Δύο τραγούδια τῆς Ἄνοιξης

Ι

Μοῦ φαίνεται, πὼς ἡ ἄνοιξη
Σὰν κελαηδᾶ μὲ τρέμει
Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα σκοπὸ
Νὰ δώσει τοῦ ἔρωτά μου
Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα φιλὶ
Νὰ σοῦ φιλήσω τὴν καρδιὰ
Νὰ σοῦ χαρίσω δυὸ φτερὰ
Καὶ νὰ σὲ δῶ δικιά μου.

Γιώργος Σαραντάρης

Το δώρο μου είναι νυστέρι κοφτερό.

Μα μην τρομάξεις: 

Απαλά κι αγαπησιάρικα θα σκίσει τη μεμβράνη

που σου κρατάει τα φτερά

στους ώμους κολλημένα.

Ε.Κ.

Η μάχη δεν γίνεται για να το δεχτεί ο εκδότης.
Η μάχη δεν γίνεται για να βγει χρήμα από αυτό.
Η μάχη γίνεται με κείνα τα αλλοπρόσαλλα μικρά μαύρα στοιχεία που ταιριάζεις πάνω στο λευκό χαρτί για να φτιάξεις λέξεις. 
Μετά ανακαλύπτεις: 
Για μια φορά ακόμη, έχεις εκτεθεί. 
Ανεπανόρθωτα. 

Μιλῶ... (Γιώργος Σαραντάρης) 

Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει 

Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου
Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα
Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν

Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω 

Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω 

Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου
Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει

....Ανοιξιές....