Αποσύρομαι
Έχω ένα blog λέει, και κάθομαι και γράφω. Εγώ έχω μισή ώρα καιρό και κάθομαι και γράφω.
Πρωινό Τετάρτης με τα δέντρα στον κήπο να μυρίζουνε απελπιστικά. με τα αεροπλάνα να περνούν πάνω από την ταράτσα μου αλλάζοντας τόπο. Οι μέλισσες κι οι ρίγανες κι οι πεταλούδες και τα ζουζούνια και τα αμπελόφυλλα και τα μηνύματα από κάθε λογής άντρες και γυναίκες, καλημέρες, καλησπέρες, καλό απόγευμα, καλό Σ/Κ, λόγια όπως 'ψυχή μου' και ποιηματάκια, και ένας ψυχικός αχταρμάς που δεν έχει τέλος, εγώ φταίω, λέω, εγώ που άνοιξα τα σύνορα, όπως ο Τσίπρας ένα πράγμα, να τώρα που το πληρώνω, όπως κι ο Τσίπρας δηλαδή. Πρωινός καφές στον υπολογιστή κι ύστερα στο μπαλκόνι, πρωινό αναρή αλμυρό, χυμός ρόδι, αναστεναγμοί, ξύδι πίνω, πάρε Θεέ μου τούτο το βάρος απ' την ψυχή μου λέω, και να οι μέλισσες που τραγουδάνε γύρω μου, αχ! καινούργιος αναστεναγμός, περνάω κατάθλιψη σκέφτομαι, αχ! βογγάω πάλι και σκοτώνω ένα μυγάκι που μου κάθισε στη γάμπα. Πάρε Θεέ μου αυτή τη στενοχώρια. Κοίτα ο ουρανός, κοίτα τα λουλούδια, κοίτα το καλοκαιράκι! Καινούργιο αχ! εξωτερικεύεται εκ των έσω. Απτόητη η ευωδιά της φύσης, απτόητη η καρδιά να κλαψουρίζει. Θέλω να με αφήσετε ήσυχη αν μπορείτε. Θέλω να περάσω την κατάθλιψή μου μόνη μου, αν μου επιτρέπετε, να μη με σώσει κανείς. Να μη μου πει ανέκδοτο κανείς. Αν μου επιτρέπετε, δεν επιθυμώ να γελάσω, κατανοείτε;
Θέλω να μείνω μέσα στην καντήφλα και στη μαυρίλα και να πίνω ξύδι και να μη γελάω και να μη σας μιλάω ούτε να μου μιλάτε. Να μη μου ζητάτε τίποτα, δεν έχω πια τίποτα να δώσω, τίποτα, χάρη σας κάνω, κομμάτια μου κόβω, ματωμένα είναι, αφήστε με ολόκληρη τουλάχιστον, μη ζητάτε να ακρωτηριάζομαι.
Μισή ώρα ακόμα έχω.
Κλείνω facebook, απενεργοποιώ messenger, πετάω φωτογραφίες, κάνω πως πέθανα.
Διατηρώ το δικαίωμα να μην σηκώσω τηλέφωνα, να μην απαντήσω σε μηνύματα, να μην παρακολουθήσω στις ιστορίες σας και κυρίως να μην ερωτοτροπήσω εις βάρος μου. Λυπάμαι αγόρια για την ανεπάρκεια. Τη δική μου και τη δική σας.
