Πλαγιάσαμε στην αυλή του μοναστηριού αραδαριά. Ήτον καλοκαίρι, θερτής μήνας, πούναι μια χαρά να κοιμάται κανένας όξω. Αλλά πού να βρω ύπνο 'γώ. Όχι γιατ' είχα κοντά μου προσάναμμα. Ο Θεός μάρτυράς μου. Η δασκάλα κοιμόταν πολύ μακριά, στην άκρη άκρη, πίσω από το νιο τ' αντρόγυνο. Αλλά γιατ' όταν έτσι τυχαίνει να ξενυχτίζω στην εξοχή, η όψη, η θέα της ξυπνάει κάποιο αίσθημα κρυφό κι άγνωρο μἐσα μου που δε μπορώ να το λαρώσω. Κι αγρύπναγα ξαπλωμένος από κάτω από το σκέπασμά μου, κοιτάζοντας στον ξάστερο ουρανό το φεγγάρι όπ' αρμένιζε αγάλια αγάλια εκεί απάνου και περίχυνε με το λαμπρό του φως όλη την πλάση κάτου. Οι ίσκιοι των δέντρων της αυλής έπεφταν σαν φαντάσματα γύρω μου κι απάνου στις σκεπές των κελιών. Αεράκι δε φύσαγε ολότελα. Φύλλο δεν εκουνιόταν. Νεκρίλα διάπλατη, σιωπή βαθύτατη βασίλευε. Ούτε λαλίτσα νυχτοπουλιού, ούτε αχός φλογέρας. Ουδέ βάδισμα σκύλου, ούδ' αγωγιάτη σαλαγή, ουδέ κυπρί ζώου δεν αγροικάτο. Ο λογισμός μου πέταγε ελεύθερος, ανέμποδος και γοργός στ' άπειρο τ' αψήλου κ' εδροσολογιέταν μέσα στα μυστικά κάλλια της σεληνοφώτιστης νύχτας. Κάποτε μούρχετο και να σηκωθώ, να πεταχτώ όξω από το μοναστήρι και να χωθώ μέσα στα ρουμάνια του, να μονιάσω σαν το θεριό. Μου φαινόταν πως, έτσι μονάχα, θα νά βρεσκα λαρωμό, πως θα να γλυκοκοιμιόμουν. Κι όσο να σκάσει της χαραγής τ' άστρι στο καταρράχι του βουνού, κ' εγώ δε θυμάμαι πλια πόσα γλυκομιλήματα κρυφά ν' άλλαξα με τη δροσερή και μοσχοβολισμένη εκείνη νύχτα, σα βασίλεψε και το φεγγάρι στερνά και μας αφήκε στα σκοτεινά έτσι ολομόναχους.
Κώστας Κρυστάλλης 1868-1894
Η ΔΑΣΚΑΛΑ

Φλεγμονή



Φίλε, σε κόβω.
Για να σε χωνέψω θα πίνω λεμονάδες μέχρι να ξημερώσει.
Σε κόβω, φίλε!
Σβήνω το τηλέφωνό σου από τις επαφές, διαγράφω τις selfies που εσύ ήθελες να τραβήξουμε, γιατί άραγε τις ήθελες τις ρημάδες, αφού είχες βάλει σκοπό να με παρατήσεις στα κρύα του λουτρού; 
Φίλε, πολιτιστικέ σύντροφε, προδότη, είσαι τουλάχιστον ικανοποιημένος που πάτησες την κορφή των Ιμαλαΐων; 
Αλλά έτσι είμαι εγώ: σε κόβω. Εκεί που νομίζεις πως είμαι λιώμα, εκεί που νομίζεις ότι πεθαίνω από έρωτα, εκεί που περιμένεις να βουρκώσει το μάτι, εκεί που την έχεις στημένη να με λυπηθείς, εγώ σε κόβω. Σε κόβω μόλις αρχίζει ο πόνος. Πριν καταντήσεις φλεγμονή και χρόνια πάθηση. Σε κόβω ευκολότερα κι από ότι κόβω το τσιγάρο, φίλε. Εκείνο με δυσκόλεψε περισσότερο. Εκείνο δεν μπορώ να το κόψω. Να! Το ομολογώ. Ούτε τσιγάρο ούτε φαγητό μπορώ να κόψω, πρώην πολιτιστικέ μου σύντροφε. Μα εσένα μπορώ. Σε κόβω μεγάλα κομμάτια. Φέτες. Μπουκιές. Ψίχουλα. Τρίμματα που τα σηκώνει ο αέρας και καθαρίζει η σκέψη μου. Καθαρίζει από αυτό που τη λέρωσε. Δεν ξέρω αν το χαμπάριασες, φίλε, αλλά με λέρωσες. Ευτυχώς: Καθάρισα γρήγορα. Καθάρισα. Η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά. Όλοι το λένε. Κι εγώ είμαι αρχόντισσα. Αρχόντισσα, φίλε. Στην κορυφή των Ιμαλαΐων. Η ίδια η κορυφή.    

 

Κατά τον τρόπο του Ρολάν

Κλείνω το τηλέφωνο: Είναι μια τιμωρία διττή:Νομίζοντας πως τιμωρώ τον άλλο -επειδή από το πρωί περιμένω τηλέφωνό του και θεωρώ πως με ξέχασε, το κλείνω για να τον τιμωρήσω. Στο βάθος είμαι σίγουρος ότι θα πάρει. Τον αφήνω λοιπόν για λίγο να με ψάχνει και να μην μπορεί να με βρει.
Στην πραγματικότητα τιμωρώ την απουσία που δείχνει με την αμέλειά του και η οποία με πονά. Συγχρόνως τιμωρώ τον εαυτό μου: Βασανίζομαι από τύψεις (κάτι σοβαρό μπορεί να του συμβαίνει), από αυτοκριτική (θα μπορούσα να του τηλεφωνήσω εγώ). Επιπλέον βασανίζομαι επειδή αποστερούμαι τη φωνή που με κάνει χαρούμενο. Στην ουσία τιμωρώ τον άλλο, αυτοτιμωρούμενος, βαφτίζοντας αξιοπρέπεια τον εγωισμό:Δεν δίνω την ευκαιρία στον άλλο  να με θεωρήσει δεδομένο. Αμύνομαι προκαταβολικά στον ερωτικό πόνο που θα προκαλέσει ένας πιθανολογούμενος χωρισμός. Έτσι φτιάχνω "μαγιά" από την οποία παρασκευάζεται το αντίδοτο στον επερχόμενο πόνο.
Ε.Κ.

"Kυρία, θα σε αγγίξω με τον νου μου.

Θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω

ώσπου να μου δώσεις

ξαφνικά ένα χαμόγελο, συνεσταλμένα άσεμνο

(κυρία θα σε

αγγίξω με τον νου μου.) Θα σε αγγίξω,

αυτό είναι όλο,

απαλά κι εσύ ολότερα θα γίνεις

με απέραντη ευκολία

το ποίημα που δεν θα γράψω."

e.e. cummings

Επέτειος 

 Ντίνος Χριστιανόπουλος 

Δεν ξέρω τι της έκανες αυτής της καρδιάς και ξημεροβραδιάζεται με τ' όνομά σου όμως εγώ είμαι αδύνατος άνθρωπος, η σάρκα μου πονάει, θέλει να φάει, το αίμα μου κρυώνει, θέλει να ζεσταθεί... Να φύγεις απ' τη μνήμη μου και την καρδιά μου... 

Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά 

 Νίκος Καζαντζάκης 

Πώς αλλάζει, ανάλογα με το κλίμα, με τη σιωπή, με τη μοναξιά ή τη συντροφιά, η ψυχή του ανθρώπου...

Οι φίλοι

Ευτυχία Κοσμαδοπούλου

Οι φίλοι έμειναν ακίνητοι σαν δέντρα

στο λόφο των ανέμων

η αγάπη μου πότισε τα ακίνητα δέντρα

στο λόφο των ανέμων.

Παλιά αγάπη
που έχτισες την κατοικία μου,
στάρι
που τάισες πουλιά
ν' αφήσουν πούπουλα για το στρώμα
τώρα το πουκάμισό μου σκίστηκε
και το βασιλικό στέμμα γέμισε λάσπη
παλιά αγάπη
σε φωνάζω
με χείλη σφραγισμένα
σαν άρτος που περιμένει
να ξαναγίνει τροφή
μα ο ζηλόφθονος άνεμος δεν φέρνει πίσω
παρά μονάχα
την αιώνια σιωπή σου.
Ε.Κ.

Σε περιμένω παντού – Τάσος ΛειβαδίτηςΕκδόσεις: Κέδρος

Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.

Από το βιβλίο ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΡΙΓΑΝΗ της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου 

https://youtu.be/VnO-cGEz3WM

Πανσέληνος 
Αυτό το διάστικτο ολοστρόγγυλο πράγμα
που αιωρείται κάθε τόσο στον ουρανό
τι θαύμα νάναι
και πόσο περίεργα γράφεται.
Ε.Κ.

Umberto Fiori 

 ΠΕΡΑΣΜΑ

Επιστρέφει το σκοτάδι.

Πάνω στα σπίτια ξαναβγαίνει

το φεγγάρι, και ανεβαίνει γεμάτο

και πάντοτε πιο φωτεινό

στον έναστρο ουρανό.

Πάλι αυτό το ωραιότατο άδειο

εκεί πάνω ψηλά

σε πιέζει σαν

ένα προσωπικό γεγονός.

Το νιώθεις σαν ένα χρέος,

όπως το τηλέφωνο

όταν συνεχίζει να χτυπάει

στο σπίτι κάποιου άλλου

ενώ ανεβαίνεις τις σκάλες.

(Μετάφραση:Γιάννης Παππάς)

                                                  

«Ω καρδιά μου- τρομαχτικότερη ΣΕΛΗΝΗ...»

 (Ν. Καρούζος)