ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ - ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες. "Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας, ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται.

"Πουλάκι εδιάβη κι έκατσεν, αντίκρυ στο ποτάμι,δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σα χελιδόνι,παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρώπινη λαλίτσα:" αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη, παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα.

"Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει. Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ' αηδόνι. Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα, αργά να πάει να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι.Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:"Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα, γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι.

"Να τηνε κι εμφανίστηκε από την άσπρη στράτα. Την είδ' ο πρωτομάστορας, ραγίζεται η καρδιά του. Από μακριά τους χαιρετά κι από κοντά τους λέει: "Γειά σας χαρά σας μάστοροι και σεις οι μαθητάδες, μα τι έχει ο πρωτομάστορας και είναι βαργομισμένος;" "Το δαχτυλίδι του 'πεσε στην πρώτη την καμάρα και ποιος να μπει και ποιος να βγει, το δαχτυλίδι να 'βρει;" "Μάστορα, μην πικραίνεσαι κι εγώ να πά' σ' το φέρω, εγώ να μπω, εγώ να βγω, το δαχτυλίδι να 'βρω".

"Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση πήγε. "Τράβα καλέ μ' τον άλυσσο, τράβα την αλυσίδα,τι όλον κόσμο ανάγειρα και τίποτας δεν βρήκα."Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη, παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο."Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας! Τρεις αδερφάδες ήμαστε κι οι τρεις κακογραμμένες. Η μια 'χτισε το Δούναβη κι η άλλη τον Αφράτη κι εγώ η πιο στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι.

Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι κι ως τρέμουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες." "Κόρη, το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε, που 'χεις μονάκριβο αδελφό, μη λάχει και περάσει. "Κι αυτή το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δίνει." Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες, 'τί έχω αδερφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει.

http://www.artainfo.gr/arta/togefyritisartas/dimotikotragoudi/index.html

Εγώ, ο πρωτομάστορας.

Δύο τραγούδια τῆς Ἄνοιξης

Ι

Μοῦ φαίνεται, πὼς ἡ ἄνοιξη
Σὰν κελαηδᾶ μὲ τρέμει
Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα σκοπὸ
Νὰ δώσει τοῦ ἔρωτά μου
Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα φιλὶ
Νὰ σοῦ φιλήσω τὴν καρδιὰ
Νὰ σοῦ χαρίσω δυὸ φτερὰ
Καὶ νὰ σὲ δῶ δικιά μου.

Γιώργος Σαραντάρης

Το δώρο μου είναι νυστέρι κοφτερό.

Μα μην τρομάξεις: 

Απαλά κι αγαπησιάρικα θα σκίσει τη μεμβράνη

που σου κρατάει τα φτερά

στους ώμους κολλημένα.

Ε.Κ.

Κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Δώσε κραδασμούς. Άπλωσε τα άνθη σου δέντρο: μανταρινιά, μέλισσες, καρποί της θάλασσας και της στεγνής στεριάς. Βιβλίο με σελίδες λευκές. Ανοίγει. Προσμένει ιαχή ζωής. Χαράς ευαγγέλια. Λευκό χαρτί. Λευκή νύχτα. Λευκή ψυχή. Ανήμερη. Εφτά μέρες της ζωής σου. Αγκαλιά και νύχτα. Ποιο νόημα έχει η άνοιξη; Ποιο το νόημα της σελήνης; Κοιμάσαι. Κορίτσια νύμφες τριγυρίζουν στον ανθισμένο κήπο. Ποιο το νόημα της ανδρειωσύνης;  Χτίσε. Χτίζεις. Γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά... Ποιο το νόημα της ομιλίας; Πλήθος και τηλέφωνο που χτυπά. Πνιγμένα σχέδια στον καπνό. Παράθυρο. Να η νύχτα. Να η τρέλα της νιότης. Να οι φίλοι κι η νοσταλγία. Να η βαλίτσα κι η νύχτα. Το πρωινό ξύπνημα κι ο πόνος στο στήθος. Αρχή και συνέχεια. Μη με διαβάζεις. Δεν με διαβάζω ούτε κι εγώ. Δεν με ακούω ούτε κι εγώ. Δεν με καταλαβαίνω ούτε κι εγώ. Ποιο το νόημα της ανδρειωσύνης; 

Αχόρταγο λευκό.....

Αντί γι' αγάπη...

Ευτυχία και δυστυχία. Το ένα μέσα στο άλλο. Σαν ανάγκη. Εκεί που είσαι ευτυχισμένος. Μια τρύπα. Πάντα ανοιχτή. Χώνεται. Η δυστυχία. Εκεί. Στο γεμάτο. Χώνεται. Το κενό. Lacrimosa. Εκεί στη χαρά. Το requiem. Όσο πιο χαρά, τόσο πιο lacrimosa. Σαν να κλείνει κύκλος. Ανάγκη να κλείσει. Με κάτι. Κάτι σαν άσπρο και μαύρο μαζί. Γιν και γιάνγκ. Και οινόπνευμα. 



Ύπνος με αγκαλιά. Και άδειο. Danse Macabre και μεγάλη Πέμπτη. Nostalgia. Σαν επιθυμία. Σαν ισορροπία. Σαν να πρέπει να μη βαρύνει η ζυγαριά στη χαρά. Γραφές βαρετές. Βαρετές. Κουλούρια κι αυγά του Πάσχα. Τσουρέκια. Γλυκά κι αρνιά. Παιδιά, λουλούδια, ταξίδια. Αχ και βαχ. Οινόπνευμα,  tango και Labyrinthe. Βύθιση. Βυθός. Απόσταση. Απομάκρυνση. Αντί γι'αγάπη. 
Αντί γι' αγάπη, τι; 

https://www.youtube.com/watch?v=ftLf2UTG6HU

Υ.Γ. Όλα τα μουσικά αναφέρονται στον Zbigniew Preisner

Μάνα, συγγνώμη, αλλά δεν θέλω να σου μοιάσω. 
Δεν θέλω να γίνω γυναίκα σπιτικιά. Ούτε να μείνω μονάχη για πάντα. Δεν θέλω να γίνω μια γριά που καπνίζει και βήχει. Δεν θέλω να συμβουλεύω τα παιδιά μου να μείνουν δυστυχισμένα σε γάμους που δυσφορούν. Ούτε θέλω να τα κρατήσω κοντά μου επειδή μου χρωστούν για τις θυσίες μου. Γιατί δεν είναι θυσία, μάνα, το μεγάλωμα των παιδιών. Είναι αγάπης επιλογές. Δεν θέλω να σου μοιάσω μάνα. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ελεύθερα. Να έχουν φτερά κι εγώ να χαίρομαι που τα ανοίγουν για να φύγουν από μένα. Αυτή είναι η φύση, μάνα.  Συγγνώμη που βλέπω το κορμί σου να γερνάει κι εγώ λαχταράω να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται. Κι ας μην μπορώ να παλέψω τη σύγκρουση με τον εαυτό και τις ενοχές μου. Όμως, μάνα, είναι φορές που πνίγομαι με την αγάπη σου. Κι εγώ δεν θέλω να σου μοιάσω. Γιατί η αγάπη δεν πνίγει, μάνα. 
Μάνα, με πονάς.
Κι εγώ δεν θέλω να πνίξω, ούτε να πονέσω κανέναν. Δεν είναι στο αίμα μου, μάνα. Γι' αυτό φοβάμαι που σε βλέπω ανήμπορη, μάνα.
Μάνα, συγγνώμη, αλλά δεν θέλω να σου μοιάσω...

Ντίνος Χριστιανόπουλος 

Τύψεις όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, 

αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου 

από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: 

δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια 

φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα 

λόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες - μα πιο πολύ, 

η όψη της μητέρας μου όταν γυρνώ αργά το βράδυ 

και τη βρίσκω μ' ένα βιβλίο στο χέρι 

να προσμένει βουβή, ξενυχτισμένη και χλομή. 

Efi Eftichia Kosmadopoulou shared Πάνος Σταθόγιαννης's post.

Just now · 

Πάνος Σταθόγιαννης

Yesterday at 10:04 · 

ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ (λαϊκόν ασμάτιον)

Στο Άμστερνταμ δοκίμαζες μονόπετρα,
στη Σμύρνη έπινες ρακή, στη Γένοβα μαρτίνι,
χιλιόμετρα που φέρνανε χιλιόμετρα 
– το σούρουπο μετριέται με βενζίνη.

Δεν πήγες παρακεί απ’ τη φενάκη σου,
δυο ζόρικα φθινόπωρα, μια άνοιξη ζημιάρα,
δεν είναι αυτός καπνός απ’ την Ιθάκη σου
– το σούρουπο μετριέται με τσιγάρα.

Πώς σμίξανε τα ήμερα με τ’ άγρια,
μπλοκάρανε καλώδια, πιέστηκαν σκανδάλες,
γυαλίζανε στα μάτια σου τα δάκρυα
– το σούρουπο μετριέται με ψιχάλες.

Στην πόρτα σου θεριεύουν αγριόχορτα,
καταραμένοι εραστές και ψεύτικοι μεσσίες,
πυργάκια στήνεις από τραπουλόχαρτα
– το σούρουπο μετριέται μ’ απουσίες.

Έτσι....ολόκληρο.... από τον Πάνο. Επειδή ταιριάζει.

Η μάχη δεν γίνεται για να το δεχτεί ο εκδότης.
Η μάχη δεν γίνεται για να βγει χρήμα από αυτό.
Η μάχη γίνεται με κείνα τα αλλοπρόσαλλα μικρά μαύρα στοιχεία που ταιριάζεις πάνω στο λευκό χαρτί για να φτιάξεις λέξεις. 
Μετά ανακαλύπτεις: 
Για μια φορά ακόμη, έχεις εκτεθεί. 
Ανεπανόρθωτα. 

Μιλῶ... (Γιώργος Σαραντάρης) 

Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει 

Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου
Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα
Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν

Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω 

Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω 

Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου
Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει

....Ανοιξιές....