Του Αγίου Βαλεντίνου

 

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Δε θυμάμαι ποτέ να έχω γιορτάσει τούτη τη γιορτή του έρωτα μαζί με κάποιον. Ακόμα και σχέση να είχα, πάντα αυτή τη μέρα την περνούσα μόνη. Κάποια χρονιά, εγώ και η Γιάννα βγήκαμε παρέα του Αγίου Βαλεντίνου. Πήγαμε και τα ήπιαμε σε κάποιο μπαράκι και δώσαμε υπόσχεση ότι θα είμαστε η μία Βαλεντίνα της άλλης κι ότι δεν έχουμε ανάγκη τους άντρες που, τέτοια μέρα, μας άφηναν μόνες μας ή δεν υπήρχαν καθόλου. 

Κάθε χρονιά λοιπόν, η Γιάννα ερχόταν Χαλάνδρι, μου έφερνε κάρτα με καρδούλες και ευχές και βγαίναμε οι δυο μας να τα πιούμε. Ύστερα η Βαλεντίνα μου πέθανε από αλματώδη καρκίνο.

Τα τελευταία χρόνια είχα εσένα. Εσύ δεν μου έφερνες ποτέ κάρτες με καρδούλες αλλά σου έφτιαχνα εγώ. Ήταν κι αυτό κάτι. Φέτος δεν έχω παρά μόνο φωτογραφίες. 

Είναι κι αυτό κάτι. 

Υ.Γ.

Μπορεί να λένε ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου δε σημαίνει τίποτα και είναι μόνο για να δουλεύουν τα λουλουδάδικα και τα ζαχαροπλαστεία, και ότι ο έρωτας γιορτάζεται όλες τις μέρες του χρόνου. Μπούρδες! Τον έρωτα ακόμα και αν τον έχουμε τον ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητα, διότι ας μου πει κάποιος πόσες φορές προσφέρει λουλούδια χωρίς λόγο στην αγαπημένη του ή ποια ερωτευμένη προσφέρει τούρτα καρδούλα ή κάρτα καρδούλα στον αγαπημένο της έτσι στα ξαφνικά; 

Άρα; 

Εγώ χωρίς Βαλεντίνο φέτος (φοβάμαι πως έτσι θα κυλήσει πια η ζωή μου), προτιμώ να μη σιωπήσω. Τιμάω τη μέρα έστω με δυο λόγια μου (κι ας μην τα ακούσει κανείς).

(Μπορεί και να θέλω να τον καλοπιάσω!)

Χαλαρά

 

Χαλαρό πράγμα το να τρως φιστίκι αράπικο στον καναπέ, παρακολουθώντας τηλεόραση...

Χαλαρά αναρωτήθηκες αν το φιστίκι έχει βιταμίνες. Γκούγκλαρες. Έχει. Τα σκυλιά στο πάτωμα χαλαρά κοιμούνται. 

Κουρασμένη από το ταβάνι που επιδιόρθωνες όλη τη μέρα, χαλαρά στην πολύθρόνα ένα φιστίκι σου φράζει τον πνεύμονα. Πετάχτηκες επάνω προσπαθώντας με κόπο να πάρεις αναπνοή. Πεθαίνω, σκέφτηκες. Έτσι κάπως θα πεθάνω, χαλαρά. Ασφυξία και κάτω. Προσπαθείς να καταπιεις, δεν. Η ανάσα που παίρνεις για να ζήσεις κάνει ένα θόρυβο σαν σύρσιμο από βαρύ έπιπλο στο πάτωμα. Τα σκυλιά πετάγονται πίσω σου. Κάτι καταλαβαίνουν. Τον πανικό σου; Σέρνεις ακόμα μια φορά το έπιπλο, κάπως έτσι θα με βρουν. Μπορεί και τα σκυλιά μου, πεινώντας να με φάνε. Πόσες μέρες; Πότε θα με ψάξουν; Δεν μάζεψα και τις ακατάλληλες φωτογραφίες μου. Ποιος νοιάζεται για ακατάλληλες φωτογραφίες τώρα; Αρχίζω να βήχω δυνατά. Παίρνω ανάσα-βαρύ-έπιπλο-που σέρνεται-με-θόρυβο και βήχω. Η Λου στέκεται από κάτω μου, με κοιτάζει με αγωνία. Βήχω. Προσπαθώ να ξεράσω το μέσα μου, προσπαθώ να πάρω ανάσα, προσπαθώ να ζήσω. Κάνω μόνη μου Χάιμλιχ στην καρέκλα, όπως έμαθα στις πρώτες βοήθειες. Το φιστίκι εξέρχεται. Ανασαίνω χωρίς θόρυβο πια. 

Πίνω μια γουλιά νερό. Έζησα. Δεν ήταν η ώρα μου ακόμα. Χαϊδεύω τη μουσούδα της Λου που ανησύχησε. Ηρεμεί. Όλα καλά της λέω, όλα καλά. Νιώθω το λαιμό μου γδαρμένο. 

Ξανακάθομαι στην πολυθρόνα. 

Εγκαύματα

Όπως τότε που στα οχτώ της είδε τον ασβέστη που ήταν μαλακός και άρχισε να τον πλάθει με τα χεράκια της. Και άρχισε να τον ζυμώνει και να φτιάχνει μικρά λευκά αγαλματάκια. Και μετά την πήγαν στο νοσοκομείο και μετά είχε και τις δυο παλάμες της τυλιγμένες με γάζες για ένα μήνα. Και πονούσε πολύ. 

Τελικά το λευκό πονάει. Ο ασβέστης, η ζάχαρη, το αλεύρι, η λευκές σκόνες, οι λευκές μου νύχτες, το λευκό σου δέρμα.

Αντέχω

Ξυπνάω ανόρεχτα. Ποιος ξέρει τι όνειρα έβλεπα πάλι. Θέλω να πλυθώ να φύγει η νύχτα από πάνω μου, να φύγουν οι νυχτερινοί ίσκιοι. Μπαίνω στο μπάνιο μισόγυμνη. Δοκιμάζω το νερό. Κρύο. Συννεφιά όλη μέρα χτες, ο ηλιακός πεθαμένος. Δεν θέλω να περιμένω το θερμοσίφωνο. Γυρίζω στην κρεβατοκάμαρα. Ντύνομαι άπλυτη. Όλη η νύχτα πάνω μου. Όλα τα άσχημα όνειρα στο άπλυτο δέρμα. Φτιάχνω καφέ. Φλεβαριάτικο κρύο παντού.  Αντέχω. Αντέχω. 

Προχτές αγόρασα τσιγάρα. Σήμερα τέλειωσα το πακέτο. Το τελευταίο τσιγάρο με τον καφέ. Στον υπολογιστή. Γράφω με δυο δάχτυλα που καθώς τα κινώ στα πλήκτρα, κρυώνουν. 

Αντέχω. Αντέχω. 

Γράφω κάτι που απορρέει σήψη. Πολυειπωμένα πράγματα. Τα ίδια ξανά και ξανά. Θλίψη χωρίς εσένα. Θλίψη στον ύπνο. (Είναι φορές που νυσταγμένη, ξεχνάω. Γυρίζω πλευρό, σκεπάζομαι και μουρμουρίζω: "καληνύχτα καρδιά μου", με τη φωνή σου).

Αντέχω. Αντέχω. 

Γράφω κάτι και κλείνω τον υπολογιστή. Σκύβω. Ηττημένη. 

Θέλω να κλάψω; Δεν ξέρω. Δεν σηκώνομαι από την καρέκλα. Ξανα-ανοίγω τον υπολογιστή. Όχι, η μέρα δεν θα πάει χαμένη. Αυτή η θλίψη δεν θα πάει χαμένη. Θα γράψω κι άλλο. Κι αλλο, ίσαμε να ησυχάσω την καρδιά μου. 

Σε λίγο θα πάω στον Σ. να του φτιαξω τη θερμοκρασία στο μηχάνημα που βγάζει κλωσσόπουλα. Εκείνος θα χαρεί που θα με δει, θα θέλει να με αγκαλιάσει, θα με σφίγγει κι εγώ θα σφίγγομαι και θα κλείνω, θα είναι σα μια μάχη ελάχιστων δευτερολέπτων. Θα απελευθερωθώ από το αγκάλιασμα με μια δόση δυσφορίας. Θα καθίσω στην καρέκλα που κάθομαι συνήθως, θα μου βάλει τσίπουρο και θα μου σερβίρει χτεσινά, προχτεσινά γλυκά από το σπίτι του, μπορεί ακόμα και κουραμπιέδες από τα Χριστούγεννα. Εγώ θα τα φάω και μάλιστα με λαιμαργία, λες και είναι από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο. Ύστερα εκείνος θα αρχίσει να μιλάει ασταμάτητα κι εγώ θα ακούω. Θα πει για συγγενείς του (που δεν ξέρω) θα πει για φίλους, για τη γυναίκα του (που δεν ξέρω) για ανθρώπους που δεν θα γνωρίσω ποτέ, θα μιλήσει για τις δουλειές του. Εγώ θα ακούω με υπομονή. Ύστερα θα του φτιάξω το μηχάνημα. Θα παραπονεθεί που χάνομαι. Θα γκρινιάξει που δεν τον θέλω, που θα μπορούσε να με βοηθήσει αλλά είμαι εγωίστρια και δεν ζητάω βοήθεια, θα πει κι άλλα και εγώ θα ακούω. 

Βάλε κι άλλο τσίπουρο. (από το δικό του, κάνει την απόσταξη μόνος του). 

(Βάλε κι άλλο τσίπουρο γιατί κουράστηκα, δεν θέλω να ακούσω άλλο. Η φωνή σου άρχισε να τρυπάει τα αυτιά μου). 

 Εγώ δεν προλαβαίνω να πω τίποτα. Είναι σα να έχει να μιλήσει μήνες. Είναι σα να μαζεύει πολύν καιρό υλικό και να το αδειάζει πάνω μου όποτε με δει. 

Χάνεσαι, γιατί χάνεσαι; Εγώ ο καημένος... Το ρεφραίν. 

Θα καθίσω λίγο ακόμα. Ύστερα θα βρω μια δικαιολογία. Τα σκυλιά, το ταβάνι, τα έπιπλα που θέλουν πέταμα, μετακίνηση, κάτι θα βρω και θα φύγω. Μόλις πάω προς το αυτοκίνητο θα με αγκαλιάσει πάλι, θα τραβηχτώ πάλι. Θα μπω στο αυτοκίνητο. Θα πάρω βαθιά ανάσα. 

Αντέχω. Αντέχω. 

Διαλυμένη

 

Διαλυμένη. 

...και τώρα θα αρχίσουν οι καλημέρες

και οι ευχές

κι εγώ ευγενικά θα απαντάω

έχοντας μπηγμένο εκείνο το τσιγκέλι μέσα μου

πιάνει κομμάτι από την καρδιά μου,

κατακερματίζει τα σπλάχνα

Πλημμυρίζω δάκρυα μέσα μου

έξω λέω ευγενικές καλημέρες

Πλημμυρίζω αίμα μέσα μου

εδώ στην εξοχή

εδώ στο ησυχαστήριο

εδώ στα ευλογημένα χωράφια

υποταγμένη όλη

Το πένθος ταιριάζει στο ασκηταριό 

Κίτρινα λουλούδια και λευκή ρίζα στα μαλλιά μου

Κάθε γη έχει τη μοίρα της.

Καλημέρα.

Υ.Γ. θα ταΐσω τη θλίψη μου κι άλλο

Τυφλός

 Στον ύπνο μου προχτές έβλεπα πως φιλούσα κάποιον ξένο κι όχι εσένα. Στον ύπνο μου τον παρακαλούσα να μου δώσει περισσότερα από ένα φιλί. 

Στον ύπνο μου χτες είχα χάσει το δρόμο μου. Ρώτησα έναν τυφλό. Ο τυφλός με χτύπησε με το μπαστούνι του, μου ζήτησε συγγνώμη και μετά μου έδειξε το δρόμο.  Ύστερα άνοιξε το ένα μάτι κι εγώ αναρωτήθηκα αν το ανοιχτό μάτι βλέπει ή δεν βλέπει. 

Τα δακρύβρεχτα

Φωτογραφίες, φωτογραφίες, εικόνες, λόγια με νόημα, χωρίς νόημα, μηνύματα, κι ύστερα πάλι φωτογραφίες και καρδούλες και γελάκια

ενώ

το σκουριασμένο σίδερο στη σάρκα μας όσο πάει φουσκώνει, χάνει τη συνοχή του

θα εκραγεί θα πέσει

-όπως το τσιμεντένιο ταβάνι στο δώμα-

χτυπώ να πέσει η σκουριά

να καθαρίσει

να γιάνει.

Ύστερα να το αλείψω με λάδι.

Και τελευταία

να του σκεπάσω την πληγή.

Υ.Γ. 1. Ανεβάζω αυτό το δακρύβρεχτο ποίημα στο φβ που δείχνει την εξωτερική τωρινή μου κατάσταση αλλά και το εσώψυχό μου. Η τωρινή μου κατάσταση είναι να είμαι σκαρφαλωμένη στη σκάλα και να σπάζω το τσιμέντο στο ταβάνι για να βρω το σκουριασμενο σίδερο και να το περάσω με μίνιο κλπ.

Το εσώψυχό μου είναι όπως το περιγράφει το ποίημα. Χάλια.

Την επομένη βρίσκω κάτω από το δακρύβρεχτο ποιηματάκι μου, το εξής σχόλιο: "Επικινόνισε" και από κάτω φωτογραφία: ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ, ΣΟΒΑΤΙΣΜΑΤΑ, ΠΛΑΚΑΚΙΑ, ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕΙΣ" .

Τι ντροπή για το εσώψυχό μου!!!! Ακόμα γελάω!!!

Άλλο:

Κοιμάμαι με χαρά επειδή την επομένη έχω κανονίσει να ξεκαθαρίσω και να τακτοποιήσω τους πίνακες ζωγραφικής μου που κατέβασα από το πατάρι. Έχω χαρά γιατί θα κερδίσω χώρο, θα φύγουν τα άχρηστα και τα άσχημα, έχω χαρά γιατί επιτέλους αποφάσισα να το κάνω μετά από πολλά πολλά χρόνια! Τα έχω σκεφτεί όλα. Ποια θα πετάξω, ποια θα χαρίσω, σε ποιους, πού θα αποθηκεύσω τα εναπομείναντα. Ανοίγω τα μάτια μου πρωί, χαρούμενη και ορεξάτη. Πετάγομαι σχεδόν από το κρεβάτι για να φορέσω τα ρούχα της δουλειάς, δεν κρατιέμαι να ξεκινήσω.

Πετάγομαι, αλλά όχι ακριβώς. Κάτι δεν. Μια σουβλιά στη μέση! Η μέση μου; Η ΜΕΣΗ ΜΟΥ;;;;;; ΣΗΜΕΡΑ;;;;;;;;;;;

Τι ντροπή για την εξωτερική μου κατάσταση!!! Καιγαμώ τα σχέδια!!!! Ακόμα γελάω!!!