Ο θείος 1

 

Σήμερα θυμήθηκα τους τρεις θείους. 

Ο ένας που ζούσε πιο κοντά μου ήταν τόσο περήφανος για μένα επειδή ήμουν έξυπνη και όμορφη, που ήθελε να είμαι κόρη του. Είχαμε τα ίδια μάτια, τα ίδια χρώματα. Μια μέρα ήμουνα δεν ήμουνα δώδεκα- δεκατρίω χρονώ βγήκα στο πεζοδρόμιο με σορτσάκι και μου έκανε παρατήρηση. Να μη βγαίνω με τα πόδια έξω. Μία ώρα με συμβούλευε και καλά, εγώ να τρώγωμαι και να θέλω να σταματήσει να μη μιλάει πια, σιχαίνομαι να με μαλώνουν και επιπλέον καθόλου κακό δεν έβρισκα το να φοράω σορτσάκι το καλοκαίρι- κι εκείνος με έπρηξε τόσο που ακόμα όταν φέρνω στο νου μου εκείνη τη στιγμή, με πιάνει η ίδια δυσφορία. 

Με αγαπούσε πολύ ωστόσο... Στο γάμο μου εκτός από τις πετσέτες που μου έστειλε δώρο οι γυναίκα του και θεία μου, εκείνος μου έχωσε στο χέρι ένα πεντοχίλιαρο στα κρυφά. Από εκεί και πέρα ερχόταν σπίτι μας και πήγαινα κι εγώ πολλές φορές στο δικό του. 

Τον είδα τελευταία φορά στο νοσοκομείο. Μια λευχαιμία τον έστειλε στα γρήγορα. Μπήκα με μάσκα. Μιλήσαμε. Ένιωθε αδύναμος. Ο βράχος μου. Ο πατέρας αντί για τον πατέρα μου. 

"Άντε, φύγε, τώρα," μου είπε. "Πήγαινε... Θέλω να κοιμηθώ... Μονάχα όταν κοιμάται ξεκουράζεται ο άνθρωπος".

Λέξη λέξη αυτά είπε. 

Τρόμαξα πολύ τα λόγια του. Τα θεώρησα σημαδιακά. 

Την άλλη μέρα, η ξαδέρφη μας πήρε τηλέφωνο. 

"Ο πατέρας μου έφυγε", είπε. 

"Κοιμήθηκε", έπρεπε να της πω εγώ. 

Ποτέ δεν το είπα. 

Υ.Γ. Τα τσιγγανάκια μου χτυπάνε το κουδούνι .Θέλουν να πουν τα κάλαντα των Φώτων. Τα καημένα τα κάλαντα τα κατακρεουργούνε. Τα άφησα να χτυπάνε γιατί στην τσάντα μου είχα μόνο είκοσι λεπτά. Ντράπηκα να τους δώσω μόνο τόσα. Έτσι κι αλλιώς την πρωτοχρονιά τους έδωσα μπόλικα. Παρόλα αυτά, νιώθω κάπως ένοχη. Φαντάζομαι την απογοήτευσή τους που δεν άνοιγα. Δεν θέλω να στενοχωρώ κανέναν. Ούτε τα τσιγγανάκια μου. 

Ποιος έφαγε, από τη βασιλόπιτα, το κομμάτι που λείπει

 

Καλή καινούργια χρονιά!

Δεν έχω και πολλή όρεξη σήμερα... 

1. Φταίει η βεγγέρα που θα πάω το μεσημέρι και εκεί θα συναντήσω ανθρώπους που δεν θα έκανα ποτέ παρέα. 
2. Φταίει η πίτα που έχω υποσχεθεί να πάω στη βεγγέρα, αλλά βαριέμαι να τη φτιάξω. 
3. Φταίει που κοιμόσουνα χτες και δεν άκουσες το τηλέφωνο. 
4. Φταίει που το πρόγραμμα ήχου για το μικρόφωνο που αγόρασα, δεν λειτουργεί. 
5. Φταίει που όλη τη νύχτα στις δύο, στις τρεις, στις τέσσερεις, στις εφτά, έχονταν μηνύματα για χρόνια πολλά και με ξυπνούσαν. 
6. Φταίει η αδερφή μου που μου ζήτησε να μην χαμηλώνω τις νύχτες τον ήχο του τηλεφώνου, μήπως πάθει τίποτα και χρειαστεί να με πάρει. 
7. Φταίει που επειδή το πρωί βαριόμουνα να σηκωθώ από το κρεβάτι, άργησα να φτιάξω καφέ και πρόλαβε να με πιάσει πονοκέφαλος. 
8. Φταίει που ενώ κωλοχτυπιέμαι με μια δίαιτα δεκαπέντε μέρες, σήμερα θα φάω βασιλόπιτα και αύριο δεν θα τολμάω να ζυγιστώ. 
9. Φταίει που ενώ μέσα στο ψυγείο έχω ωραία πορτοκάλια και στα δέντρα μου έξω κρέμονται ωραία μανταρίνια εγώ με τη δίαιτα απαγορεύεται να τα αγίξω μέχρι να χάσω δέκα καταραμένα κιλά. 

Ωραία. Εκτονώθηκα τώρα. 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. 

1. Στη βεγγέρα θα πάω γιατί θα συναντήσω και ανθρώπους που περνάω μαζί τους καλά. 
2. Την πίτα θα την φτιάξω γιατί θέλω να αποδείξω και σε μένα και στους άλλους ότι φτιάχνω καλές πίτες. 
3. Το ότι δεν άκουσα τη φωνή σου το πρώτο λεπτό της καινούργιας χρονιάς δεν θα πει τίποτα, αφού θα την ακούω όλη τη χρονιά ούτως ή άλλως.
4. Το πρόγραμμα ήχου θα το παλέψω και θα το καταφέρω κάποια στιγμή που δεν θα έχω άγχος. 
5. Θα κλείνω τον ήχο του κινητού ώστε να κοιμάμαι και πάλι ήσυχα. 
6. Η αδελφή μου -αν κάτι συμβεί, που δεν πρόκειται-, ας μάθει να παίρνει στο σταθερό μου.
7. Πίνω τον καφέ μου, τα αγγεία διεστάλησαν μια χαρά, ο πονοκέφαλος πέρασε. 
8. Θα φάω τη βασιλόπιτα και η δίαιτα θα πάει μερικές μέρες παραπίσω. Έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια παλεύω να χάσω αυτά τα δέκα κιλά! Ένα κομμάτι βασιλόπιτα μας μάρανε; 
9. Τα φρούτα από το ψυγείο και από τα δέντρα μου θα τα πάω στο Χαλάνδρι να τα φάνε η Μιμία και τα παιδιά μου. 

Voila!

Να που μια ωραία ημέρα, ανάλαφρα, ξεκινάει!

Λατρεύω

 

Απασχολημένη να γράφω για το Κουρδικό, ψαχνω τη βικιπαίδεια, ψάχνω άρθρα να καταλάβω τι συμβαίνει στον κόσμο. Άσχετη από ιστορία, άσχετη από πολιτική. 

Χτυπάει μήνυμα. 

- Κοιμάσαι; 

- 'Όχι.

Χτυπάει κουδούνι. 

- Να τα πούμε; 

- Ναι.

Βιντεοκλίση. 

- Πήρα βιντεοκλίση για να σε δω λίγο... Μετά θα πήξω στη δουλειά.

Όλοι μαζί. Τα τσιγγανάκια και η αγάπη μαζί. 

"Σ' αυτό το σπίτι πούρθαμε πέτρα να μη ραγίσει 

κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει".

Τα τσιγγανάκια δεν το είπαν, τα κάλαντα που λένε είναι φύρδην μίγδην. Το λέω εγώ τώρα. Είναι το σημείο που μου αρέσει καλύτερα. 

Η αγάπη γελάει. Νευριάζει μόνος του για τα κάλαντα γιατί ενώ προσπαθεί να δουλέψει κάθε τόσο έρχονται "να τα πούνε". Φέτος χαίρεται που έχει απαγόρευση και ησυχία.

Μετά φοράει τα ρούχα της δουλειάς. 

Ανοίγει το παράθυρο στο πατάρι. 

Ψιχαλίζει έξω, λέει. 

Λέει κι άλλα. Γελάμε. Φουσκώνει το στομάχι του μπροστά στην κάμερα. Γελάμε. Τον φωτογραφίζω με φουσκωμένο στομάχι. Γελάμε. Θα του στείλω τις αστείες φωτογραφίες του μετά. 

Στη μισή οθόνη το φουσκωμένο του στομάχι στην άλλη μισή εγώ που λύνομαι στα γέλια. 

Βρέχει έξω παραμονή Πρωτοχρονιάς. 

Ομπρέλα πήρες; 

Ίδρωσα. 

Έκανα μπάνιο το πρωί. 

Τι έφαγες;

Σπίτι είσαι; 

Πονάει η μέση μου. 

Έχουμε κοτόσουπα.

Τι κάνεις; 

Λατρεύω. 

Πρωινή προσευχή

 Καλημέρα δημιουργική

Πέντε σειρές και αυτό φτάνει για να ξεκινήσει η μέρα καλά

Πρωινό ξύπνημα σε ζεστό διπλό κρεβάτι

Να μπορείς να απλωθείς

Κάτω από πουπουλένιο πάπλωμα

Να νιώθεις πλούσιος άμα τη αφυπνήσει

Η πρώτη σκέψη ευχαριστώ το Θεό για τα πλούτη που μου έχει δώσει

γιατί την ίδια στιγμή που εγώ ξυπνώ στο ζεστό μου κρεβάτι, άνθρωποι κρυώνουν, πεινάνε, διψούν, τουρτουρίζουν στο δρόμους κάτω από χαρτόκουτα κι έχουν κοιμηθεί χωρίς γάλα το βράδυ, και δεν κάνουν δίαιτα γιατί δεν τη χρειάζονται αφού καθημερινά πεινάνε...

Ευχαριστώ το Θεό για τα πλούτη που μου χαρίζει.

Την υγεία μου και την υγεία των δικών μου ανθρώπων

Το σπίτι

Το ζεστό σπίτι, το διπλό κρεβάτι, το πουπουλένιο πάπλωμα

Τους πολύτιμους φίλους μου που υπάρχουν στη ζωή μου

Την αγάπη μου που υπάρχει στη ζωή μου

Το χρήμα που χρειάζομαι για να πορεύομαι

Το μυαλό που μου έδωσε για να σκέφτομαι

Τη δημιουργικότητα που μου χάρισε και που με κάνει ευτυχισμένη

Τον καφέ που πίνω το πρωί 

Όλα αυτά που μπορώ ένα ένα να περιγράψω

Όλα τα δώρα Του Θεού; Του Σύμπαντος; 

Όπως θες πές το. 

Για όλα τα δώρα Σου σε ευχαριστώ. 

Φώτιζε τους ανθρώπους στο Καλό

Άνοιγέ τους τα μάτια στο Καλό

Κάποιοι δεν ξέρουν το δρόμο

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πόση ευγνωμοσύνη Σου χρωστάνε

"Εγώ ειμί το φως", είπες.  Φώτισέ τους.  

 

«Εγώ ειμί το Φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το Φως της ζωής» (Ιωάν. η΄ 12).

Δεξαμενή από μέλι

 

Χτες ήταν η επέτειος του γάμου που είχα κάνει κάποτε. Κοίτα που τελικά δεν το ξεχνάω. Θυμάμαι βέβαια την ημέρα, ξεχνάω ωστόσο τη χρονιά. Η χρονιά είναι συγκεχυμένη στο μυαλό μου. '83; '84;  Δεν με νοιάζει κιόλας. Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα, τι θα πει αν είναι λίγα ή πολλά. 

Για δεύτερο γάμο δεν το βλέπω. Ωστόσο θα ήθελα να ξυπνάω μαζί με κάποιον, κι ύστερα να φεύγει για τη δουλειά του. Και να μένω μόνη στο σπίτι και να τον περιμένω να γυρίσει. Αυτό πολύ θα ήθελα να το ζήσω. 

"Τι όμορφο να σ' αγαπώ και να σε καρτεράω

να σου γλυκαίνω τον καημό, να σε παρηγοράω..."

Αρχέτυπο. 

Ο άντρας στο κυνήγι, η γυναίκα στη σπηλιά να προσέχει τα παιδιά τους. 

Όχι, αυτό δεν το έχω ζήσει ποτέ. Να περιμένω τον άντρα να γυρίσει. 

Όλο έτρεχα στο κυνήγι κι εγώ, όλο δούλευα. 

Θλιβερή ανάμνηση ένας χαλασμένος γάμος. Όπως και να το κάνεις είναι ένα γκρέμισμα. 

Δεξαμενή από μέλι

Κι ύστερα τι θα τα κάνω τόσα φιλιά; 

πολλαπλασιάζονται κι εγώ θέλω να θυμώσω

πλέω σε δεξαμενή από μέλι

τόση γλύκα, Θεέ μου, τόση γλύκα δεν την αντέχω 

τόση γλύκα που από το πρωί γίνεται η μέρα γαλάζια

και τα λουλούδια μοσχοβολούν

τόσο μέλι λιγώνει

τόσα ζαχαρένια λόγια

φοβάμαι για την υγεία μου πια

αφού άγνωστες ουσίες με ποτίζουν

αμφισβητώ την καθαρότητα

ακόμα κι αν η ποιότητα μοιάζει καλή

τι λέω; από καλή καλύτερη

αλλά εγώ θέλω να θυμώσω

θέλω να οργιστώ

να ζηλέψω 

να βρίσω

να ισορροπήσω

καραδοκεί το ζάχαρο βλέπετε.

Τα πρωινά φιλιά

Καφές φτηνός, σήμερα...

Αραιός και νερόβραστος. Υποφέρω αλλά τον πίνω. "Το φτηνό το κρέας το τρώνε οι σκύλοι", έλεγε ο παππούς μου. Σήμερα -και μέχρι να τελειώσει αυτό το πακέτο του καφέ-, θα τρώω φτηνό κρέας. Φτηνό καφέ και άγευστο. Σαν σκύλος. 

Έχω δύο σκύλους. Δεν ξέρω αν τους αγαπώ. Είναι φορές που δεν τους αγκαλιάζω. Είναι φορές που νευριάζω μαζί τους. Πώς θα μπορούσα να καταλάβω αν τους αγαπώ; Πώς μπορείς να καταλάβεις την αγάπη και το εάν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν; Μπορώ να ζήσω χωρίς τα σκυλιά μου; Μπορώ. Θα έμεναν στην καρδιά μου με αγάπη αλλά θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά. 

Συγκρίνω την αγάπη που έχω στα σκυλιά με την αγάπη κάποιων ανθρώπων που θεωρώ ότι αγαπώ. Μπορώ να ζήσω χωρίς κάποιους ανθρώπους; Χωρίς ή μακριά τους; Έρχεται μόνο του το ερώτημα. Η αγάπη δεν είναι καθόλου δεσμευτική. Μπορείς να ζήσεις μακριά από ό, τι αγαπάς, αρκεί να ξέρεις ότι είναι καλά, ή ότι είναι σε καλά χέρια, όπως τα δικά σου. Αυτό και για τα σκυλιά και για τους ανθρώπους. Η αγάπη είναι κάτι ήσυχο. 

Ο έρωτας είναι διαφορετικός. Στον έρωτα νιώθεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το συναισθηματικό σου αντικείμενο. Νιώθεις ότι αν το αποχωριστείς θα σου κοπεί η ανάσα, ότι η ζωή σταματάει πάνω του, ούτε καν περνάει από το μυαλό σου ότι μπορεί να βρεθεί σε καλύτερα χέρια από τα δικά σου, κι ότι μακριά από σένα θα περνάει καλά.  

Ο έρωτας είναι κάτι ανήσυχο. 

Αν ωστόσο αγάπη και έρωτας μπορούσαν να τεθούν σε κλίμακα, ενώ η δύναμη και των δύο θα ανέβαινε στο ίδιο ύψος, στην πραγματική ζωή, ο έρωτας, ως πιο θορυβώδης, δίνει εντύπωση υπέρτερης δύναμης. Αυτό συμβαίνει επειδή στον έρωτα όλοι μα όλοι νιώθουν ανασφαλείς. Το αντίθετο από την αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. 

(Εντάξει, δεν ανακάλυψα και την Αμερική αλλά και το ότι βάζει κάποιος τη σκέψη του σε τάξη κι αυτό είναι μια θετική ενέργεια για το Σύμπαν... Οι δονήσεις που εκπέμπουμε προς τα έξω είναι καλό να είναι τακτικές και θετικές. Τι;  Όχι; ) 

 

Μαζεύω τα πρωινά φιλιά σε φακελάκια. 

Όλα μαζί χορταίνουν την πείνα μου. 

Ήσυχη και καλή μέρα. 

Τα κάλαντα

 

Παραμονή Χριστουγέννων. 

Εφτάμιση το πρωί το κουδούνι χτυπάει ακόμα κι εδώ στο ασκηταριό. Τρία τσιγγανάκια με μάσκες χρωματιστές. 

-Να τα πούμε; 

-Βρε, είναι πολύ πρωί, βρε, ο κόσμος κοιμάται! Γκρίνιαξα. Να τα πείτε. 

-Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά... άρχισαν να λένε και τα τρία. Λάθος κάλαντα, λένε, είπα μέσα μου. Ο Μίδας γαύγιζε τόσο δυνατά που σκέπαζε τις φωνές τους. 

Μετάνιωσα που κρατούσα δίευρο για τρία παιδιά. Ο μικρός το πήρε στη χουφτίτσα του και το κοίταξε. Την πραγματική αρχιμηνιά που θα έρθουν, θα τους δώσω περισσότερα. Και χωρίς να γκρινιάξω. 

"Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος"

Fly me 

Το "καλημέρα μωρό μου" μόλις ξυπνάς 

Εκείνο το "τι κάνεις καρδιά μου;"

Εκείνο το "μωρό μου όμορφο" με θαυμαστικό.

Εκείνο το "μου έλειψες"

Κάνουν τα πόδια μου σηκώνονται πάνω από το έδαφος.

Πού και πού πετάω. 

Στο όνειρό μου κάποιος μου χάιδευε τα γυμνά πόδια. Είδα πως σε κάποιο σημείο δεν ήταν τόσο καθαρά. Ντράπηκα. Πήγα στο μπάνιο. Ανέβασα ένα ένα στο νιπτήρα και τα σαπούνισα όμορφα. Τα σκούπισα. Τώρα μοσχοβολάνε, είπα. Ξαναπήγα και του έδωσα τα πόδια μου να τα χαϊδέψει. 

Καλημέρα μας 

Ας πετάξουμε μέρα που είναι.

Η Ρενάτα είπε πως οι ουρανοί αυτές τις μέρες είναι ανοιχτοί. Ζητείστε ό, τι θέλετε.