώμες. Ενοχές από αυτές που φεύγουν μόνο όταν φύγεις. Η κοπέλα πριν λίγο χόρευε Ραχμάνινωφ κι εγώ τραβούσα. Η ζωή έχει κομμάτια. Μπορείς να τα δεις ένα ένα. Μπορείς να τη φανταστείς κι ολόκληρη. Ουρλιάζω. Το αυτοκίνητό μου θρηνωδίας τόπος.
Ό, τι άλλο, πονάει.
Υ.Γ. Ένα φόρτωμα, ένας μαύρος πυκνός καπνός μέσα μου. Λόγια που δεν ειπώθηκαν, αγγίγματα και αγκαλιές που δεν έγιναν. Μια στιγμή πίσω, μια στιγμή περίμενέ με. Είναι μέσα μου, μέσα μου, είναι για σένα, φταις που δεν μου έδωσες χρόνο να τα αδειάσω, φταις που έφυγες τόσο γρήγορα, τόσο απρόοπτα, τόσο επώδυνα, τόσο εγωιστικά. Σαγαπάω και δεν ξέρω αν στο έδωσα να το καταλάβεις ολόκληρο. Ήθελα να σε ξενυχτήσω αγκαλιά σα μωρό.
.
Ω...
ΑπάντησηΔιαγραφή