Φλεγμονή



Φίλε, σε κόβω.
Για να σε χωνέψω θα πίνω λεμονάδες μέχρι να ξημερώσει.
Σε κόβω, φίλε!
Σβήνω το τηλέφωνό σου από τις επαφές, διαγράφω τις selfies που εσύ ήθελες να τραβήξουμε, γιατί άραγε τις ήθελες τις ρημάδες, αφού είχες βάλει σκοπό να με παρατήσεις στα κρύα του λουτρού; 
Φίλε, πολιτιστικέ σύντροφε, προδότη, είσαι τουλάχιστον ικανοποιημένος που πάτησες την κορφή των Ιμαλαΐων; 
Αλλά έτσι είμαι εγώ: σε κόβω. Εκεί που νομίζεις πως είμαι λιώμα, εκεί που νομίζεις ότι πεθαίνω από έρωτα, εκεί που περιμένεις να βουρκώσει το μάτι, εκεί που την έχεις στημένη να με λυπηθείς, εγώ σε κόβω. Σε κόβω μόλις αρχίζει ο πόνος. Πριν καταντήσεις φλεγμονή και χρόνια πάθηση. Σε κόβω ευκολότερα κι από ότι κόβω το τσιγάρο, φίλε. Εκείνο με δυσκόλεψε περισσότερο. Εκείνο δεν μπορώ να το κόψω. Να! Το ομολογώ. Ούτε τσιγάρο ούτε φαγητό μπορώ να κόψω, πρώην πολιτιστικέ μου σύντροφε. Μα εσένα μπορώ. Σε κόβω μεγάλα κομμάτια. Φέτες. Μπουκιές. Ψίχουλα. Τρίμματα που τα σηκώνει ο αέρας και καθαρίζει η σκέψη μου. Καθαρίζει από αυτό που τη λέρωσε. Δεν ξέρω αν το χαμπάριασες, φίλε, αλλά με λέρωσες. Ευτυχώς: Καθάρισα γρήγορα. Καθάρισα. Η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά. Όλοι το λένε. Κι εγώ είμαι αρχόντισσα. Αρχόντισσα, φίλε. Στην κορυφή των Ιμαλαΐων. Η ίδια η κορυφή.