Χμ...
Οι δημιουργοί λένε ότι όταν μια ιδέα που σου έρχεται επιμένει, έρχεται και ξανάρχεται, πρέπει πραγματικά να ασχοληθείς μαζί της. Όταν μια ιδέα σου τριβελίζει το μυαλό, ζουζουνίζει σα μέλισσα συνέχεια στα αυτιά σου, αυτό, κάτι σημαίνει, αυτό, κάτι θέλει να σου πει.
Αν είναι καλή η ιδέα, την δέχεσαι πιο εύκολα. Αν είναι κακή, προσπαθείς να τη διώξεις. Μα αυτή ξανάρχεται. Εξάλλου αυτή είναι η δουλειά της.
Ο Σταμάτης χτες εδώ, με την τσιριχτή φωνή του να μιλάει συνέχεια, για θέματα που δεν με ενδιαφέρουν, έβλεπα ένα σήριαλ χτες την ώρα που ήρθε. Δυνάμωσα λίγο τη φωνή της τηλεόρασης και εκείνος δυνάμωσε τη δική του, σκέπασε τον ήχο της τηλεόρασης, για μια στιγμή ένιωθα δύο ήχους δυνατούς παράλληλους και ενοχλητικούς στα αυτιά μου, ένα μαρτύριο. Κάποιον από τους δύο έπρεπε να χαμηλώσω.
Ο Αντώνης τηλέφωνο. Αναγκάστηκα να αναβάλλω τη δουλειά που κάνουμε γιατί η ενόχλησή μου από τη φωνή του Σταμάτη (κατά τα άλλα ένας υπέροχος άνθρωπος) με είχε τσιτώσει τόσο, που δεν μπορούσα να είμαι καν ευγενική. Ύστερα ο Δημήτρης τηλέφωνο. Ευτυχισμένος με το καινούργιο τάμπλετ. Προβληματισμένος με την συγκατοίκηση που θέλει με τη Βίκυ και δεν του βγαίνει. Αποχαιρέτα τα σήριαλ που χάνεις...
Το πρόγραμμά μου μοιάζει να είναι γεμάτο; Σαχλαμάρες, θα πεις! Ζεις μόνη, δεν είσαι αναγκασμένη ούτε να καθαρίσεις, ούτε να μαγειρέψεις, ούτε έχεις καμιά σχέση που σου ζητάει όλη την ώρα να βγεις και να σου ροκανίζει το χρόνο.
Κι όμως! Αποζητώ ήσυχες μέρες, μέρες που να ξυπνώ το πρωί και να λέω: όλη η μέρα δική μου, σήμερα.
Έχω χαρίσει τόσες πολλές από τις μέρες της ζωής μου σε άλλους! Θέλω δικές μου τώρα. Έχω πολλές ανοησίες ακόμα να κάνω με τον εαυτό μου και, με αυτό το πρόγραμμα που παίζει, δεν τις προλαβαίνω!
Την επιμέλεια στα διηγήματα ποιος θα μου την κάνει, αν όλα τα άλλα με αποσπούν;
Το σενάριο για τις ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ ποιος θα το φτιάξει αν όχι εγώ;
Και να!
Τι όμορφα αποσπάστηκε η σκέψη μου από την "ιδέα μέλισσα" που ζουζουνίζει στα αυτιά μου! Και που δεν είχναι καθόλου ευχάριστη, ομολογώ;
Ξέρεις τι κάνω; 'Οποτε φτάνω σε μονοπάτια δύσκολα, σε μονοπάτια δίμορφα, όποτε το συναίσθημα με τη λογική και την αξιοπρέπεια παλεύουν θανατηφόρα, όποτε νιώθω να μην έχω δυνάμεις πια να μαχηθώ ούτε καθαρή σκέψη να αποφασίσω, το αφήνω επάνω Του.
Ακούγεται κλισέ; Ανόητο για έναν εκ γενετής αμφισβητία σαν έμενα; Σκασίλα μου! Το αφήνω στα χέρια Του. Είναι πιο δυνατός από μένα. Είσαι πατέρας μου Του λέω. Πάρε πάνω Σου το βάρος μου που δεν αντέχω. Δες τι θα κάνεις εσύ. Αφήνομαι. Γονάτισα. Παραιτούμαι από αυτή τη μάχη. Κάνε ό, τι νομίζεις Εσύ πιο σωστό για μένα, Εσύ πιο καλό για μένα, το παιδί Σου.
Κι από όποιον παίζει "περίεργο παιχνίδι" εις βάρος μου, προστάτεψέ με.
Άθρησκη με βαθιά πίστη.
Υ.Γ. Θα είμαι πάντα το κοριτσάκι που ζητάει από τον πατέρα του να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου