Κλειδαριές

Τρυφεροί άνθρωποι τριγύρω στο διαδίκτυο. Παρατημένοι άνθρωποι, παραιτημένοι άνθρωποι, λίγο ξεχασμένοι από τους συντρόφους τους, λίγο βαριούνται, λίγο έχασαν το ενδιαφέρον, λίγο συνέλαβαν τη ματαιότητα, λίγο θυμήθηκαν τη ζωή. Όλοι με το κουβάλημα των παιδικών πληγών τους. Μην πεις όχι. Μην αμφισβητήσεις. Οι παιδικές πληγές (ακόμα κι αν δεν έχει έρθει ο καιρός να το συνειδητοποιήσεις, ακόμα κι αν δεν θες να το παραδεχτείς) είναι αυτές που ορίζουν τη θέση μας στον κόσμο.  Μια πάστα από συναισθήματα, ένα ισχυρό μείγμα  από κάτι, που παγιώνεται καπου στο βάθος μας και κινεί τις διαδικασίες.
Στο χτεσινό ερώτημα  σε ένα φίλο γιατί προτιμά τις παντρεμενες γυναίκες αφού έχει επιλογή σε ελεύθερες, είπε το εξής τρομαχτικό μα, ωστόσο, απολύτως ξεκάθαρο.
"Προσπαθώ να σώσω τη μάνα μου από τον πατέρα μου".
Βουβή. Απόμεινα. Τρομαχτικό. Γιατί κάνουμε τούτη την επιλογή και όχι άλλη; Γιατί κάνουμε αυτό και όχι το άλλο;
Η πλάτη μας βαραίνει από αυτά που δεν φαίνονται. Οι καρδιές μας είναι κλειδωμένες με μικρές- μικρές παιδικές κλειδαριές που δεν έχουμε τρόπο να τις ανοίξουμε, μονάχα τις κοιτάζουμε και, πάλι καλά αν μπορείς να το κάνεις κι αυτό. Πολλές από αυτές τις έχουμε τόσο καλά σκεπάσει, ακριβώς γι' αυτό: για να μη μπορούμε όύτε οι ίδιοι να τις δούμε. Το ένστικτο να αποφύγουμε την αίσθηση του πόνου που προκαλεί η παιδική κλειδαρίτσα.

Πλένω το σώμα μου το βράδυ. Μουσκεύω το μαξιλάρι με τα βρεγμένα μαλλιά. Κοιμάμαι. Μέσα στη νύχτα ξυπνάω επειδή το μαξιλάρι μου παγώνει το μάγουλο.  Την άλλη μέρα ετοιμάζομαι για τη δουλειά.  Δε χτενίζομαι. Μαζεύω με λαστιχάκι τα αχτένιστα μαλλιά μου. Μοιάζω της γιαγιάς και της μάνας μου. Θέλω; Δε θέλω; Η φύση γελάει πίσω από την πλάτη μας και μας ελέγχει.
Φοράω τα ρούχα τα παλιά, τα λερωμενα, πάνω στο σώμα το καθαρό. Πάλι θα λερωθώ με σκόνες, κομμάτια σοβά, χρώματα.
Νύχια κοντά, χέρια δουλεμένα. Σκέφτομαι πόσο πολύ έχω δουλέψει στη ζωή μου και ανεβαίνει μονάχος του ένα κόμπος στο λαιμό. Είμαι έτοιμη να κλάψω. Από χαρά όμως. Από μεγάλη χαρά κι ευγνωμοσύνη στο Σύμπαν γιατί είμαι καλά, γιατί είμαστε καλά, γιατί αγαπώ, γιατί το Σύμπαν με γεμίζει δώρα, εμένα το παιδί του Άπειρου Σύμπαντος, εμένα "το καημένο το ορφανό" όπως με φώναζαν κάποτε οι φίλοι κι η γειτονιά μου.
Είμαι εδώ.
Κουβαλάω τις μικρές κλειδαριές μου με ηρωισμό. Τις βλέπω, τις αναγνωρίζω μία προς μία. Δεν μπορώ να τις ανοίξω, όπως κι εσείς δεν μπορείτε να ανοίξετε τις δικές σας. Τα κλειδιά έχουν χαθεί.  Αλλά τις ξέρω. Δεν θέλω να τις κουκουλώσω, ούτε να τις χώσω βαθύτερα, ούτε να τις εξαφανίσω, ούτε τις κοιτώ κακιασμένα. Τις αφήνω να υπάρχουν απλά και τις κοιτάζω με αγάπη. Χωρις αυτές τις μικρές μου κλειδαριές δεν θα ήμουν αυτή που είμαι. Κι αυτή που είμαι, φιλαράκι, μαρέσει.

Μέγαρα-Αρτέμιδα 1-0

Μέγαρα-Αρτέμιδα 1-0




Έλα. Φύγε.
Δεν έρχομαι. Θα έρθω.
Σε περιμένω. Σ' αποθύμησα.
Δεν θάρθω.
Θα μείνω.
Ζέστη.
Θα κοιμηθώ μαζί σου το βράδυ.
Έλα.
Ζέστη.
Δε θάρθω. Ζέστη.
Ζέστη.
Κουράστηκα.
Θα έρθω.
Μην. Μην έρθεις.
Κουράστηκα.

Ζεστή γουλιά κατεβαίνει στο λαρύγγι ο πρωινός καφές. Τον νιώθεις που κυλάει στον οισοφάγο, που απλώνεται στο στομάχι. Ζεστή σταλιά ο ιδρώτας που τη νιώθεις να κυλάει στην πλάτη. Ζέστη.  Αντέχω τη ζέστη όπως αντέχω το κρύο. Τι, δηλαδή;
Τρέχει ο ιδρώτας, οι τοξίνες, το αλάτι. Τα μπράτσα κολλάνε στην επιφάνεια του γραφείου. Κλατς. Κλατς.
Απομακρύνομαι από το μυαλό και το σώμα μου και με βλέπω απέξω. Γίνομαι το τρίτο μάτι που με παρακολουθεί.
Τι λένε οι απέξω όταν έρχεσαι, δεν έρχεσαι.
Κινηματογραφική ταινία που συνεχίζεται μισόν αιώνα κι εγώ τη βλέπω χωρίς να βαριέμαι, με την ίδια αγωνία για το τέλος.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας υπόσχεται πως θα έρθει, η πρωταγωνίστρια χαίρεται, ετοιμάζεται ψυχικά και σωματικά, κάνει σχέδια για το τι θα φάει το βράδυ ο αγαπημένος, κρύα λεμονάδα για την άλλη μέρα το πρωί,  θα αλλάξει σεντόνια στο κρεββάτι, η καρδιά της πεταρίζει σα χελιδόνι, αλλά τελικά ο πρωταγωνιστής δεν έρχεται. Και τότε η καρδιά της απογοητεύεται αλλά εκείνη δεν τη συγκινεί τόσο όσο θάπρεπε κι αναρωτιέται ο θεατής τι συμβαίνει και πού πήγε όλη αυτή η λαχτάρα  που την έβλεπαν να έχει, όσο τον περίμενε λίγο πριν. Η πρωταγωνίστρια  δείχνει συναίσθημα απογοήτευσης μόνο γα μια στιγμή. Μετά τίποτα. Δεν κλαίει για τέτοια πράγματα πια, αυτές οι καταστάσεις μέσα στα τόσα χρόνια που έχουν διαβεί από πάνω της, δεν την επηρεάζουν. Συνεχίζει τη ζωή και τις δραστηριότητές της κανονικά, σα να μην έγινε τίποτα και σα να μην περίμενε τίποτα και σα να ξέχασε ότι περίμενε τον εραστή της με τόση αγωνία, γιατί όλα μπορείς να τα περιμένεις σε αυτή τη ζωή και όλα μπορούν να συμβούν ή να μη συμβούν εκεί που  δεν περιμένεις.
Εικόνα:
Γυναίκα που βαδίζει μέσα στο πλήθος ασταμάτητα.

καληνύχτα μάτια μου

μου βάφεις τα μαλλιά
με σκεπάζεις
καληνύχτα μάτια μου
καλό νάνι
όνειρα σαν πέπλα απαλά
ξεχνώ τη μορφή σου
ξεχνώ τη μυρουδιά της πλάτης σου
την τοπιογραφία του στέρνου
ξεχνώ τη θέση κάθε μικρής τρίχας στα λεπτά σου πόδια
μη με αφήνεις να ξεχνώ
άργησες
κι εδώ αρχίζει να νυχτώνει νωρίτερα τώρα
εδώ χειμωνιάζει από τον Ιούλιο
τι τρομερός μήνας ο Ιούλιος
τι σιωπηλός μήνας
και πόσο απόμακρος ο Αύγουστος
καλό νάνι
όνειρα σαν πέπλα απαλά
μικρές ξεχασμένες κουβέντες
ψάχνουν νερό
αλλά
η αυλή μου γέμισε δίψα
έχει γεμίσει ακόλουθους
που αλλόγιστα το ξοδεύουν
κι εσύ λίμνη μου
εσύ καθαρό νερό μου
ποτάμι μου
θάλασσα απέραντη
έχεις γεμίσει καλάμια
και δε μ' αφήνεις να πιω.

Επαφή

Ανοίγω τα μάτια. Σκοτάδι. Κοιτάζω ρολόι: 4:35 αξημέρωτα. Λάθος συναγερμός.
Γυρίζω πλευρό. Ξαναγυρίζω. Ματαξαναγυρίζω. Άδικος κόπος. Κάθε προσπάθεια ματαιότης ματαιοτήτων.
Σηκώνομαι και φτιάχνω καφέ. Μπαίνω γραφείο. Ανοίγω υπολογιστή. Κάνα δυο μέρες τώρα ξαναδιαβάζω και διορθώνω τις "12 αποχρώσεις του κόκκινου". Αποφάσισα να επιστρέψω, του είπα. Από ότι φαίνεται, η παρέα μου θα είσαι εσύ. Μαζί θα γεράσουμε, μαζί θα γεννάμε παιδιά που θα τα αφήνουμε στα συρτάρια, όπως έλεγε κι ο συχωρεμένος Γαβριηλίδης. Έχουμε να ζήσουμε το λιγότερο 30 χρόνια ακόμα μαζί. Τριάντα ακόμα χρόνια θα γεννοβολάμε σαν τα κουνέλια εμείς οι δύο. Δεν ευδοκίμησε, βλέπεις, κανένα ζωντανό πλάσμα να πατάει το πόδι του εδώ μέσα. Οι δυο μας, λοιπόν και μου φτάνεις.
Εσύ πιο πιστός από μένα. Σε ένιωθα που μαράζωνες εδώ, στην ίδια θέση, όταν εγώ αποσκίρτησα. Συχώρα με ωστόσο. Ο έρωτας, βλέπεις. Ο έρωτας που δεν βλέπει. Ο έρωτας, αυτός ο ύπουλος τυφλός.
Για ποιο λόγο υπάρχει;
Τέλος πάντων, ξαναγύρισα και βλέπω ότι ακόμα με θες. Εμείς οι δυο έχουμε μια σπάνια οικειότητα. Μπαίνεις μέσα μου κι εγώ μέσα σου με ευκολία. Είσαι η ρίζα μου. Πώς φύτρωσες; Από πού ήρθε ο σπόρος;
Πάρε με τώρα... Ταξίδεψέ με τώρα... Πάλι... Φτιάξε κόσμους να ταξιδέψουμε, μοναδικέ μου εσύ... Φτιάξε ανθρώπους να γνωρίσουμε... Κάνε μας θεούς που πλάθουν με γράμματα μικρά σύμπαντα... Μοναδικέ μου εσύ, αγαπημένε μου, παντός καιρού, πάσας διάθεσης, όλο το χρόνο, πάρε με μέσα σου...
Ξαναήρθα.

Όταν Γράφω

Το έχω παρατηρήσει. Δεν είμαι καλή όταν ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Το λίγο εδώ και λίγο εκεί δεν μου κάνει, δεν είναι για μένα. Όχι ότι δεν μπορώ, απλά δεν είμαι καλή. Έχω πρόβλημα όταν δεν δίνομαι ολόκληρη.
Για παράδειγμα, έχω μισοτελειωμένα τέσσερα βιβλία. Δεν μπορώ να πιάσω κανένα. Λέω θα τελειώσω το τάδε ένα  και μου έρχεται στο μυαλό η υπόθεση του άλλου. Η βλακεία; Κάθε που πιάνεις κάτι, τέλειωνέ το, αδερφέ!
Ιδέες! Ιδέες! Έρχονται απροειδοποίητες και, πολλές από αυτές, επιμένουν για μέρες. Έρχονται με τέτοιο πάθος και με τέτοια ορμή που δεν γίνεται να κρατηθούν στο σκοτάδι.

Ήπια και πίνω νερό από πολλές πηγές. Ζωγραφική, τραγούδι, φωτογραφία, χορός πρόσκαιρα κάποτε, κατασκευή κοσμήματος πρόσκαιρα κάποτε, μοδιστρική κάποτε,  γλυπτική, τι δεν έχω κάνει;
Ωστόσο, διαπιστωμένο: η μόνη πηγή που με δυναμώνει είναι το γράψιμο.
Όταν γράφω, φεύγω, αλλάζω τόπους, πετάω κατά βούληση, οι άνθρωποι φαίνονται μικρά σημάδια, τι κακό μπορεί να σου κάνει ένα ελάχιστο σημάδι στην τόση απεραντοσύνη, όταν γράφω, γίνομαι αόρατη κατά βούληση. Αυτά ευχόμουνα όταν ήμουν μικρή: να μπορώ να πετάω και να γίνομαι αόρατη. Με το γράψιμο τα πετυχαίνω. Νιώθω πως τίποτα γήινο δεν μπορεί να με αγγίξει. Όταν γράφω, γίνομαι μικρός θεός στο πλάι του Άπειρου Θεού. Μαζί δημιουργούμε.
Εκείνος μου το επέτρεψε.

Καλημέρα.

Γερνάω

...Και τι ειναι αυτό που μπορεί να νικήσει το ανίκητο πλάσμα;
Τι είναι αυτό που κομματιάζει τα φτερά του φοίνικα;
Ποιες καμπάνες ηχούν ερήμην κλειστών παραθύρων;
Ποια υγρά ξεχύνονται σε άγνωστα σκέλια;
Τι μυρωδιά γνωρίζει ο πιστός μου σκύλος
κι έπαψε απόψε να με ακολουθεί;
Γιατί γρυλίζει πίκρα το τσιγάρο στα δάχτυλα
και τι ζητάει ο χρόνος να πάρει από μένα;

Έχω δώσει, πες του.
Κατ' επανάληψιν.
Άδειασε κάθε τρυφερή πηγή.
Γερνάω.
Και τσιγκουνεύομαι.

Ανήκω

Κοίτα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε δημιουργική περίοδο όσον αφορά στο γράψιμο. Δεν είμαι σε δημιουργική περίοδο ούτε σε ό, τι αφορά στη φωτογραφία. Κάτι ψιλοκατασκευές και κάτι ψιλοζωγραφικές επίσης δεν αποδεικνύουν  ότι βρίσκομαι σε δημιουργική φάση. Τουλάχιστον διατηρώ μια μικρή επαφή με την ουσία μου, (ουσία μου θεωρώ το γράψιμο), με τούτο το blog.
Τούτο το blog λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο και γι' αυτό το έφτιαξα.
Δεν το διαβάζει κανείς.
Γιατί το κάνω τότε;
Γιατί δεν παίρνω χαρτί και μολυβάκι να γράφω και απασχολώ το διαδίκτυο;
*Για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας. (Ή δημόσιας συμμετοχής. Ή δημόσιου μοιράσματος. Ή χρήση της ανάγκης να ανήκω κάπου: στην παγκόσμια ομάδα του διαδικτύου).
*Γιατί συνήθισα να γράφω με πληκτρολόγιο.
*Γιατί στα χαρτιά μου (που είναι άπειρα) θα χανόντουσαν αυτές οι σκέψεις, θα τις έχωνα κάπου κι ύστερα  δεν θα θυμόμουν πού).
*Γιατί κάνω άσχημα γράμματα όταν είμαι φορτισμένη, ενώ εδώ γράφονται όλα τακτοποιημένα κι όμορφα.
*Γιατί ξέρω ότι αν δεν δημοσιοποιήσω εγώ το blog, κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει.
*Γιατί κάνω την τρέλα μου χωρίς να επεμβαίνει κανείς.
*Γιατί ακόμα κι αν δεν βρίσκομαι σε δημιουργική περίοδο δεν γίνεται να μην εκφράζομαι με κάποιον τρόπο.
Πολλοί οι λόγοι. Μπορώ να βρω κι άλλους.

Ωστόσο. Ωστόσο κάτι εγκυμονώ. Ένα γραπτό μεγαλώνει μέσα μου ήδη γονιμοποιημένο. Μόλις η εγκυμοσύνη ολοκληρωθεί, η δημιουργία θα γεννηθεί σα μωρό. Φρέσκο, τρυφερό, καινούργιο, η χαρά μου θα είναι μεγάλη σαν της μάνας, θα πάρει μέρες η γέννησή του, το μεγάλωμά του μπορεί και χρόνια. Κι όταν έρθει η ώρα να το βγάλω στον κόσμο θα καμαρώνω σα μάνα που παντρεύει παιδί. Με τον κόσμο. Παντρεύω τα ιδιαίτερα παιδιά μου με τον κόσμο.
Κι αυτό είναι μεγάλη γιορτή.
Άντε, καλημέρα μας.