Περί ανέμων

 https://iskra.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB-2/

Άκου:

Μου λέει ένας φίλος ότι τους οργασμούς που δεν πετυχαίνω στην κυριολεξία, τους μετατρέπω σε γραπτά. Ζω δηλαδή συγγραφικούς οργασμούς. 

Δηλαδή εδώ που τα λέμε τον διέψευσα, αλλά ο φίλος τείνει να βγει αληθής. 

Ζω έναν κυκεώνα από εξελίξεις, καλές εξελίξεις. Ένα βιβλίο μου μόλις εκδόθηκε, το σενάριό μου εκδόθηκε, (και μάλιστα με χορηγία του Ιδρύματος Κακογιάννη και της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας, (μεγαλεία, ναι;), το περιοδικό Iskra ζητά συνέχεια και δημοσιεύει διηγήματά μου, αύριο έχω φωτογράφιση, είμαι ευτυχής. Φτου μου.

Κάτι λείπει; Τι λείπει; 

Να γράψω κάτι

 

Να γράψω ένα ποίημα που να μην έχει παραλήπτη

να γράψω κάτι που να μη χρειάζεται μυαλό

ούτε συναίσθημα

ούτε λογική

ούτε στίχους

ένα ποίημα αόρατο ίσως

κάτι που θα μοιάζει με συνταγή μαγειρικής ή και κλάμα

ή μυρωδιά

ή να είναι κενό όπως το γαλάζιο κενό του ουρανού μας

να έχει μέσα καβούρια και όστρακα με ρίγες

με άλατα χρόνων επικαθισμένα πάνω τους

ένα ποίημα που δεν θα διαβάζεται

που δεν θα εκλογικεύεται

δεν θα κρίνεται

"μη κρίνετε ίνα μην κριθείτε"

θυμώνω και ξερνάω

ξερνάω τις συμπεριφορές μου που σιχαίνομαι

τις ξερνάω ποιητικά

λέγε ό,τι θες, λέγε

ας μη σ' αρέσει αυτό που γράφω

αυτός ο καθωσπρεπισμός μου έφαγε τα χρόνια

αντίο καθωσπρεπισμέ

θέλω να ξερνάω και να σπάω και να καίω

θέλω να ρίχνω καυστικά υγρά σε αυτοκίνητα

να ρίχνω βιτριόλια σε κακούς ανθρώπους 

να στήνω παρακολουθήσεις

να γράφω ξερατά

γούστο μου είναι

Ανάσταση

Ανάσταση ή ξύπνημα των κοιμωμένων δίκαιους ύπνους

θάνατος στην υποχωρητικότητα και στο συμβιβασμό. 

Περηφάνεια, σου λέει ο άλλος. 

Αυτό; 

Ανάγκες σου λέει ο άλλος. Να τις βράσω.

Παιδικά υπόλοιπα. Στο διάολο!

Θέλω την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού 

με όλη τη διαύγεια

με όλη την παιδική μου περιέργεια

με όλη την Ανάσταση χωρίς εσάς που κατά καιρούς 

με κάνατε να συμβιβάζομαι με τις συμπεριφορές σας

(ήθελα δεν ήθελα

έκλαιγα δεν έκλαιγα 

ξαγρυπνούσα δεν ξαγρυπνούσα)

είδες; δεν είπα "υποχρεώσατε", είπα με "κάνατε". (Αποδίδω πάλι ελαφρυντικά). 

Μετανοιώνω νωρίς: όχι αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, προτιμώ το "αιώνια ανωτερότητα". 

Να σας θυμάμαι θέλω όσους με φέρατε σε τέτοιες θέσεις

για να μπορώ να γράφω τα ξερατά μου. 

Να έχετε καλές μέρες πάντα.

Ανάσταση. 

 

Ο Συγγραφέας

 

"Το λιμάνι είχε γεμίσει βαπόρια, κιβώτια, καλοντυμένο κόσμο φερμένο από την πρωτεύουσα και κάθε λογής αντικείμενα που αράδιαζαν οι βαστάζοι στην προκυμαία. Ο μόλος είχε γεμίσει απ’ άκρη σ’ άκρη με σωρούς δοκάρια που χρησίμευαν για να στηρίξουν στέγες και κεραμίδια, άμμους και τσιμέντα, χρωματιστούς μπιντέδες για το πλύσιμο των απόκρυφων, καθρέφτες με χρυσές κορνίζες τυλιγμένους με φανελένιο ύφασμα για να μη γδαρθούν, τόπια υφάσματα για μεταξωτές κουρτίνες, μικρά σκαμπό ντυμένα με χρυσοκέντητα υφαντά για να ακουμπούν οι κυράδες τα λεπτεπίλεπτα πόδια, ασημένιες τσαγιέρες με καπάκια που κουδούνιζαν μέσα στα κιβώτια, ξύλινες κούτες που έγραφαν ‘πιάτα Βοημίας’ ή ‘σερβίτσιο Κίνας’ με γράμματα καλλιγραφικά ή ξενόφερτα, κι ένα σωρό άλλα συμπράγκαλα που οι ντόπιοι απόγονοι των Μακάρων δεν είχαν ποτέ την τύχη να αγγίξουν, αλλά ούτε και ποτέ τους ονειρευτεί".

Βιογραφικό (?)

Νομίζω ότι γεννήθηκα με ένα μολύβι στο χέρι, κάπου στην Αθήνα. Επί σειρά ετών δίδαξα Σχέδιο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Με την πρώτη ευκαιρία έφυγα γιατί η ψυχή μου ζητούσε άλλα. Από τότε γράφω τις «Μέλισσες και πεταλούδες πάνω στη ρίγανη», τις «Σημαδεμένες», συμμετέχω με διακρίσεις σε συλλογικά έργα και ποιητικές συλλογές, ενώ το 2020 αποσπώ το πρώτο πανελλήνιο βραβείο θεατρικού σεναρίου με το αστυνομικό «Ποιος σημαδεύει την αλεπού». 

Συμπέρασμα: Είναι ωραίο να ζεις μέσα στο θαύμα. Αξία ανεκτίμητη.

Υ.Γ. Άρεσε πολύ στο μεγάλο μου γιο το " Είναι ωραίο να ζεις μέσα στο θαύμα". Λατρεύω. 

Ευχαριστώ

 

Γράφω. Διορθώνω. Συγκεντρώνομαι. Χάνομαι στο κείμενο και τις σημειώσεις. Διαγράφω. Κοκκινίζω παραγράφους που θέλουν διευκρίνιση. Μπλεδίζω παραγράφους που αφορούν στο ίδιο θέμα αλλά είναι σκόρπιες. καταγράφω μια ολόκληρη ζωή. Βαρύ καθήκον. Ξαφνικά και ενώ κρατώ στο ένα χέρι μια από τις  χειρόγραφες σημειώσεις και στο άλλο στυλό, Συνέρχομαι στο παρόν, λες και τόση ώρα έλειπα. Σηκώνω το κεφάλι. 

Είναι όμορφα, μονολογώ. Είναι όμορφα. 

Μπορώ να συγκεντρώνομαι. Γράφω χωρίς κανείς να  με αποσπά. Έχω πλρώσει το τίμημα με τα χρόνια μου. Μεγάλωσα για να μπορέσω να το κερδίσω αυτό. Κάποτε έγραφα και κάποιο παιδί μου δεν έβρισκε κάλτσες, κάποιο πεινούσε και έπρεπε να μαγειρέψω, κάποιο έκλαιγε και έπρεπε να το παρηγορήσω, κάποιο θύμωνε και έπρεπε να κατευνάσω το θυμό του. 

Τώρα μεγάλη πια. Φυσικό γιατί όλα έχουν το τίμημά τους. Αλλά είναι τόσο όμορφα που μπορώ και το απολαμβάνω αυτό. Ήσυχα. Ήρεμα. Εγώ και τα χαρτιά μου, εγώ και το πληκτρολόγιο, εγώ και η σκέψεις μου στο χαρτί. Κάνω αυτό που λατρεύω νιώθωντας την ευλογία του Θεού γύρω μου. 

Σκύβω με ευλάβεια και λέω ευχαριστώ. 

Ευχαριστώ για τα υπέροχα παιδιά μου,  ευχαριστώ για την υγεία που μας χαρίζεις, ευχαριστώ για την αρμονία του κόσμου Σου, για την ηρεμία, για τη στέγη πάνω από το κεφάλι μας, για την προστασία Σου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου, για ό, τι μου έχεις χαρίσει και μου χαρίζεις ακόμα,  για όλη την ευλογία της ζωής μου... Είσαι φανερός και Είσαι παντού. 

Σε ευχαριστώ. 

Να φτάσει μέχρι Εσένα το Ευχαριστώ μου. 

Γιοι της εικόνας

Η εικόνα. 

Η γη της εικόνας. 

Οι γιοί της εικόνας.

Κάποτε η γη είχε μονάχα ήχο

ήμασταν παιδιά του ήχου 

Τώρα

Είμαστε οι γιοί της εικόνας που ζούμε στη γη της εικόνας. 

Άντε και μοσχοβόλησε ο τόπος έξω από τις λεμονιές... (και όσφρηση;)

Ζήλεια

Η οικειότητα των σεντονιών

της αγκαλιάς 

της μονής κουβέρτας

των ποδιών ανάμεσα

των χεριών σκεπασμένων με πλάτες 

πού και πού κάποιο αυτοκίνητο περνά κάτω στο δρόμο

στέλνει φως στο ταβάνι

το φως διασχίζει ήσυχα το ταβάνι σα να μη βιάζεται

διασχίζει τα πλαστικά φωσφορίζοντα αστεράκια

διασχίζει το μυαλό μου

τα ράφια του δωμάτιου

τις άπνοιές σου

κοψοχολιάζω

ανάπνευσε, λέω μέσα μου, ανάπνευσε γιατί σου θυμώνω

ανάπνευσε για μένα μόνο

φώναζε το όνομά μου σε κάθε αναπνοή 

έχω το χέρι μου εκεί

σε ζεσταίνω ακίνητη

να θυμάσαι ποια είσαι, γράφω σε χαρτί πάνω από το γραφείο μου

μαζί σου ξεχνάω ποια είμαι

γίνομαι παιδί και γίνομαι πόρνη

αφημένη στην αμήχανη επιδεξιότητα των χεριών σου

παλεύεις 

σε παλεύω 

παλεύουμε

έρχεται και φεύγει εκείνο το άχρηστο συναίσθημα που λέγεται ζήλεια

δε θέλω να ζηλεύω, σου λέω

έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να χάνω το χρόνο μου με αυτό

άχρηστο,

άχρηστο.

Έπειτα φαντασιώνομαι

σε ρουφάει ο κόλπος μου μέσα 

και δεν υπάρχεις για καμιά άλλη. 

Υ.Γ. Αχ, και πού ναρθεί η άνοιξη, Ραγιάδες, Ραγιάδες...

Θα συνηθίσουμε, πού θα πάει;

 Αποπροσανατολισμένοι είμαστε. 

Πανδημία, φτώχια, απεργίες πείνας και δίψας, βιαστές, διαμαρτυρίες, γεμίζουν οι ψυχιατρικές κλινικές ή στήνονται οδοφράγματα. Τα καλοκαίρια φωτιές, τους χειμώνες πλημμύρες. Μνημόνια, χρέη, σχολεία κλειστά, μαγαζιά κλειστά, σπίτια κλειστά, μάτια γουρλωμένα στο φόβο. Ποιον από όλους τους φόβους, θα πεις. Ποιον από όλους. 

Διαβάζουμε τα νέα, ακούμε ειδήσεις, αλλάζουμε μηνύματα απελπισίας, φοράμε μάσκες πειθήνια. 

Σε καταστολή.  

Γι΄αυτό σου λέω πάμε, πάμε να φύγουμε από δω και μη ρωτάς πού πάμε... Πάμε...