Αντώνης Μπουντούρης

ΑΝΤΩΝΗΣ  ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

5 ποιήματα

ΣΥΝΩΜΟΤΩΝΤΑΣ

Ανάμεσά μας ένα σούρουπο ορφανό

σιγανό σαν προσευχή

ξέψυχο σαν πρόσφυγας

Σκεπασμένο με λευκό μαντήλι
καλοκαιρινό

να μη θυμίζει τον κουφό ανασασμό
να μη σαλεύει αισθήματα
και τα ανακατώνει.

Ουδέτεροι
(κι ολίγον δολεροί)

Χωρίς ίχνη.

ΑΡΔΕΥΣΗ ΕΜΜΟΝΩΝ

Εκείνος με την όψη του Χριστού

απιθώνει κυκλαδίτικα μάρμαρα

στα γύρω ξωκκλήσια

Και με το βλέμμα του τρελού

τα παίρνει κάθε βράδυ αγκαλιά

να μη του τα λαξέψουν.

ΕΥΡΥΘΜΙΑ

ασύλληπτος ο πόνος

έρχεται

επανέρχεται
την ίδια πάντα ώρα

μέσα στη ψυχή μου.

(I)

ΑΠΛΟΧΩΡΙΑ 
να ξεβοτανίζεις
                         να φυτεύεις
                                           να φιλεύεις

ν’ ακούς τον άλλον προσεκτικά

ίχνος ρυτίδας από το ύποπτο φως
να μη σέρνεται στα λόγια

τεντώνει η φωνή προς τα ψηλά
στον καθαρό αέρα
                               και σπάει

φωνή
         που σπάει
λέει αλήθειες
         κι είναι ανθεκτική στο φως

(II)

ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΕ ΦΤΕΡΟΚΟΠΗΜΑ
Σχέσεις ολιγόκλαδες φθισικές
οι σχέσεις των ημερών μας.
Τα αισθήματα δειλά χαμηλωμένα σύννεφα
που δεν μπορούν να στάξουν.

Αναθρεμμένα μες την ήττα.

Μυλόπετρα στο στήθος μας
τούτη η κάθε μέρα…