Μπαλόνια

Έι,  εσύ παιδί με τα μπαλόνια στα χέρια!
Εσένα μιλάω,
με τα χρωματιστά!

Με τα χρωματιστά μπαλόνια 
ανάμεσα σε ασπρόμαυρο κόσμο!
Πώς βρέθηκες στο δρόμο τέτοια ώρα;
Πώς στη θάλασσα; 
Πού πήγαινες, παιδί;
Τι περιμένεις ολομόναχο 
στη δύσκολη ώρα που δύει ο ήλιος;
Κανείς δεν έρχεται παιδί...
και τα μπαλόνια 
-λυπάμαι αν σε κάνω να κλάψεις- 
με τον καιρό,
χρωματιστά κουρέλια...

Έτσι είναι οι μέρες της συννεφιασμένης άνοιξης...
Πηδά η μια συννεφιά να συμπληρώσει την άλλη. Οι κόμποι εκεί. Χρόνια απαράλλαχτοι. Μπρος γκρεμός και πίσω άνοιξη. Και τούμπαλιν. 
Όταν οι χαρτορίχτρες πρόλεγαν το μέλλον, εσύ γελούσες, θυμάσαι; 
Πολύς ο χρόνος για σκέψη, φίλε. Καλή; Κακή συντροφιά; 
Πολύ το πάλεμα. Κι η έγνοια για τους άλλους. Κι αυτή πολλή. Ένα τριβέλισμα: να σώσεις τον κόσμο. 
Ποιον από όλους; Από τι; Από τον εαυτό τους; 
Και ποιος σε έταξε να το κάνεις, φίλε; 
Πες αλήθεια, ρε! Πόσους κατάφερες να σώσεις; 
Αγώνας άγονος, φίλε...
Εγώ στο λέω.

Συννεφιά. 
Το Σαββατοκύριακο λέει πως θα βρέξει. Φίλε.