Είναι σαν ημερολόγιο αυτό το πράμα. Ένα ημερολόγιο που αφήνεις να το διαβάζουν κι άλλοι. Και να εκτίθεσαι, να ανοίγεις διάπλατα την καρδιά σου, να εξομολογείσαι βαθιά και να μη σε νοιάζει να το διαβάζουν κι άλλοι. Και τι έγινε, δηλαδή; Όλος ο κόσμος φίλοι. Όσο για τα πιο βαθιά μυστικά αυτά δεν τολμάς να τα πεις ούτε στον εαυτό σου, αυτά μένουν μέσα σου. Αυτά είναι η έρμα σου, που σου κρατά τα πόδια στη γη.
Είναι κι αυτό: να εμπιστεύεσαι. Έμπιστεύεσαι να διαβάζουν το ημερολόγιό σου άλλοι;
Δυο περιπτώσεις μου έρχονται στο μυαλό όταν συνέβησαν με ένα πραγματικό ημερολόγιο που κρατούσα. Ήταν ένα εκατοντάφυλλο τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο. Κάποια μέρα το έπιασε στα χέρια του ένας άντρας που εκείνο το διάστημα ήμασταν μαζί. Προσπαθούσα πολλή ώρα να του το πάρω από τα χέρια, εκείνος απειλούσε γελώντας ότι θα το διαβάσει, εγώ πάλευα να το αρπάξω θυμωμένη.
Τελικά μου το έδωσε αλλά έμεινα θυμωμένη μαζί του. Και ακόμα μετά από τόσα χρόνια, άμα σκεφτώ το επισόδειο τον βρίζω.
Ύστερα αυτό το τετράδιο-ημερολόγιο το κουβάλησα στην Αθήνα. Με θυμάμαι ένα απόγευμα να διαβάζω τις σελίδες επιλεκτικά.
1. Δεν βρήκα κανένα λογοτεχνικό ενδιαφέρον.
2. Ήταν τα πιο ανόητα κείμενα που διάβαζα ποτέ.
3. Αποκάλυπτε πράγματα για τα οποία ντρεπόμουν.
4. Αν είχε κάποια χρησιμότητα στο παρελθόν να ξεφορτώνω το συναίσθημά μου, πλέον η χρησιμότητα αυτή είχε χαθεί.
Άναψα μια μεγάλη φωτιά στο φούρνο της ταράτσας και το έκαψα.
Μετάνιωσα; Όχι γιατί έρχονται ακόμα στα μάτια μου μερικές από τις ανόητες σελίδες του.
Υ.Γ. -Με προβληματίζει που δεν έρχεται καμιά μα καμιά ποιητική σκέψη, φράση, έμπνευση, κανένας ρομαντικός λόγος ούτε στο μυαλό ούτε στη γλώσσα.
-Μήπως πρέπει να κόψεις τα παιχνιδάκια στο κινητό και να διαβάσεις κανένα βιβλίο; Ήρεμα ρωτάω.
