Αντώνης Μπουντούρης

         

                                           Η ΑΛΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

                                                                         1

                                           Δε χρωστάω πουθενά

                                            Μονάχα στη θάλασσα

                                            Την τέφρα μου.

                                                                           2

                                            Παράγγειλε στη μάνα του

                                             Λυτό να τον γεννήσει

                                             Να ψαλιδίσει τις φασκιές

                                             και να ντυθούν τ'αδέλφια του.

                                             Αυτός δεν έχει ανάγκη.

                                             Η θάλασσα τον ξέβρασε

                                             Ένα κωφό κοχύλι.

                                                                          3

                                              Κόρη λυσίκομη θαλασσινή

                                              Μοσχοβολά αλμύρα και

                                              καταλλαγή.

                                              Γονατιστή προσεύχεται μέσα στο Ιερό της.

                                              Κι έτσι μετατοπίζεται

                                              ο επίλογος

                                              στο μυχό του πάνω κόσμου.

                                                                           4

                                               Και στην κοιλιά της μάνας μας

                                               χτυπάει ο παφλασμός της...

                                                                           5

                                               Χωνεύονται στο σώμα της

                                               Τα γήινα σώματά μας

                                               Οι άσκοπες πλωτές πορείες μας.

                                               Και ανεβάζει στάθμη.

                                                                            6

                                                 Τρέχει ,τρέχει ανίκητα

                                                  Σαν τους ερωτευμένους.

                                                  Πλόες χαράζουν το γλαυκό

                                                  χορταστικό της σώμα.

                                                  Αρχόντισσα

                                                  Που πλάθει βάθη αμέτρητα

                                                  για να κρυφτεί το φώς μας.

                                                                              7

                                                   Έχει κι η θάλασσα ψυχή

                                                   που θέλει να τη σώσει.

                                                  Έχει και υποστατικό

                                                   να παίρνει τις πνοές της

                                                    Κι όποτε θέλει κουπαστή

                                                    αρπάζει μια να τεντωθεί.

                                                                               8

                                                     Πρόσωπα ονειρόληπτα

                                                     Που έχουν γονατίσει

        

                                                     Και προσκυνούν τη θάλασσα

                                                     Που τελειωμό δεν έχει...

                                                                           9

                                                     Δεν ξεδιψάει η θάλασσα

                                                      Όσο και να μας πίνει

                                                      Έχει ένα στόμα μέσα της

                                                      που κατοικούν ελπίδες.

                                                     Αντώνης Μπουντούρης

 "Το έργο του Αντώνη Μπουντούρη μας αποκαλύπτει μια γνήσια ποιητική φωνή, που πλησιάζει τον κόσμο με μια χαρακτηριστική ηρεμία. Ιδιοσυγκρασία ισορροπημένη, πλούσια από ό,τι φαίνεται σε εμπειρίες και γνώσεις, άρτιος χειριστής του ελληνικού λόγου, είναι σε θέση να μας μυήσει στη μουσικότητα που μπορούν να έχουν οι λέξεις."    Περιοδικό Άρδην, 25/6/2017 (http://ardin-rixi.gr/archives/204652)

Ο λύκος

Από πίτα που δεν τρως τι σε μέλει κι αν καεί ή η αγάπη κρατάει για πάντα;

Γιατί...

"Πεινάς;" ρώτησα με συμπόνια.
"Είμαι ο λύκος", μου είπε. "Μπορώ να σε καταπιώ ολόκληρη".

Συζήτηση περί θανάτου

Όταν πεθάνω

Α. «Πάντως, αγάπη μου, όταν πεθάνω, θέλω να με θάψεις με όλες τις τιμές».

Μ. «Δεν θέλεις να σε κάψω μία και καλή;»

Α. «Όχι βέβαια. Θέλω να με πας στη μεγάλη εκκλησία για να με ψάλλουν».

Μ. «Γιατί στη μεγάλη;»

Α. «Διότι, μην ξεχνάς, έχω και μια θέση στην κοινωνία… Θα έρθουν πέντε επίσημα πρόσωπα… Ο Π., ο Κ., ο άλλος Κ… Να βρίσκομαι σε μια εκκλησία της προκοπής».

Μ. «Εντάξει».

Α. «Κι έπειτα θα με πάρεις να με πας στο χωριό. Εκεί θα με θάψεις».

Μ. «Γιατί δεν θέλεις να σε κάψω μία και καλή; Θα σε βάλω πάνω στο τζάκι!»

Α. «΄Απαπαπα! Και να φέρνεις τους εραστές και να βλέπω τι κάνεις, πάνω από το τζάκι; Στο χωριό μου!»

Μ.«Καλά… Στο χωριό σου… Εντάξει».

Ε. «Ρε, παιδιά, τι κουβέντα πιάσατε τώρα; Έχουμε ακόμα τριάντα χρόνια ζωής μπροστά μας!»

Α. «Δηλαδή εσύ δεν έχεις σκεφτεί τι θέλεις;»

Ε. «Έχω πολλά χρόνια ακόμα για να το σκεφτώ».

Α. «Εσύ, φιλαράκο; Τι θέλεις στην κηδεία σου;»

Β. «Εγώ θέλω η γυναίκα μου να με θάψει με μοιρολογίστρες. Να είναι πολλές γυναίκες πάνω μου και να κλαίνε πολύ».

Ν. «Θα σε κάψω, στο λέω!»

Β. «Όχι! Θα με πας στο νεκροταφείο και θα έρχεσαι κάθε βδομάδα να κλαις πάνω μου! Ανελλιπώς!»

«Καλά… Σιγά τότε μην καταλαβαίνεις, τι γίνεται!»

«Θα σε καταραστώ!»

«Τότε κανόνισε να πεθάνω πρώτη!»

Ε. «Δηλαδή; Πώς να το κανονίσει; Να σε πυροβολήσει;»

Γέλια.

Β. «Εσύ τι θες, αγάπη μου; Αν κι εγώ θα πεθάνω πρώτος, είμαι μεγαλύτερος».

Ν. «Να με κάψετε και τέλος. Ούτε νεκροταφεία, ούτε κλάματα, ούτε καντήλια, ούτε τάφους, ούτε τίποτα»

Α. «Έλα, πες μας κι εσύ, Ε. Τι θέλεις; Δεν μπορεί να μην το έχεις σκεφτεί!»

Ε. «Μακάβρια η συζήτηση… Τέλος πάντων. Εγώ δεν θέλω καθόλου κλάματα. Σκέφτομαι να πεθάνω μετά τα ενενήντα. Θα έχω χορτάσει από όλα. Μια Κυριακή θα καλέσω τα παιδιά μου για φαγητό. Θα έρθουν με παιδιά, εγγόνια, μπορεί και δισέγγονα. Θα γεμίσει το σπίτι χαρά και φωνές. Θα φάμε, θα πιούμε κι ύστερα θα πάω να ξεκουραστώ. Και δεν θα ξυπνήσω».

Α. «Στην κηδεία τι θέλεις;»

Ε. «Δεν θέλω κηδεία. Μια τελετή μονάχα. Η αλήθεια είναι, μια τελετή θα την ήθελα, έτσι για την υστεροφημία. Με το κιβούρι μου στο κέντρο μιας αίθουσας, σχεδόν ξεχασμένο, κι εγώ μέσα, εντελώς ακίνητη και νεκρή. Ωστόσο λένε ότι το πνεύμα ζει λίγες μέρες, λίγες ακόμα ώρες πριν ελευθερωθεί εντελώς και απομακρυνθεί από τα εγκόσμια. Εγώ λοιπόν, στο κέντρο πεθαμένη και ξεχασμένη, –δεν με πειράζει– και γύρω μου να τρώνε και να γλεντούν. Σε μια γωνιά θέλω κι ένα ποτηράκι με το τσιπουράκι μου… Να ευχαριστηθώ κι εγώ μαζί με τους άλλους… Κι ορκίζομαι στο Θεό πως θα το δούνε πιωμένο! Με τις μουσικές στο τέρμα, γέλια, αστεία, ούτε μαύρα ρούχα, ούτε τίποτα… δεν αγαπώ τα πένθη, ούτε τα εσωτερικά ούτε τα εξωτερικά. Κι ύστερα από το γλέντι και το φαγοπότι, σκέφτομαι να καώ. Φλόγα στη φλόγα. Μικρά κομματάκια φλεγόμενης στάχτης που θα ανεβαίνουν στον ουρανό».

Μ. «Μα… σε καίνε σε φούρνο».

Ε. «Εγώ θα κρατήσω αυτή την εικόνα. Σαν να καίγομαι στην ύπαιθρο, κάτω από τον ήλιο. Ή κάτω από το φεγγάρι και τα αποκαΐδια μου να λαμπυρίζουν ανεβαίνοντας προς τα πάνω».

Α. «Μετά;»

Ε. «Μετά, η στάχτη μου στη θάλασσα. Έτσι δεν συνηθίζεται; Ή σε μια κορφή βουνού. Το ίδιο μου κάνει. Ίσως… Τώρα που το σκέφτομαι, θα προτιμούσα το βουνό. Στη θάλασσα θα με καταπιούν κατευθείαν τα ψάρια. Θα περνούν πάνω μου παλιόβαρκες με ψαράδες που βρίζουν. Θα με δρασκελίζουν καράβια που θα αφήνουν πίσω τους πετρέλαια κι απόβλητα. Ναι, προτιμώ το βουνό. Να περπατήσουν πάνω στη στάχτη μου πουλιά και ζώα. Να κάνουν έρωτα πάνω μου. Να γεννήσουν επάνω μου. Να τρίψουν τα φτερά τους σπουργίτια, να συρθούν σαλιγκάρια, σαμιαμίδια,  να φυτρώσουν χορτάρια. Ίσως φυτρώσει και δέντρο. Έτσι θα μείνει κάτι πίσω μου, κάτι από μένα: οι στάχτες από τα κόκαλά μου. Ελάχιστα κύτταρα –καμένα, αλλά δεν με πειράζει– από το μυαλό, το δέρμα μου, τα πόδια που με πηγαινόφερναν, το συκώτι, τα μάτια. Ναι,  κάτι θα μείνει. Δεν θα είμαι χωμένη κάτω από το χώμα, δεν θα αναγκαστώ να σκουληκιάσω, δεν θα αναγκάσω τα παιδιά μου να είναι υπεύθυνα για το καθάρισμα του τάφου μου ούτε να αναρωτηθούν στα τρία χρόνια τι θα κάνουν με το κρανίο μου που θα ξεθάψουν, αν θα το βάλουν σε κενοτάφιο ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Βουνό. Στο βουνό θέλω να με σκορπίσουν. Αγαπώ τη ζωή. Στο βουνό θα ζήσω λίγο ακόμα. Ίσως κανένα κοκαλάκι μου που θα έχει ξεμείνει από την πυρά να παραμείνει εκεί πέρα, στα ύψη, για πάντα. Ή να το πάρει κανένας αετός για να φτιάξει φωλιά. Ο αετός, ξέρετε φτιάχνει την ασχημότερη φωλιά από όλα τα πετεινά του ουρανού. Αλλά δεν παύει να είναι αετός.

Άσχετο αυτό που είπα μόλις τώρα;»

(Ευτυχία Κοσμαδοπούλου, από τη συλλογή διηγημάτων Αντρικές κουβέντες-Γυναικείες κουβέντες). 

Οι εαυτοί που άφησα πίσω

photo E.Kosmadopoulou

Καμιά φορά σκέφτομαι τους εαυτούς που έχω αφήσει πίσω. 

Το κοριτσάκι των 10 χρονών που φιλοσοφούσε μοναχό του στην αυλή του σχολείου, το κορίτσι που έτρεμε στον πρώτο του έρωτα, τη γυναίκα που περίμενε να ακούσει το πρώτο μωρουδίστικο σκίρτημα στην κοιλιά της, τη γυναίκα που έχει θρηνήσει για έρωτες και θανάτους. 

Όλα αυτά τα πρόσωπα δεν είμαι εγώ πια, έχουν σκορπιστεί και ξεμακρύνει τόσο, που τα βλέπω και με βλέπουν σαν ξένη. 

Ωστόσο, μου περνά η σκέψη μερικές φορές, ότι αυτά μου τα πρόσωπα, βρίσκονται εν ζωή σε κάποια παράλληλα σύμπαντα, απλά εγώ δεν διαθέτω τις ικανότητες να τα επισκεφτώ. 

Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δυσκολεύομαι να με φτιάξω ολόκληρη.  

Αντώνης Μπουντούρης

Αντώνης Μπουντούρης  

  

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

Το φρεσκοβαμμένο κιγκλίδωμα

χωρίζει τον ιερέα από το ποίμνιο.

Το διαλυμένο οδόφραγμα 

θα ενώσει ξανά 

πιστούς και απίστους.

ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ

Να μεγαλώνουν οι στεριές 

και να γυαλίζει

τ' ολοκαίνουργιο υνί

στ'  αλέτρι.

να βουλιάζουν πιο βαθιά 

οι θάλασσες 

για να μυρίσει χώμα.

Το φρεσκοβαμμένο κηγκλίδωμα
χωρίζει τον ιερέα απο το ποίμνιο.

Το διαλυμένο οδόφραγμα
θα ενώσει ξανά
πιστούς κι απίστους.

για να μυρίσει χώμα.ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ

Να μεγαλώνουν οι στεριές
Και να γυαλίζει τ ΄ ολοκαίνουργιο υνί
στ΄αλέτρι.

Να βουλιάζουν πιο βαθιά
οι θάλασσες

καλύτερα που θ’απουσιάζουμΆοπλες φάλαγγες καταναλωτών 
να συλλαβίζουν παρακμή. 

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.
Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.
Συνωστισμός.

Άφωνες ψυχές στο δρόμο

νάχουν το ύφος λιπαρό και

τίποτα να μην εκθρονίζεται

τα χρόνια των γιορτών.

Στην ξηρασία των επόμενων γενεών

καλύτερα που θ'  απουσιάζουμε.

Αοπλες φάλαγγες καταναλωτών
να συλλαβίζουν παρακμή.

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.

Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.

Συνωστισμός

Αφωνες ψυχές στο δρόμο
νάχουν το ύφος λιπαρό και
τίποτα να μην εκθρονίζεται
τα χρόνια των γιορτών.
Στην ξηρασία των επόμενων γενεώνΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 

                                     άπαντες απόντες από τους παντοτινούς-για ποιόν κόβω το ψωμί;

 

 

 

                                      Και γύρω παιδικές λαλιές

 

                                      και χιόνια στα τριγύρω

 

 

                                       Μέσα στις χελιδονοφωλιές

 

                                       φυτεύτηκε κρανίο

 

                                  

                                       Του άδειου τοπίου ο καημός.

 

 

                                       Στη κορυφή μιά λήκυθος

 

                                       και μέσα της εγώ.

 

 

                                                      ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

 

                                                                    Ι

 

                                        Καλύτερα θύματα της φαντασίας μας

 

                                        παρά χαφιέδες που συνάζουν βιός.

 

                                                                    ΙΙ

 

                                          Κρίνα χωρίς άμμο.

 

                                           Μαρμαρόπλακες ανωνύμων.

 

                                           Παρ΄όλα αυτά

 

                                           Ενωμένοι κατάστηθα

 

                                           σε ένα χρέος.

 

 

                                            Όλοι δεσμοφύλακες ανέμων.

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

 

                                                                     

ΑΝΤΩΝΗΣΟ Αντώνης Μπουντούρης είναι ποιητής. Γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στην Αθήνα. 

• 1985 Αναλαμπές, ποίηση 
• 1988 Γράμμα σ’ έναν Κούρδο, ποίηση (μεταφρασμένο στα τουρκικά και αραβικά).
•  2017 Η αλλαξιά της θάλασσας, ποίηση εκδ. «Πανοπτικόν». 

Η ποιητική συλλογή του Αντώνη Μπουντούρη με τίτλο «Η Αλλαξιά της Θάλασσας»  εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2017 από τις εκδόσεις « Πανοπτικόν» ( www.panoptikon.gr)Η ποιητική συλλογή του Αντώνη Μπουντούρη με τίτλο «Η Αλλαξιά της Θάλασσας»  εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2017 από τις εκδόσεις « Πανοπτικόν» ( www.panoptikon.gr)

Η συλλογή αποτελείται από  78 σελίδες , τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα και διατίθεται σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας.

Ο Αντώνης Μπουντούρης γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1960 στην Ερμούπολη της Σύρου. Κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα.

Ο ίδιος έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή « Αναλαμπές» (1985) και τη συλλογή με τίτλο « Γράμμα σ  έναν Κούρδο» (1998) στην Τουρκική και Αραβική γλώσσα.

Η συλλογή αποτελείται από  78 σελίδες , τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα και διατίθεται σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας.

Ο Αντώνης Μπουντούρης γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1960 στην Ερμούπολη της Σύρου. Κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα.

Ο ίδιος έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή « Αναλαμπές» (1985) και τη συλλογή με τίτλο « Γράμμα σ  έναν Κούρδο» (1998) στην Τουρκική και Αραβική γλώσσα.

Αοπλες φάλαγγες καταναλωτών
να συλλαβίζουν παρακμή.

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.

Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.

Συνωστισμός

Αφωνες ψυχές στο δρόμο
νάχουν το ύφος λιπαρό και
τίποτα να μην εκθρονίζεται
τα χρόνια των γιορτών.
Στην ξηρασία των επόμενων γενεών
καλύτερα που θ’απουσιάζουμε.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

Το φρεσκοβαμμένο κηγκλίδωμα
χωρίζει τον ιερέα απο το ποίμνιο.

Το διαλυμένο οδόφραγμα
θα ενώσει ξανά
πιστούς κι απίστους.

Να μεγαλώνουν οι στεριές
Και να γυαλίζει τ ΄ ολοκαίνουργιο υνί
στ΄αλέτρι.

Να βουλιάζουν πιο βαθιά
οι θάλασσες
για να μυρίσει χώμα.

Αοπλες φάλαγγες καταναλωτών
να συλλαβίζουν παρακμή.

Μπροστά μας πηχτό ουρλιαχτό
κατάχαμα πεσμένο.

Λιτανικός σταυρός
στο χώμα αφημένος.

Συνωστισμός

Αφωνες ψυχές στο δρόμο
νάχουν το ύφος λιπαρό και
τίποτα να μην εκθρονίζεται
τα χρόνια των γιορτών.
Στην ξηρασία των επόμενων γενεών
καλύτερα που θ’απουσιάζουμε.

                                   

Ανοίγεις, λουλούδι μου

Ανοίγεις λουλούδι μου

Ανοίγεις λουλούδι μου, 
κάκτε μου εσύ,
δάσος μου από πυρωμένα φύλλα
ανοίγεις σαν βρέχει
και σαν λιάζεσαι
ανοίγεις σε κάθε καιρό

κι εγώ 
ο τυφλός ερημίτης 
σε εμπιστεύομαι 

εγώ 
ο ανένταχτος οπαδός
σ'  ακολουθάω
γιατί ανθίζεις ακόμα και στο σταυρό
γιατί καμιά θρησκεία
δεν καταφέρνει να σ'  εμποδίσει 
κανένα σιωπηλό παράπονο ή ειρωνικό μειδίαμα
δεν σταματά τη διαδρομή σου, 

τρέχεις, 
τρέχεις κρουνέ μου χρωματιστέ
μοσχοβολάς αγαπητή συντροφιά μου.

Κανείς 
δεν ξέρει 
τι 
σε ποτίζει.

Ε.Κ.

Ολλανδία θλιμένη

Ολλανδία θλιμμένη

φωτογραφία: Ε. Κοσμαδοπούλου

1. Amsterdam, Oss, Lunetten, Leerdam, Leerbroek, Hoograven, Maastricht, Utrecht, Overvecht, ατέλειωτο ταξίδι κάτω από τη συννεφιά, μέσα στην ομίχλη, μέσα από φίλους και άλλους, εδώ φιλιούνται τρεις φορές άμα σμίγουν, εδώ όλα σχηματίζουν ένα τείχος που βασίζεται στην απόσταση, εδώ η ζυγαριά κατεβαίνει απ' το αραχνιασμένο ράφι. Μετράς τι έδωσα τι πήρα, ντροπή ο υπολογισμός, σκέφτεσαι, ωστόσο για ποιο λόγο την κατέβασες απ' το ράφι, μωρό μου, αφού ήξερες από πριν ότι θα σε πληγώσει το αποτέλεσμα... Ολλανδία θλιμμένη, Ολλανδία με τον Floris, τον Niel, τον Ιορδάνη, την Εύη, τη Λαμπρινή, την κυρία Γεωργία, τις Σοφίες, την Κούλα και τον Γρήγορη με τις ιστορίες του από τη Σαμοθράκη, τον Φώτη που κέρασε το πιο λουκούλλειο γεύμα στο Leerdam, τη βόλτα στο Οss που στο κινέζικο γεμίσαμε τα πιάτα μας τέσσερις φορές... Μακρύ το κείμενο, κι ας βαριέμαι τα κείμενα τα μακριά, πίνω τον καφέ μου στην υγειά του ψιλόβροχου που σήμερα, ταμάμ, μου ταιριάζει... Να είστε καλά...

2. Εδώ δεν έρχονται ποτέ μόνοι τους. Ίσως μονάχα τον πρώτο καιρό μέχρι να σιγουρέψουνε ότι τα πόδια τους πατάνε καλά. Ύστερα φέρνουνε μαζί τις μανάδες τους, τα μικρά παιδιά τους, τους σκύλους που αγαπάνε, δηλαδή όλα. Δηλαδή με τα ίδια τα χέρια τους ξεσηκώνουν τις ρίζες από το χώμα της γέννας και τις ανεβάζουν στο αεροπλάνο προσεκτικά για να μπορούν να ριζώσουν στην άλλη χώρα. Για τα κλαδιά - παιδιά δεν γίνεται λόγος. Αυτά είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν. Έτσι, στη θλιμμένη Ολλανδία, ο Γρηγόρης έφτασε από τη Σαμοθράκη του όταν ήταν 25 χρονών. Αυτόν τον έδιωξε από τη χώρα του η αγάπη. Η αγάπη μπορεί να σε διώξει από παντού. Αντίθετα την κυρα-Γεωργία την έδιωξε το μίσος κι ο φόβος. Και το μίσος από παντού σε διώχνει. Κι ο φόβος το ίδιο. Πενήντα χρόνια στην Ολλανδία ο Γρηγόρης. Κοντά τριάντα η Γεωργία. Οι ρίζες έπιασαν. Παιδιά κι εγγόνια-κλαδιά- φυλλώματα γεννήσανε, κι ίσως ν' ανθίσανε κιόλας. 
Να ξεχνάς... Μονάχα αυτό δεν κατάφεραν. Εκείνος ακόμα δακρύζει όταν μιλά για τη χαμένη αγάπη. Εκείνης το μάτι γυαλίζει από τις κακές θύμησες. Παιδιά κι εγγόνια με σπαστή προφορά, τρεις αναγκαστικά γλώσσες, ελληνικά, ολλανδικά και αγγλικά επειδή δεν είναι οι μόνοι που μετανάστευσαν, επειδή τις ρίζες τους πήρανε και Τούρκοι, και Άραβες, και Ρώσοι και Αλβανοί και Πολωνοί και όσοι δεν άντεξαν τα δύσκολα κάθε καρδιάς ή κάθε πατρίδας. 
Έτσι, η θλιμμένη Ολλανδία, Γερμανία, Καναδάς, Ελλάδα ή σε όποια χώρα αναμιγνύονται οι πληθυσμοί, γίνεται η χώρα που διαλέγεις κι όχι αυτή που σε διάλεξε. 
Κι όλες αυτές οι χώρες είναι θλιμμένες. Γιατί η νοσταλγία είναι κάτι που το κουβαλάει μέσα του ο άνθρωπος. Γιατί η νοσταλγία η άτιμη έχει ένα ελάττωμα που πονάει αλλά που δεν μπορείς να το διώξεις: δεν ξεκολλάει από τις ρίζες.  

φωτογραφία: Ε. Κοσμαδοπούλου