Κάποτε κάποτε γράφω καλά. Κάποτε κάποτε θυμώνω και τότε γράφω ακόμα καλύτερα ή δεν γράφω καθόλου. Κάποτε κάποτε με νοιάζει αν διαβάσουυν αυτά που γράφω. Κάποτε κάποτε έχω τόση ανάγκη να ξεφουντώσω που γράφω και δε με νοιάζει για κανέναν αν θα διαβάσει τα γραπτά μου και τι θα σκεφτεί.
Κάποτε κάποτε ανατέλλει όμορφα ο ήλιος. Κάποτε κάποτε ανατέλλει συννεφιασμένος. Κάποτε κάποτε καυτερός σαν κόκκινο πιπέρι. Ο κόκκινος πιπερένιος ήλιος με κουράζει πολύ.
Πέρασε ο καιρός.
Δες: ακόμα και τα δόντια του σάπισαν.
Ακόμα και το καλοκαίρι του φταίει
Αυτός ο καιρός!
Αλαφραίναμε τις καρδιές μας
Τότε
Κάποτε
Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες
Αίματα έρχονται στον ύπνο μου
Ματώνει το αιδοίο τις νύχτες
Ποτίζει ξερά χορτάρια
Άνυδρων χωραφιών
Ποιο μεσημέρι καυτό απαλαίναμε τον πόνο της σάρκας μας
Κι αφήναμε τον σιωπηλό καπνό να χτυπάει έξω από το λερωμένο τζάμι
Τώρα η φωτιά χώθηκε ακόμα και στο βαθύτερο πηγάδι της αυλής μας
Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες
Πες καληνύχτα καρδιά μου
Κοιμήσου μακριά από όσα αγάπησες
Κοιμήσου από τα στήθη μου μακριά
Ξένο παιδάκι στον αγριότερο κόσμο
Προσφυγάκι ανέστιο
Στην αγκαλιά μου που αδειάζει
Παραιτούμαι από το σώμα μου
Το πρόσωπό μου επιπλέει σε ποτάμι χωρίς εκβολή
Το δικό σου μένει
Τσαλακωμένη φωτογραφία
Ο χρόνος έγινε αχνός
Οδυνηρή χαρά μου
Το πρόσωπό μου
Τα πόδια
Τα στήθη μου
Διαλύονται
Καθώς κυλάνε
Μωρό μου που μεγάλωσες
Στου αμείληκτου καιρού
Τις γλιστερές όχθες.
Δεν έχει πει ούτε στην αδερφή του ότι είναι gay. Της λέει απλά ότι δεν θέλει να παντρευτεί. Ωστόσο τα βράδια της Τρίτης ψαρεύει μαύρους εραστές νέους, με τη σφιγηλότητα που εκείνος έχει πια χάσει. Ασπρίσαν τα μαλλιά του και κάνει botox στις ρυτίδες του. Πού και πού με βάζει να αγγίζω τους μυς που έχει στα πόδια, περήφανος που είναι τόσο (ακόμα) σφιχτοί. Πού και πού μου σχολιάζει το πρόσωπό του (περήφανος) που δεν έχει ρυτίδες. Φωνάζει την Α. Μπέμπα Μπλάνς και γελάμε. Όταν λέω ότι κάπου πονάω μου κάνει μασάζ. Πού και πού ακουμπάει πάνω μου το παγωμένο μπουκάλι νερό και περιμένει να τρομάξω. Φτιάχνει σπιτικό γιαούρτι και μας κερνάει. Μου στέλνει φωτογραφίες με φρέσκα κορμιά που λιγουρευόμαστε και οι δύο.
Άμα τον δείτε τις Τρίτες στο Πεδίο του Άρεως να ψάχνει για μαύρο εραστή, να τον γνωρίσετε:
είναι ο αγαπημένος μου.
Κοίτα πόσο αδέσποτη είναι η λύπη μου
σαρωτική
παίρνει κι εσένα μαζί αγάπη μου
(προσεχώς θα σε φωνάζω παλιά μου αγάπη)
(σκοπός μου είναι
να αφήσω να παλιώσουν όλα)
(έχουν άλλη αξία τα παλιά)
οδυνηρέ μου σύντροφε
οδυνηρέ
κάτω από αντίξοες συνθήκες
μεγάλωσα την αγάπη σου
κι επιθυμώ να σε ανοίξω σε παρένθεση τώρα
και κάτω από την Πανσέληνο του λιονταριού
σκοπεύω την παρένθεση να κλείσω
κάνοντας μάγια που πιάνουνε
(τα τηλέφωνα του ΚΤΕΛ δεν απαντούν
ο καφές μου τελειώνει)
η πυρά καίει μια βδομάδα τώρα
κι εγώ η μάγισσα δεμένη χειροπόδαρα
(παρένθεση πάνω σε φλεγόμενο πεύκο).
Λιβάδια της αγάπης
χορτασμένοι ίπποι διατρέχουν
μικρά ζιζάνια καραδοκούν
ρουφούν χυμούς ρουφούν χώμα
ρουφούν ζωή
ρουφούν: τι παράξενη λέξη!
Τι λέξεις Θεέ μου!
Τόσες πολλές!
Πρέπει αδιάκοπα να διαλέγεις
Μαρτύριο να διαλέγεις αδιάκοπα λέξεις
Η μάνα μου τελευταία δε μιλούσε καθόλου σχεδόν
Αχ μάνα!
Έχανες που δεν πρόφερες λέξεις όπως διοσμαρί και δεντρολίβανο
του λιβανιού δέντρο
λιβάνι και μύρο
φασκόμηλο και λεβάντα
λέξεις όπως ρίγανη ή γαϊδουράγκαθο
θαλασσινό νερό
κοχύλι
κίτρινο
πράσινο (των λιβαδιών), ξανθό (των χωραφιών καλοκαίρι),
γαλάζιο (ουρανού και θάλασσας)
και μαύρο (της νύχτας)
είναι τα χρώματα του Θεού
ξέχασα
ξέχασα, ναι
το κόκκινο της παπαρούνας
ναι, ο Θεός αγαπά μαζί με τα άλλα και το κόκκινο
εγώ αγαπώ τον καφέ μου το πρωί
αλλά δεν αγαπώ καθόλου το καφέ χρώμα
και βάζω γύρω μου συρματοπλέγματα
μη με λησμόνει
μη με αγγίζει
μη με διαλέγει
μη με διαλέγει
το πλήθος δεν είναι για μένα πια
καμμιά ανάγκη επίδειξης
καμμιά ανάγκη γυναικείας ματαιοδοξίας
μονάχα κείμενα μισοτελειωμένα
και μισο-αρχινημένα
λυπάμαι μάνα που
πολλές λέξεις
άφηνες να σου διαφεύγουνε.
........................................................
Μπορώ να γράφω αιώνια, ξέρεις. Αιώνια. Τι αιώνια λέξη. Είναι κάτι σαν σύνδρομο, ξέρεις. Βλέπω λευκό και θέλω να το γεμίσω. Να το λερώσω; Να το χαρακώσω. Να το σημαδέψω για πάντα. Αιώνια σημάδια μου στον κόσμο αυτό. Εξηγείται. Πολεμώ το θάνατο. Scripta manent και μετά από σένα. Εγώ δε θέλω να αφήσω νυχτικιές στα συρτάρια μου σαν πεθάνω.
Το μόνο που θέλω να αφήσω είναι σημαδεμένα χαρτιά.
Με ησυχάζει κάπως αυτή η σκέψη.
Φαντάσου να είσαι όπως παιδί και κάποιος άλλος να τα φροντίζει όλα για σένα. Κι εσύ απλά να απολαμβάνεις τη ζωή σου. Μια χαρά δεν το ακούς;
.................................................
Στα καθημερινά; Ζέστη αφόρητη παρά το αεράκι που ψιλοφυσάει αυτές τις μέρες. έχω καιρό να γράψω κάτι δημιουργικό και αυτό το σκέφτομαι όλη μέρα.
Ωστόσο τη γνωρίζω αυτή την αντίδραση του οργανισμού μου. Είναι περίοδος εγκυμοσύνης. Κάτι ετοιμάζεται στο μυαλό. Κάποιο μωρό-διήγημα έρχεται και όπου νάναι θα εμφανιστεί.
Δεν έχω θέμα, δεν έχω ιδέα τι θα είναι. Ωστόσο το νιώθω που έρχεται, νιώθω τα σκιρτήματά του και με χαρά το περιμένω να γεννηθεί. Μυαλό και αισθήσεις σε ετοιμότητα, πάντα ανοιχτά.
Είμαι ένα ον όπως η φάλαινα που θα αφήσω να με ταΐζει καθημερινά ο Θεός.
Δηλώνω άθρησκη πιστή.
Υπολογιστής. Γραφείο. Όχι, όχι. Πρώτα καφές.
Καφές. Υπολογιστής. Όχι όχι. Πρώτα υπολογισμός. Υπολογισμός πόσα άλατα περιέχει το νερό της Αρτέμιδας. Δείγμα, ένα μπουκάλι που κάποτε είχε νερό. Όλος ο πάτος γεμάτος άλατα. Πού επικάθονται; Στα κόκαλά μου; Στις αρθρώσεις; Υπολογισμός. Πόσο στοιχίζει το εμφιαλωμένο για ολόκληρο χρόνο; Υπολογισμός. Συμφέρει;
Ύστερα ο καφές. Υπολογισμός. Δεύτερη σκέψη. Πόσες μέρες είχαμε να συναντηθούμε; Πόσα μπάνια έχω κάνει; Πότε συμπληρώνω τα τριάντα μπάνια που υποσχέθηκε ο φίλος μου ο Δημήτρης πως φτιάχνουν σώμα; Ο Δημήτρης είναι διακοπές. Περνά χαρούμενα με μια θλίψη μέσα του. Υπολογισμός. Πόσες φορές σου έχω μιλήσει για τη θλίψη μου; Εσύ; Πόσες φορές μου έχεις μιλήσει για τη δική σου;
Αποσπασματικά συζητάμε. Αποσπάσματα και οι διευκρινήσεις μας. Ακόμα και οι συναντήσεις μας είναι αποσπάσματα ερώτων που έχουμε ακούσει πως υπάρχουν. Αποσπάσματα: δηλαδή κομμάτια. Ζούμε κομματιασμένοι. Λίγο αυτό, λίγο εκεί, λίγο απ' όλα. Λίγοι που είμαστε!
Υπολογισμός. Πόσα χιλιόμετρα, πόσο φαγητό, πόση ώρα, πόσο λιοπύρι. Νούμερα. 35 χιλιόμετρα. Δυο μερίδες φαγητό. Μιάμιση ώρα. Σαράντα βαθμοί, βάλε πενήντα μέσα στο αυτοκίνητο. Ζητάς ένα ποτήρι νερό. Όχι από το δικό μου, έχει στο ψυγείο. Γελάς. Γελάς και θέλεις να το βάλεις στα πόδια. Ύστερα από αυτό όλα σου φαίνονται στραβά. Και τα τώρα και τα πριν και τα μετά. Αλλά δεν το βάζεις στα πόδια και μένεις. Ωστόσο υπολογίζεις. Πόσο στοιχίζει ένα ποτήρι εμφιαλωμένο νερό μέσα στο χρόνο; Να το πιω κι αυτό το ποτήρι;
Όταν δεν ακούμε τον άλλο γιατί δε μας νοιάζει ή γιατί φοβόμαστε τι θα ακούσουμε. Όταν δεν υπολογίζουμε τα θέλω του άλλου που συμβαίνει να είναι ζωντανός οργανισμός. Όταν τσιγκουνευόμαστε το συναίσθημα ή το νερό ή τη βενζίνη ή το χρόνο ή την αγκαλιά ή το φαγητό ή τα φράγκα, το κακό γίνεται στον εαυτό μας: τον αφήνουμε τυφλό, στεγνό και κουφό.
Δεν είναι κακός ο υπολογισμός. Υπολογίστε τι έχετε στα χέρια σας, τι είχατε παλιότερα, τι χάσατε, τι περιμένετε, τι θέλετε να αποκτήσετε, τι περιμένετε να βρείτε. Και υπολογίστε και πόσο λίγοι είμαστε. Και πάψτε να ζείτε αποσπασματικά. Με το λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο απ' όλα.
Τα καλά παιδάκια ό, τι κάνουν το κάνουν ολόκληρο.
