Ο θείος αυτός με ρώτησε να θέλω δώρο στο γάμο μου ένα σίδερο και μια σιδερώστρα. Του είπα ναι. Ποτέ δεν έλαβα ούτε σίδερο ούτε σιδερώστρα. Τον δικαιολόγησα γιατί πάντα ήταν άφραγκος. Τον αγαπούσα όμως επειδή η φτιαξιά του και κυρίως η φωνή του μου θύμιζε ανεπαίσθητα (όσο μπορεί ένα πεντάχρονο να κρατήσει μνήμη από μια φωνή) τη φωνή του πατέρα μου. Του κρατούσα και μια κακία: κάποιος μου είχε φέρει μπαλόνια και εγώ τα ανέμιζα περήφανη. Ο θείος μού τα έσκασε με την κάφτρα του τσιγάρου του και γελούσε. Δεν θυμάμαι αν έκλαψα τότε, ακόμα όμως θυμάμαι τη στενοχώρια μου και τα νεύρα που του είχα από εκεί και μετά.
Η κάφτρα του τσιγάρου του, έπαιξε τραγικό ρόλο αργότερα. Μεγαλώνοντας εκδήλωσε άνοια. Μια μέρα που ήταν κλειδωμένος σπίτι, η κάφτρα έπεσε πάνω του και ο θείος πήρε φωτιά. Τον βρήκαν καμένο μπροστά στο παράθυρο καθώς προσπαθούσε να το ανοίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου