Λατρεύω

 

Απασχολημένη να γράφω για το Κουρδικό, ψαχνω τη βικιπαίδεια, ψάχνω άρθρα να καταλάβω τι συμβαίνει στον κόσμο. Άσχετη από ιστορία, άσχετη από πολιτική. 

Χτυπάει μήνυμα. 

- Κοιμάσαι; 

- 'Όχι.

Χτυπάει κουδούνι. 

- Να τα πούμε; 

- Ναι.

Βιντεοκλίση. 

- Πήρα βιντεοκλίση για να σε δω λίγο... Μετά θα πήξω στη δουλειά.

Όλοι μαζί. Τα τσιγγανάκια και η αγάπη μαζί. 

"Σ' αυτό το σπίτι πούρθαμε πέτρα να μη ραγίσει 

κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει".

Τα τσιγγανάκια δεν το είπαν, τα κάλαντα που λένε είναι φύρδην μίγδην. Το λέω εγώ τώρα. Είναι το σημείο που μου αρέσει καλύτερα. 

Η αγάπη γελάει. Νευριάζει μόνος του για τα κάλαντα γιατί ενώ προσπαθεί να δουλέψει κάθε τόσο έρχονται "να τα πούνε". Φέτος χαίρεται που έχει απαγόρευση και ησυχία.

Μετά φοράει τα ρούχα της δουλειάς. 

Ανοίγει το παράθυρο στο πατάρι. 

Ψιχαλίζει έξω, λέει. 

Λέει κι άλλα. Γελάμε. Φουσκώνει το στομάχι του μπροστά στην κάμερα. Γελάμε. Τον φωτογραφίζω με φουσκωμένο στομάχι. Γελάμε. Θα του στείλω τις αστείες φωτογραφίες του μετά. 

Στη μισή οθόνη το φουσκωμένο του στομάχι στην άλλη μισή εγώ που λύνομαι στα γέλια. 

Βρέχει έξω παραμονή Πρωτοχρονιάς. 

Ομπρέλα πήρες; 

Ίδρωσα. 

Έκανα μπάνιο το πρωί. 

Τι έφαγες;

Σπίτι είσαι; 

Πονάει η μέση μου. 

Έχουμε κοτόσουπα.

Τι κάνεις; 

Λατρεύω. 

Πρωινή προσευχή

 Καλημέρα δημιουργική

Πέντε σειρές και αυτό φτάνει για να ξεκινήσει η μέρα καλά

Πρωινό ξύπνημα σε ζεστό διπλό κρεβάτι

Να μπορείς να απλωθείς

Κάτω από πουπουλένιο πάπλωμα

Να νιώθεις πλούσιος άμα τη αφυπνήσει

Η πρώτη σκέψη ευχαριστώ το Θεό για τα πλούτη που μου έχει δώσει

γιατί την ίδια στιγμή που εγώ ξυπνώ στο ζεστό μου κρεβάτι, άνθρωποι κρυώνουν, πεινάνε, διψούν, τουρτουρίζουν στο δρόμους κάτω από χαρτόκουτα κι έχουν κοιμηθεί χωρίς γάλα το βράδυ, και δεν κάνουν δίαιτα γιατί δεν τη χρειάζονται αφού καθημερινά πεινάνε...

Ευχαριστώ το Θεό για τα πλούτη που μου χαρίζει.

Την υγεία μου και την υγεία των δικών μου ανθρώπων

Το σπίτι

Το ζεστό σπίτι, το διπλό κρεβάτι, το πουπουλένιο πάπλωμα

Τους πολύτιμους φίλους μου που υπάρχουν στη ζωή μου

Την αγάπη μου που υπάρχει στη ζωή μου

Το χρήμα που χρειάζομαι για να πορεύομαι

Το μυαλό που μου έδωσε για να σκέφτομαι

Τη δημιουργικότητα που μου χάρισε και που με κάνει ευτυχισμένη

Τον καφέ που πίνω το πρωί 

Όλα αυτά που μπορώ ένα ένα να περιγράψω

Όλα τα δώρα Του Θεού; Του Σύμπαντος; 

Όπως θες πές το. 

Για όλα τα δώρα Σου σε ευχαριστώ. 

Φώτιζε τους ανθρώπους στο Καλό

Άνοιγέ τους τα μάτια στο Καλό

Κάποιοι δεν ξέρουν το δρόμο

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πόση ευγνωμοσύνη Σου χρωστάνε

"Εγώ ειμί το φως", είπες.  Φώτισέ τους.  

 

«Εγώ ειμί το Φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το Φως της ζωής» (Ιωάν. η΄ 12).

Δεξαμενή από μέλι

 

Χτες ήταν η επέτειος του γάμου που είχα κάνει κάποτε. Κοίτα που τελικά δεν το ξεχνάω. Θυμάμαι βέβαια την ημέρα, ξεχνάω ωστόσο τη χρονιά. Η χρονιά είναι συγκεχυμένη στο μυαλό μου. '83; '84;  Δεν με νοιάζει κιόλας. Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα, τι θα πει αν είναι λίγα ή πολλά. 

Για δεύτερο γάμο δεν το βλέπω. Ωστόσο θα ήθελα να ξυπνάω μαζί με κάποιον, κι ύστερα να φεύγει για τη δουλειά του. Και να μένω μόνη στο σπίτι και να τον περιμένω να γυρίσει. Αυτό πολύ θα ήθελα να το ζήσω. 

"Τι όμορφο να σ' αγαπώ και να σε καρτεράω

να σου γλυκαίνω τον καημό, να σε παρηγοράω..."

Αρχέτυπο. 

Ο άντρας στο κυνήγι, η γυναίκα στη σπηλιά να προσέχει τα παιδιά τους. 

Όχι, αυτό δεν το έχω ζήσει ποτέ. Να περιμένω τον άντρα να γυρίσει. 

Όλο έτρεχα στο κυνήγι κι εγώ, όλο δούλευα. 

Θλιβερή ανάμνηση ένας χαλασμένος γάμος. Όπως και να το κάνεις είναι ένα γκρέμισμα. 

Δεξαμενή από μέλι

Κι ύστερα τι θα τα κάνω τόσα φιλιά; 

πολλαπλασιάζονται κι εγώ θέλω να θυμώσω

πλέω σε δεξαμενή από μέλι

τόση γλύκα, Θεέ μου, τόση γλύκα δεν την αντέχω 

τόση γλύκα που από το πρωί γίνεται η μέρα γαλάζια

και τα λουλούδια μοσχοβολούν

τόσο μέλι λιγώνει

τόσα ζαχαρένια λόγια

φοβάμαι για την υγεία μου πια

αφού άγνωστες ουσίες με ποτίζουν

αμφισβητώ την καθαρότητα

ακόμα κι αν η ποιότητα μοιάζει καλή

τι λέω; από καλή καλύτερη

αλλά εγώ θέλω να θυμώσω

θέλω να οργιστώ

να ζηλέψω 

να βρίσω

να ισορροπήσω

καραδοκεί το ζάχαρο βλέπετε.

Τα πρωινά φιλιά

Καφές φτηνός, σήμερα...

Αραιός και νερόβραστος. Υποφέρω αλλά τον πίνω. "Το φτηνό το κρέας το τρώνε οι σκύλοι", έλεγε ο παππούς μου. Σήμερα -και μέχρι να τελειώσει αυτό το πακέτο του καφέ-, θα τρώω φτηνό κρέας. Φτηνό καφέ και άγευστο. Σαν σκύλος. 

Έχω δύο σκύλους. Δεν ξέρω αν τους αγαπώ. Είναι φορές που δεν τους αγκαλιάζω. Είναι φορές που νευριάζω μαζί τους. Πώς θα μπορούσα να καταλάβω αν τους αγαπώ; Πώς μπορείς να καταλάβεις την αγάπη και το εάν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν; Μπορώ να ζήσω χωρίς τα σκυλιά μου; Μπορώ. Θα έμεναν στην καρδιά μου με αγάπη αλλά θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά. 

Συγκρίνω την αγάπη που έχω στα σκυλιά με την αγάπη κάποιων ανθρώπων που θεωρώ ότι αγαπώ. Μπορώ να ζήσω χωρίς κάποιους ανθρώπους; Χωρίς ή μακριά τους; Έρχεται μόνο του το ερώτημα. Η αγάπη δεν είναι καθόλου δεσμευτική. Μπορείς να ζήσεις μακριά από ό, τι αγαπάς, αρκεί να ξέρεις ότι είναι καλά, ή ότι είναι σε καλά χέρια, όπως τα δικά σου. Αυτό και για τα σκυλιά και για τους ανθρώπους. Η αγάπη είναι κάτι ήσυχο. 

Ο έρωτας είναι διαφορετικός. Στον έρωτα νιώθεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το συναισθηματικό σου αντικείμενο. Νιώθεις ότι αν το αποχωριστείς θα σου κοπεί η ανάσα, ότι η ζωή σταματάει πάνω του, ούτε καν περνάει από το μυαλό σου ότι μπορεί να βρεθεί σε καλύτερα χέρια από τα δικά σου, κι ότι μακριά από σένα θα περνάει καλά.  

Ο έρωτας είναι κάτι ανήσυχο. 

Αν ωστόσο αγάπη και έρωτας μπορούσαν να τεθούν σε κλίμακα, ενώ η δύναμη και των δύο θα ανέβαινε στο ίδιο ύψος, στην πραγματική ζωή, ο έρωτας, ως πιο θορυβώδης, δίνει εντύπωση υπέρτερης δύναμης. Αυτό συμβαίνει επειδή στον έρωτα όλοι μα όλοι νιώθουν ανασφαλείς. Το αντίθετο από την αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. 

(Εντάξει, δεν ανακάλυψα και την Αμερική αλλά και το ότι βάζει κάποιος τη σκέψη του σε τάξη κι αυτό είναι μια θετική ενέργεια για το Σύμπαν... Οι δονήσεις που εκπέμπουμε προς τα έξω είναι καλό να είναι τακτικές και θετικές. Τι;  Όχι; ) 

 

Μαζεύω τα πρωινά φιλιά σε φακελάκια. 

Όλα μαζί χορταίνουν την πείνα μου. 

Ήσυχη και καλή μέρα. 

Τα κάλαντα

 

Παραμονή Χριστουγέννων. 

Εφτάμιση το πρωί το κουδούνι χτυπάει ακόμα κι εδώ στο ασκηταριό. Τρία τσιγγανάκια με μάσκες χρωματιστές. 

-Να τα πούμε; 

-Βρε, είναι πολύ πρωί, βρε, ο κόσμος κοιμάται! Γκρίνιαξα. Να τα πείτε. 

-Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά... άρχισαν να λένε και τα τρία. Λάθος κάλαντα, λένε, είπα μέσα μου. Ο Μίδας γαύγιζε τόσο δυνατά που σκέπαζε τις φωνές τους. 

Μετάνιωσα που κρατούσα δίευρο για τρία παιδιά. Ο μικρός το πήρε στη χουφτίτσα του και το κοίταξε. Την πραγματική αρχιμηνιά που θα έρθουν, θα τους δώσω περισσότερα. Και χωρίς να γκρινιάξω. 

"Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος"

Fly me 

Το "καλημέρα μωρό μου" μόλις ξυπνάς 

Εκείνο το "τι κάνεις καρδιά μου;"

Εκείνο το "μωρό μου όμορφο" με θαυμαστικό.

Εκείνο το "μου έλειψες"

Κάνουν τα πόδια μου σηκώνονται πάνω από το έδαφος.

Πού και πού πετάω. 

Στο όνειρό μου κάποιος μου χάιδευε τα γυμνά πόδια. Είδα πως σε κάποιο σημείο δεν ήταν τόσο καθαρά. Ντράπηκα. Πήγα στο μπάνιο. Ανέβασα ένα ένα στο νιπτήρα και τα σαπούνισα όμορφα. Τα σκούπισα. Τώρα μοσχοβολάνε, είπα. Ξαναπήγα και του έδωσα τα πόδια μου να τα χαϊδέψει. 

Καλημέρα μας 

Ας πετάξουμε μέρα που είναι.

Η Ρενάτα είπε πως οι ουρανοί αυτές τις μέρες είναι ανοιχτοί. Ζητείστε ό, τι θέλετε. 

Το μεγάλο μας καφενείο

Μέρα τη μέρα σου γράφω. Ένα προσωπικό ημερολόγιο που εδώ μέσα χάνει τη μυστικότητά του χωρίς όμως να χάνει τα βαθιά του μυστικά. Και πόσο βαθιά είναι τα μυστικά μου, φιλαράκι; Ξέβαθα μάλλον. Αλλά ποιον να πειράξει αυτό; Εκθέτουμε πια τον εαυτό μας στα midia, έχουμε προφίλ στο instagram, στο facebook, στο twitter, στο tik-tok, βάζουμε φωτογραφίες μας παντού, κάποιοι δημοσιοποιούν ακόμα και τι τρώνε, τι μαγειρεύουν, πότε κάποιος δικός τους πεθαίνει, πότε μπαίνουν για εγχείρηση, πότε αλλάζουν γκόμενα,πόσο κλαίνε όταν τελειώνει μια σχέση. Φωτογραφίζουν τους μυς τους, τις γυναίκες τους, τα αυτοκίνητα και τις μηχανές τους, τους σκύλους τους, δημοσιοποιούν ακόμα και τα φετίχ τους: είμαι ποδολάγνος δηλώνει ο άλλος,  ανεβάζουν ποιηματάκια, φιλοσοφίες δικές τους, αστεία άλλων, τα midia είναι πια μία μεγάλη γειτονιά με πολλούς γείτονες. Παλιά στις γειτονιές τα απογεύματα βγαίναν οι νοικοκυρές σε καρεκλίτσες στο πεζοδρόμιο ή στις αυλές και κουτσομπολεύανε. Τα ίδια κι άντρες στα καφενεία. Καφεδάκι, πρέφα και λίγο κουτσομπολιό. Τώρα στο κουτσομπολιό των midia, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι ηλικίες. Μετακινήθηκε ηλικιακά. Κουτσομπολεύουν οι πιο νεαρές ηλικίες αν και ξεπέφτει ανάμεσά τους και κανείς μεγαλύτερος που τον έχει φάει η μοναξιά και θέλει να κουβεντιάσει για να τον συμπονέσει κάποιος ας είναι και άγνωστος. Ας μην τον έχει δει και ποτέ. 

Είμαστε ένα μεγάλο καφενείο πια, και είμαστε οι γειτόνισσες που βγαίνουν με το πλεκτό τους στις καρεκλίτσες. Που δεν χρειάζεται να είμαστε χτενισμένοι και πλυμένοι γιατί κανένας δεν μπορεί να μυρίσει τη φωτογραφία μας. Δεν χρειάζεται να περιποιηθούμε τον εαυτό μας παρά μονάχα τη στιγμή που φωτογραφιζόμαστε για να ανεβάσουμε τη φωτογραφία μας στο facebook. Ενώ δεν είμαστε αυτό. Αυτό που βλέπει ο άλλος - ο εαυτός που εμείς θέλουμε να δει ο άλλος- καμιά σχέση δεν έχει με το ότι το πρωί που ξυπνάς μπορεί να μυρίζει το στόμα σου τσιγαρίλα, ότι μέχρι να πας στο μπάνιο για την πρώτη ούρηση κουτσαίνει το δεξί σου πόδι. 

Και τα κορμιά στεγνώνουν λίγο λίγο. Γιατί τον χρόνο που περνάμε μόνος στο σπίτι του ο καθένας ασχολούμενος με την midia-κή εικόνα του, ίσως θα ήταν καλύτερα να στρώσει τη χωρίστρα και να βγει στο αληθινό καφενείο και στην αληθινή γειτονιά. Αυτό το χέρι που θα άγγιζε, αυτή η πλάτη που θα χτυπούσε συντροφικά, μια αγκαλιά σε κάποιον που έχει να δει μέρες, αυτό θα έκανε καλό στο κορμί του. Και στην ψυχή του, βεβαίως, βεβαίως. 

Ηλίας

 Την επόμενη μέρα που μπήκα στην τάξη του μου έδωσε ένα σημείωμα. Ένα μικρό χαρτάκι γραμμένο με στυλό και πολύ μικρά ορθογραφημένα γράμματα. 

"Από την πρώτη στιγμή που σε είδα σε έχω ερωτευτεί".

Ντράπηκα μόλις το διάβασα. Χαμογέλασα. Εκείνος περίμενε την αντίδρασή μου. Με κοιτούσε με αγωνία στα μάτια. 

"Ηλία μου, τι είναι αυτά; Δευτέρα Γυμνασίου πηγαίνεις ακόμα!" τον μάλωσα στοργικά. "Βγες σε παρακαλώ στο διάλλειμμα". 

Γύρισε την παχουλούτσικη πλάτη και τα ξανθά του μαλλιά και έφυγε χωρίς να μιλήσει. Δεν ξαναείπε τίποτα γι' αυτό. Μονάχα τον ένιωθα να με παρακολουθεί με τα μάτια σε ό, τι έκανα. Προσπαθούσε να είναι καλός μαθητής και συμμετείχε σε όλα τα προγράμματα που ξεκινούσα στο σχολείο. Πάντα όμως εκεί πίσω, μαζί, κοντά. 

Έφυγα από το σχολείο, τα χρόνια πέρασαν. 

Με βρήκε πέρυσι στο internet. 

Χάρηκα που τον άκουσα. 

"Πόσων ετών είσαι τώρα, Ηλία;" αστειεύτηκα μαζί του μια μέρα.

"Τριάντα εφτά!" απάντησε περήφανος. "Και είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί σου. Ποτέ δεν σε έχω ξεχάσει. Θέλω να βρεθούμε". 

Τον ξαναμάλωσα. Μου μίλησε για ένα καφέ που θα άνοιγε, πως πραγματικά ήθελε να πάω να τον βρω ή να έρθει εκείνος, μου έστειλε φωτογραφίες του καφέ, της αδελφής του, δικές του. Γινόταν όλο και πιο επίμονος, και πιο προκλητικός. Καθόλου μυαλό, ο άτιμος.

Μια μέρα που είχε ξεπεράσει τα όρια κι εγώ δεν του απαντούσα, έγραψε μόνος του: 

"Ωχ! Πηγαίνουμε για μπλοκ".    

Τον μπλοκάρισα την ίδια μέρα. 

Χτες βράδυ για κάποιο λόγο, ο ύπνος δεν ήθελε να έρθει. Άναβα φως, κοιτούσα κινητό για να νυστάξω, το έσβηνα, στριφογύριζα, προσπαθούσα, και ξανά το φως και ξανά το κινητό μπας και έρθει ο ρημάδης.

Και πέφτω σε μιαν ανάρτηση που είχε κάνει το Ολγάκι. Με την Όλγα υπηρετήσαμε στην Ιτιά μαζί. Ήταν η φιλενάδα μου, η συντροφιά μου. Ήξερε για τον Ηλία, τον έβλεπε που βρισκόταν τριγύρω από τα πόδια μου άλλωστε, ήξερε για το σημείωμα. 

Η ανάρτηση άρχιζε κάπως έτσι: "Έκλαψα για σένα Ηλία..." και την είχε προσθέσει στη σελίδα του "Ηλίας Λέκκος". Βγάζω το όνομα στη φόρα, τι σημασία έχει πια. 

Δεν πίστεψα στα μάτια μου. Μπήκα στη σελίδα του Ηλία. Κεριά, συλληπητήρια, σύντομα πένθιμα σημειώματα, πόνος. 

Ο Ηλίας έφυγε. Πριν προλάβω να τον δω στο καφέ του. Πριν δει ότι του έλεγα αλήθεια ότι παραμεγάλωσα. Πριν με κεράσει τον καφέ που μου υποσχέθηκε. 

Ο Ηλίας έφυγε κι εγώ δεν μπορω να βρω το γαμημένο σημείωμά του.