Ο Περικλής έφυγε

Να μου προσέχετε όλοι. Είμαι τσιγκούνα και σε αυτόν που έρχεται κάθε λίγο και παίρνει κάποιον  δεν θέλω να δίνω τίποτα. Γιατί με πονάει πολύ. Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν θα συμφιλιωθώ μαζί του. 

Γιατί στις 8 του Γενάρη μίλησα με τον Περικλή και τις επόμενες μέρες  δεν έστειλε φραουλίτσα που συνήθιζε να στέλνει και αφού στα μηνύματά μου δεν απαντούσε χτες του τηλεφώνησα και το σήκωσε μια γυναικεία φωνή κι εγώ χάρηκα και μαζί ντράπηκα που βρήκε κοπέλα και έχει θάρρος να σηκώνει το τηλέφωνό του και τον ζήτησα και ήταν η αδελφή του και μου είπε πως τον Περικλή τον πήρε αυτός που μας παίρνει ανθρώπους που αγαπάμε  και ο Περικλής 47 χρονών έφυγε. 

Πονάει αφόρητα. 

Η μοναξιά του άλλου, απέναντι

 1.Το να γράφω ήρεμη στον υπολογιστή μου μου δίνει μια εξαιρετική ηρεμία. Λες και κατασταλάζει η αντάρα μέσα μου. Λες και βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι, λες και ίπταμαι πάνω από καταστάσεις και γεγονότα, λες και όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν, όλα μπορούν να λυθούν. Είναι η μαγεία των λέξεων που έρχονται τόσο αβίαστα; Είναι το θαύμα που βιώνω τις στιγμές που γράφω; Είναι θέμα τόνωσης της αυτοπεποίθησης; 

Καθησυχάζω. Αντάρα. Πάντα ζω με μιαν αντάρα και το μόνο που με γαληνεύει είναι να βιώνω αυτό το θαύμα της γραφής. Που έρχεται μόνο του από κάπου. Που μου λέει γαλήνεψε τώρα. Έχεις μια δύναμη. Εγώ σου τη στέλνω, εγώ σε έχω ευλογήσει με αυτή. Εσύ μόνο γράφε. 

Εσύ μόνο γράφε, μου είχε πει και ο Σάμης Γαβριηλίδης. 

2.Πέντε μέρες τώρα κάνω σιωπή. Δεν απαντώ σε καλημέρες, δεν απαντώ σε καληνύχτες. Υπάρχουν δυο τρία άτομα που στέλνουν καλημέρες και καληνύχτες, τριανταφυλλάκια και φωτισμένες μπάλες και ένα σωρό άλλα διακοσμητικά. Κι εγώ πιέζομαι -πάντα νιώθω ένοχη ακόμα και για πράγματα που δε φταίω- πιέζομαι και δεν θέλω να απαντήσω στην καλημέρα τους διότι δεν τους ξέρω, διότι δεν τους χρειάζομαι, διότι δεν τους έχω δει ποτέ, διότι δεν πρόκειται να τους δω ποτέ, διότι αυτή η καλημέρα δεν πρόκειται ποτέ να ανοιχτεί σε κουβέντα. Κι όμως πιέζομαι και απαντώ. Ένοχη για τη μοναξιά του άλλου. Ένοχη που δεν την καλύπτω με μια απλή καλημέρα. Ένα δευτερόλεπτο μια απάντηση. Δίλημμα. Δίλημμα. Ζορίζομαι όμως. Πέντε μέρες τώρα δεν απαντώ σε καλημέρες. Αυτές έρχονται διακοσμημένες με λουλουδάκια, μουσικά βίντεο, αστεία βίντεο. Η μοναξιά του άλλου, απέναντι. 

Η δική μου; Δεν υπάρχει. Ζω πολύ μοναχικά είναι η αλήθεια ωστόσο δεν έχω νιώσει ποτέ μοναξιά. Ο χρόνος μου είναι γεμάτος και οι φίλοι που αγαπώ είναι πάντα γύρω μου. Ωστόσο η μοναξιά των  άλλων -και των άγνωστων- με πληγώνει και με γεμίζει ενοχές που εγώ δεν νιώθω έτσι και που αυτοί ξημερώνουν ψάχνοντας κάτι να γαντζωθούν. 

Σας συμπαθώ, σας νιώθω, σχεδόν σας αγαπώ. Όμως δεν έχω να σας δώσω τίποτα... Λυπάμαι. 

Αλύπητος αγέρας

 

Φυσάει. Του Άη Θανάση σήμερα. Πριν δύο ακριβώς χρόνια έχω ξυπνήσει, γράφω στον υπολογιστή και περιμένω να ξυπνήσει η Μιμία στο διπλανό δωμάτιο. Και η Μιμία δεν ξύπνησε ποτέ. 

Δεν απαντώ σε καλημέρες, δε γράφω, ο οργανισμός μου δηλώνει άρνηση για όλα εκτός από το φαγητό (τι τρομερό ένστικτο επιβίωσης!)

Φυσάει.

Φοβάμαι για τις μωβ βιολέτες που 

Ανθίζουν στο μπαλκόνι 

Ο αγέρας ρίχνει τις γλάστρες

Το χώμα σκορπίζει

Οι ρίζες στεγνώνουν

Φοβάμαι για τις μωβ βιολέτες μου

Θα μαραθούν με τούτον τον αλύπητο αέρα.

Φυσάει. 

Ημερολόγιο κάτι σαν

 

Είναι σαν ημερολόγιο αυτό το πράμα. Ένα ημερολόγιο που αφήνεις να το διαβάζουν κι άλλοι. Και να εκτίθεσαι, να ανοίγεις διάπλατα την καρδιά σου, να εξομολογείσαι βαθιά και να μη σε νοιάζει να το διαβάζουν κι άλλοι. Και τι έγινε, δηλαδή; Όλος ο κόσμος φίλοι. Όσο για τα πιο βαθιά μυστικά αυτά δεν τολμάς να τα πεις ούτε στον εαυτό σου, αυτά μένουν μέσα σου. Αυτά είναι η έρμα σου, που σου κρατά τα πόδια στη γη.

Είναι κι αυτό: να εμπιστεύεσαι. Έμπιστεύεσαι να διαβάζουν το ημερολόγιό σου άλλοι; 

Δυο περιπτώσεις μου έρχονται στο μυαλό όταν συνέβησαν με ένα πραγματικό ημερολόγιο που κρατούσα. Ήταν ένα εκατοντάφυλλο τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο. Κάποια μέρα το έπιασε στα χέρια του ένας άντρας που εκείνο το διάστημα ήμασταν μαζί. Προσπαθούσα πολλή ώρα να του το πάρω από τα χέρια, εκείνος απειλούσε γελώντας ότι θα το διαβάσει, εγώ πάλευα να το αρπάξω θυμωμένη. 

Τελικά μου το έδωσε αλλά έμεινα θυμωμένη μαζί του. Και ακόμα μετά από τόσα χρόνια, άμα σκεφτώ το επισόδειο τον βρίζω. 

Ύστερα αυτό το τετράδιο-ημερολόγιο το κουβάλησα στην Αθήνα. Με θυμάμαι ένα απόγευμα να διαβάζω  τις σελίδες επιλεκτικά. 

1. Δεν βρήκα κανένα λογοτεχνικό ενδιαφέρον.

2. Ήταν τα πιο ανόητα κείμενα που διάβαζα ποτέ. 

3. Αποκάλυπτε πράγματα για τα οποία ντρεπόμουν. 

4. Αν είχε κάποια χρησιμότητα στο παρελθόν να ξεφορτώνω το συναίσθημά μου, πλέον η χρησιμότητα αυτή είχε χαθεί. 

Άναψα μια μεγάλη φωτιά στο φούρνο της ταράτσας και το έκαψα. 

Μετάνιωσα; Όχι γιατί έρχονται ακόμα στα μάτια μου μερικές από τις ανόητες σελίδες του. 

Υ.Γ. -Με προβληματίζει που δεν έρχεται καμιά μα καμιά ποιητική σκέψη, φράση, έμπνευση, κανένας ρομαντικός λόγος ούτε στο μυαλό ούτε στη γλώσσα. 

-Μήπως πρέπει να κόψεις τα παιχνιδάκια στο κινητό και να διαβάσεις κανένα βιβλίο; Ήρεμα ρωτάω. 

Ο παλιός ο χρόνος

 

Πάει ο παλιός ο χρόνος

τώρα, για το αν το γιορτάσουμε ή όχι, διχάζομαι. Μεγαλώνουμε. Γιατί να χαρώ που έφυγε ένας χρόνος; Κάτι που με εκνευρίζει όταν το ακούω (το λέει η φίλη μου η Ρούλα συνήθως): "Ελάτε να κάνουμε αυτό, να περάσει λίγο η ώρα!" Μου τη δίνει στα νεύρα η ατάκα όταν την ακούω. Γιατί να περάσει ρε; Πες να περάσουμε καλά, πες να γουστάρουμε, αλλά να περάσει λίγο η ώρα; Λες και δεν έχουμε τι να κάνουμε; Να σου πω εγώ χίλια πράγματα να κάνεις άμα βαριέσαι; Να μην περάσει η ώρα. 'Όχι. Να μην περάσει ο χρόνος. Ή αν είναι να περνάει, να περνάει όσο πιο αργά γίνεται. Και πότε φαίνεται ο χρόνος διεσταλμένος; Όταν περνάς καλά και κάνεις πράγματα που σου αρέσουνε. Τότε  ο χρόνος περνάει όμορφα και δεν τον μετράς, ούτε τον καταλαβαίνεις και λυπάσαι που φεύγει. Να, για παράδειγμα να είσαι στην αγκαλιά αυτού που αγαπάς. Εκεί που παρακαλάς ο χρόνος να μείνει ακίνητος για πάντα. Να μείνω εδώ μέχρι να γεράσω. Ανάμεσα σε αυτά τα χέρια, κολλημένη στο κορμί και στο δέρμα αυτού που αγαπώ κι ας περάσει ο χρόνος μέσα στη γλύκα, ας περάσεουν οι βροχές, οι νύχτες, τα λόγια των κακών ανθρώπων, τα βάσανα, οι χειμώνες. 

Πάει ο παλιός ο χρόνος και δεν το γιορτάζω. Ελπίζω μόνο ο καινούργιος να φέρει πράγματα καλά. 

Ολλανδία. Συννεφιά και κλεισούρα στο σπίτι. Με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό και σχεδόν καμιά καλή λήψη. Έφερα και έναν covid ξεγυρισμένο. Τεσπά. 

Υ.Γ. Κάνω λίγο σαν τις χήρες. Όταν κάποτε ρώτησα μια χήρα γιατί δεν βρίσκει κάποιον άλλον άνδρα αφού ο δικός της πέθανε και είναι τόσο νέα ακόμα, μου είπε "μπα... καλύτερον δεν θα βρω, τι να ψάξω;" 

Κάνω λίγο σαν τις χήρες. Αυτό. 

Η Έκθεση

 

Και τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευχαριστημένος; Ένα φαγητό, έναν ύπνο και μιαν αγάπη. Έχει αυτά, τα έχει όλα. Γιατί, ωραία είναι η ελευθερία, δε λέω. Ωστόσο έρχεται μια λύπη και δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς μπας και λιγοστέψει. Κι έρχεται μια χαρά και δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς για να πολλαπλασιαστεί. 

Εδώ είναι το θέμα. Να έχεις κάπου να παινευτείς. Να πεις: Κοίτα! Εδώ, τα κατάφερα! Οι φίλοι σ' αγαπάνε αλλά μπορεί να τους φανεί και κομπασμός. Τα παιδιά; Σκασίλα τους. Λίγο αδιάφορα θα το αντιμετωπίσουν. Τα αδέλφια; Μπορεί και να ζηλέψουν. Μένει η αγάπη σου να το πεις, να παινευτείς, να κομπάσεις, να χαρείς. Αλλά αν δεν έχεις αγάπη; 

Ο δάσκαλος διάλεξε μια δική μου φωτογραφία για την είσοδο της έκθεσης. Μάλιστα είπε ότι η φωτογραφία αυτή θα αναβαθμίσει την έκθεση. Όλες λοιπόν οι φωτό είναι 0,30Χ0,40 η δική μου είναι 0,70Χ100. Όλες πωλούνται 20 ευρώ η δική μου πωλείται 100 ευρώ. Δεσπόζει στην είσοδο της έκθεσης τεράστια και επιβλητική. Σε ποιον να πω τη χαρά μου; Σε ποιον να πω την περηφάνια μου; Την τιμή που μου έκαναν να είναι η φωτό μου η φωτογραφία αναφοράς στην έκθεση και στην πρόσκληση;  

Ωραία η ελευθερία, δε λέω. Κάνεις ό,τι θέλεις, πας όπου θέλεις, κοιμάσαι και ξυπνάς όποτε θέλεις, φωτογραφίζεις ό,τι θέλεις. 

Τότε γιατί κλαίω;   

Υ.Γ. 'Εκθεση σημαίνει θέση εκτός. Έξω θέτω (ακόμα και το συναίσθημά μου). Ντρέπομαι να εκτίθεμαι. Αλλά δεν θα διακινδυνέψω να σκάσω. 

Κάρμα

 Έχω ένα φίλο που μιλά συνέχεια για το Κάρμα*. Κάθε φορά με βρίσκει σιωπηλή. 

"Αν θέλει το κάρμα μας θα συναντηθούμε", συνηθίζει να λέει.

"Εκείνος μου έφαγε πολλά λεφτά, αλλά εγώ γιατί να στενοχωρηθώ; Το κάρμα μου, το είχε αποφασίσει". 

Φυσικά με αυτή τη λογική ξαλαφρώνει από ευθύνες και επίσης γλυτώνει το θυμό, την εκδίκηση και ό,τι θα προέκυπτε από όλα τα κακά που συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή. Διότι εγώ -όταν κάποια καταραμένη γυναίκα μού έφαγε πολλά λεφτά για μια δουλειά συμφωνημένη- ήθελα να την βάλω κάτω και να την πατάω. Έχω ακόμα την εικόνα να στέκομαι στη μέση του δρόμου με ανοιχτά χέρια, τη στιγμή που εκείνη  με το αυτοκίνητό της ήθελε να διασχίσει το δρόμο. Θυμάμαι ότι κάποιοι με τραβούσαν να βγω από τη μέση του δρόμου, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ανένδοτη και τρελαμένη από οργή. Την ανάγκασα να φύγει με όπισθεν αλλιώς θα περνούσε πάνω από το πτώμα μου. Καθόλου βουδίστρια. 

Ωστόσο. Οι συμπτώσεις. ΑΥΤΟ είναι για μένα είναι ένα ανεξήγητο μυστήριο. Το ότι βρίσκεσαι το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ (για σκέψου!)  και συναντιέσαι με κάποιον που βρέθηκε κι αυτός εκεί το ΙΔΙΟ ακριβώς δευτερόλεπτο και (σκέψου:) αυτή η συνάντηση μπορεί να καθορίσει ολόκληρη ζωή.

Αν αυτό είναι κάρμα, το παραδέχομαι. Η κάθε γνωριμία μας με τους ανθρώπους είναι αποτέλεσμα πολλών συμπτώσεων.  Αν βρισκόσουν στο ίδιο σημείο ένα δευτερόλεπτο πριν ή ένα δευτερόπλεπτο μετά, η συνάντηση δεν θα είχε γίνει ποτέ. 

Καθημερινά ζούμε μικρά θαύματα που τους αξίζει μεγάλη σημασία. 

Όσο για το αν ο φίλος τον οποίο ανέφερα στην αρχή περιμένει να θελήσει το κάρμα να συναντηθούμε, θα περιμένει αιώνια. Διότι ενώ αυτός περιμένει το κάρμα να αποφασίσει, εμένα η όρεξη  να τον συναντήσω, μου πέρασε. Οπότε; 

 

*

"Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική  και σημαίνει γενικά "δράση". Ετυμολογικά η λέξη "Καρ" σημαίνει δράση ενώ η λέξη "μα" σημαίνει το αποτέλεσμα.

Σημαίνει ακόμα και τον Νόμο του Κάρμα, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος δρέπει, αναπόφευκτα, τους καρπούς των πράξεων και σκέψεών του. Αν οι πράξεις/σκέψεις του είναι καλές, καλοί θα είναι κι οι καρποί τους. Αν όμως είναι κακές, κακοί θα είναι κι' οι καρποί τους.

Υπάρχουν τριών ειδών Κάρμα: 1) Αυτό που δημιουργείται σε τούτη τη ζωή και θα καρποφορήσει στο μέλλον. 2) Αυτό που μαζεύτηκε από προηγούμενες ζωές και που έχει αρχίσει να καρποφορεί σε τούτη τη ζωή,όπου και πρέπει να εξαντληθεί και 3) Αυτό που δημιουργήθηκε σε προηγούμενες ζωές και που περιμένει να καρποφορήσει σε μια μελλοντική ζωή." (Βικιπαίδεια)