Μέγαρα-Αρτέμιδα 1-0
Έλα. Φύγε.
Δεν έρχομαι. Θα έρθω.
Σε περιμένω. Σ' αποθύμησα.
Δεν θάρθω.
Θα μείνω.
Ζέστη.
Θα κοιμηθώ μαζί σου το βράδυ.
Έλα.
Ζέστη.
Δε θάρθω. Ζέστη.
Ζέστη.
Κουράστηκα.
Θα έρθω.
Μην. Μην έρθεις.
Κουράστηκα.
Ζεστή γουλιά κατεβαίνει στο λαρύγγι ο πρωινός καφές. Τον νιώθεις που κυλάει στον οισοφάγο, που απλώνεται στο στομάχι. Ζεστή σταλιά ο ιδρώτας που τη νιώθεις να κυλάει στην πλάτη. Ζέστη. Αντέχω τη ζέστη όπως αντέχω το κρύο. Τι, δηλαδή;
Τρέχει ο ιδρώτας, οι τοξίνες, το αλάτι. Τα μπράτσα κολλάνε στην επιφάνεια του γραφείου. Κλατς. Κλατς.
Απομακρύνομαι από το μυαλό και το σώμα μου και με βλέπω απέξω. Γίνομαι το τρίτο μάτι που με παρακολουθεί.
Τι λένε οι απέξω όταν έρχεσαι, δεν έρχεσαι.
Κινηματογραφική ταινία που συνεχίζεται μισόν αιώνα κι εγώ τη βλέπω χωρίς να βαριέμαι, με την ίδια αγωνία για το τέλος.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας υπόσχεται πως θα έρθει, η πρωταγωνίστρια χαίρεται, ετοιμάζεται ψυχικά και σωματικά, κάνει σχέδια για το τι θα φάει το βράδυ ο αγαπημένος, κρύα λεμονάδα για την άλλη μέρα το πρωί, θα αλλάξει σεντόνια στο κρεββάτι, η καρδιά της πεταρίζει σα χελιδόνι, αλλά τελικά ο πρωταγωνιστής δεν έρχεται. Και τότε η καρδιά της απογοητεύεται αλλά εκείνη δεν τη συγκινεί τόσο όσο θάπρεπε κι αναρωτιέται ο θεατής τι συμβαίνει και πού πήγε όλη αυτή η λαχτάρα που την έβλεπαν να έχει, όσο τον περίμενε λίγο πριν. Η πρωταγωνίστρια δείχνει συναίσθημα απογοήτευσης μόνο γα μια στιγμή. Μετά τίποτα. Δεν κλαίει για τέτοια πράγματα πια, αυτές οι καταστάσεις μέσα στα τόσα χρόνια που έχουν διαβεί από πάνω της, δεν την επηρεάζουν. Συνεχίζει τη ζωή και τις δραστηριότητές της κανονικά, σα να μην έγινε τίποτα και σα να μην περίμενε τίποτα και σα να ξέχασε ότι περίμενε τον εραστή της με τόση αγωνία, γιατί όλα μπορείς να τα περιμένεις σε αυτή τη ζωή και όλα μπορούν να συμβούν ή να μη συμβούν εκεί που δεν περιμένεις.
Εικόνα:
Γυναίκα που βαδίζει μέσα στο πλήθος ασταμάτητα.
Έλα. Φύγε.
Δεν έρχομαι. Θα έρθω.
Σε περιμένω. Σ' αποθύμησα.
Δεν θάρθω.
Θα μείνω.
Ζέστη.
Θα κοιμηθώ μαζί σου το βράδυ.
Έλα.
Ζέστη.
Δε θάρθω. Ζέστη.
Ζέστη.
Κουράστηκα.
Θα έρθω.
Μην. Μην έρθεις.
Κουράστηκα.
Ζεστή γουλιά κατεβαίνει στο λαρύγγι ο πρωινός καφές. Τον νιώθεις που κυλάει στον οισοφάγο, που απλώνεται στο στομάχι. Ζεστή σταλιά ο ιδρώτας που τη νιώθεις να κυλάει στην πλάτη. Ζέστη. Αντέχω τη ζέστη όπως αντέχω το κρύο. Τι, δηλαδή;
Τρέχει ο ιδρώτας, οι τοξίνες, το αλάτι. Τα μπράτσα κολλάνε στην επιφάνεια του γραφείου. Κλατς. Κλατς.
Απομακρύνομαι από το μυαλό και το σώμα μου και με βλέπω απέξω. Γίνομαι το τρίτο μάτι που με παρακολουθεί.
Τι λένε οι απέξω όταν έρχεσαι, δεν έρχεσαι.
Κινηματογραφική ταινία που συνεχίζεται μισόν αιώνα κι εγώ τη βλέπω χωρίς να βαριέμαι, με την ίδια αγωνία για το τέλος.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας υπόσχεται πως θα έρθει, η πρωταγωνίστρια χαίρεται, ετοιμάζεται ψυχικά και σωματικά, κάνει σχέδια για το τι θα φάει το βράδυ ο αγαπημένος, κρύα λεμονάδα για την άλλη μέρα το πρωί, θα αλλάξει σεντόνια στο κρεββάτι, η καρδιά της πεταρίζει σα χελιδόνι, αλλά τελικά ο πρωταγωνιστής δεν έρχεται. Και τότε η καρδιά της απογοητεύεται αλλά εκείνη δεν τη συγκινεί τόσο όσο θάπρεπε κι αναρωτιέται ο θεατής τι συμβαίνει και πού πήγε όλη αυτή η λαχτάρα που την έβλεπαν να έχει, όσο τον περίμενε λίγο πριν. Η πρωταγωνίστρια δείχνει συναίσθημα απογοήτευσης μόνο γα μια στιγμή. Μετά τίποτα. Δεν κλαίει για τέτοια πράγματα πια, αυτές οι καταστάσεις μέσα στα τόσα χρόνια που έχουν διαβεί από πάνω της, δεν την επηρεάζουν. Συνεχίζει τη ζωή και τις δραστηριότητές της κανονικά, σα να μην έγινε τίποτα και σα να μην περίμενε τίποτα και σα να ξέχασε ότι περίμενε τον εραστή της με τόση αγωνία, γιατί όλα μπορείς να τα περιμένεις σε αυτή τη ζωή και όλα μπορούν να συμβούν ή να μη συμβούν εκεί που δεν περιμένεις.
Εικόνα:
Γυναίκα που βαδίζει μέσα στο πλήθος ασταμάτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου