«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα
ποταμάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω Ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
Μεταξύ τους με μουσική». 

Νικηφόρος Βρεττάκος

 Η Αγκαλιά

Μοιράζομαι από Ιωάννη Δελατόλα, ψυχολόγο:

Η Αγκαλιά αυξάνει την "ορμόνη της αγάπης"

Σήμερα 21 Ιανουαρίου έχει οριστεί ως παγκόσμια μέρα αγκαλιάς! Μια τόσο απλή κίνηση, με τόσα πολλά νοήματα και ακόμα περισσότερες ευεργετικές ιδιότητες! Κάποιοι την αποκαλούν φάρμακο, όπως μας λέει και η Σοφία Χρήστου στο άρθρο της.
Σύμφωνα με το «Carnegie Mellon University της Αμερικής, το μεγαλύτερο αντίδοτο μίας ίωσης βρίσκεται στην... αγκαλιά. Είναι ουσιαστικά μία «φυσική» βιταμίνη που παίρνει ο οργανισμός ώστε να μην προσβληθεί από κάποια ίωση».( iefimerida.gr)
Αυτό συμβαίνει γιατί «η επαφή του ενός σώματος με το άλλο, το άγγιγμα του ενός μάγουλου με το άλλο, δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας, προστασίας, ηρεμίας, αγάπης. Ο πιο αδύναμος από τους δυο αμέσως δυναμώνει, αφού ο εγκέφαλός του δίνει εντολή για έκκριση μιας πρωτεΐνης, της αιμογλοβίνης. Πρόκειται για αυτή που μεταφέρει ζωτικές ποσότητες οξυγόνου στην καρδιά και το μυαλό. Αυτή αυξάνεται σημαντικά όταν σ΄αγγίζουν, σε χαϊδεύουν, σ' αγκαλιάζουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι αλαφρώνεται η ένταση, απαλύνεται ο πόνος, μειώνεται η ανησυχία και ανανεώνεται το αμυντικό σύστημα του οργανισμού, συνεπώς επέρχεται ταχύτερα η ίαση στους ασθενείς και δημιουργείται ψυχική ανάταση στους υγιείς».(από άρθρο της Χαράς Ντάστη, Life goes on)
Όμως οι δυνατότητες της αγκαλιάς δεν σταματούν εκεί, ακόμα μια ορμόνη που αυξάνεται κατά τη διάρκεια μιας ζεστής αγκαλιάς είναι η Ωκυτοκίνη, γνωστή και ως «ορμόνη της αγάπης». Η ωκυτοκίνη είναι μια ορμόνη που παράγεται στον οπίσθιο λοβό της υπόφυσης, στη βάση του εγκεφάλου. (Θοδωρής Διάκος,iatronet.gr) Πρόκειται για μια πεπτιδική ορμόνη που εκκρίνεται από νευρικά κύτταρα της περιοχής του υποθαλάμου. Το όνομά της προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων «ωκύς» και «τόκος» που σημαίνει γρήγορος τοκετός. Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως είναι μία ορμόνη πραγματικά απαραίτητη κατά τον τοκετό. Εκτός από εκείνη την περίοδο, εντοπίζεται κατά τον θηλασμό, τη λοχεία, τον οργασμό και τη σωματική επαφή. Η βασική της επιρροή εντοπίζεται στον δεσμό της μητέρας με το βρέφος καθώς και μεταξύ των συντρόφων στα ζευγάρια. (Θάνος Ασκητής: Ποια είναι η ορμόνη της αγάπης και τι κάνει)
Πώς λειτουργεί στις γυναίκες;
Η ωκυτοκίνη είναι ιδιαίτερα σημαντική για τις γυναίκες, καθώς παίζει ρόλο στον τοκετό, αλλά και στη φροντίδα του μωρού. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, η ορμόνη προκαλεί τις συσπάσεις της μήτρας. Όταν το μωρό θηλάζει, η ωκυτοκίνη δίνει εντολή στο σώμα να παρέχει γάλα. Παρατηρήθηκε μέσα από έρευνες του 2007 ότι όσο πιο ανεβασμένα ήταν τα επίπεδα ωκυτοκίνης της εγκυμονούσας στο πρώτο τρίμηνο, τόσο αυξάνονταν οι πιθανότητες να δεθεί με το μωρό της με το να του τραγουδάει ή να το κάνει μπάνιο. Την ίδια στιγμή, ενώ η μητέρα φροντίζει το μωρό της, τα επίπεδα ωκυτοκίνης του μωρού επίσης αυξάνονται.
Πώς λειτουργεί στους άντρες;
Στους άντρες, παρατηρείται εξίσου η δυνατότητα της ωκυτοκίνης να δημιουργεί αισθήματα οικειότητας. Για παράδειγμα, σε ένα πείραμα με πατέρες που δέχτηκαν μια επιπλέον δόση της ορμόνης (σε μορφή σπρέι), παρατηρήθηκε ότι περνούσαν περισσότερο χρόνο με τα μωρά τους. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι όταν δόθηκε μια δόση της ορμόνης σε άντρες που βρίσκονταν σε σχέση, στέκονταν σε μεγαλύτερη απόσταση από μια ελκυστική γυναίκα σε σχέση με άντρες που δεν έλαβαν την ορμόνη. Η έρευνα υπαινίσσεται πως η ωκυτοκίνη ενισχύει την πίστη στους άντρες που έχουν ήδη δεθεί με μια γυναίκα. (Θοδωρής Διάκος,iatronet.gr)
Όπως φαίνεται λοιπόν από τα παραπάνω μια δοσολογία αγκαλιάς την ημέρα, τους γιατρούς και τα φάρμακα τα κάνει πέρα! Για να είστε ψυχικά ήρεμοι και οι γυναίκες να μην κυνηγάτε τους άντρες με σπρέι ωκυτοκίνης να αγκαλιάζεστε, δεν κοστίζει τίποτα! Όσοι στις μέρες μας δυσκολεύονται και το θεωρούν αδυναμία και ότι εκτίθενται, τώρα θα ξέρουν τι χάνουν!

πηγές:

Πηγή: Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς -Γιατί τη γιορτάζουμε και πού ωφελεί | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/…/simera-einai-i-pagkosmia-imera-a…
http://www.iatronet.gr/…/wkytokini-osa-prepei-na-xerete-gia…
http://www.protothema.gr/…/art…/378942/i-ormoni-tis-agapis-/

Πηγή: Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς -Γιατί τη γιορτάζουμε και πού ωφελεί | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/…/simera-einai-i-pagkosmia-imera-a…, http://www.mindthetrap.gr/…/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%…

Να ανακαλύπτεις καλλιγράφους, παιδί μου. 

Σωτήρης Παστάκας

Οδός Ακαδημίας

Κατεβαίνοντας την Ακαδημίας
δεν κατάλαβε το κίτρινο φυλλαράκι ακακίας
που ήρθε και κάθισε στα μαλλιά του.
Εν αγνοία του ο κόσμος παραμέριζε για να περάσει,
απρόσκοπτη η πορεία του,
πράσινο και το επόμενο φανάρι.
Δεν διέκρινε τα ερωτικά βλέμματα που τον έραιναν,
τα ανεπίδοτα χαμόγελα,
τα πρόσωπα που του έγνεφαν
με άκρατη αισιοδοξία κι εμπιστοσύνη κι ευγένεια.
Στον καθρέφτη μόνον του ασανσέρ κατακόκκινος από ντροπή,
είδε το κίτρινο φυλλαράκι
να αιωρείται κάπου στο ύψος της γραβάτας του και χαμογέλασε,
αυτός, το τιμώμενο πρόσωπον της Τρίτης,
ο παρασημοφορημένος της καθημερινότητας.

Ύποπτος Φυγής

Όλα κοντά τα θέλω,
προσιτά και εύχρηστα,
υλικά της απόγνωσης:
αλκοόλ, τσιγάρα και τηλεκοντρόλ,
να προσθέτω κανάλια και ν’ αφαιρώ σε χρώμα,
έτσι που ένας λεκές
πολύχρωμος και σκοτεινός το μέλλον έχει γίνει.
Βυθισμένος λοιπόν, στον καναπέ της απόγνωσης,
αγνοούμενος μες στους καπνούς,
στο αλκοόλ στη μαύρη οθόνη,
πιο εύκολο μου φαίνεται ν’ αποσυρθώ,
να εγκαταλείψω το ομοίωμα μου
χωρίς να το αντιληφθεί κανείς πως βγήκα πια, εξήλθα,
γεμάτο το ποτήρι και τα τσιγάρα μου εκεί,
μαζί με το κορμί μου κι η τηλεόραση ανοιχτή
κι εγώ δεν σας χαιρέτησα,
δεν είπα καν «στο επανιδείν», «arrivederci», «see you».

Στάθης Κουτσούνης

ΑΝΤΙ-ΓΡΑΦΗ

Απεγνωσμένα πάλευα
να γράψω επιτέλους το ποίημα
κι εκείνο με πείσμα
μ’ έγραφε
στ’ αρχίδια του

(Τρύγος αιμάτων, 1991)

ΒΡΥΧΗΘΜΟΣ

Θηρίο που με παραμονεύεις
θηρίο που κολυμπάς στο μυαλό μου
σε ώρες υστερικές
θηρίο που σπέρνεις πανικό
τις νύχτες στην ψυχή μου
θηρίο που ανεβάζεις την κακία μου
θηρίο που φουντώνεις τη ζήλια μου
θηρίο που χύνεσαι απ’ τις φλέβες
στο υποσυνείδητό μου αφρίζοντας
θηρίο που κατάμουτρα με φτύνεις και ξερνάς
του τρόμου τα πικρά εξαμβλώματα
τις νευρώσεις μου και τις λεπίδες
της ομορφιάς
θηρίο με μάτια ηλεκτρονικά
γεννήτρια του άγχους μου
της οργής και του πάθους
της αδυναμίας
της δύναμής μου

θηρίο θηρίο λαχτάρα μου
έρωτα
θηρίο

(Τρύγος αιμάτων, 1991)

Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ

Για να γίνω ερωμένη σου
πρέπει μερόνυχτα σαράντα
δίχως ανασασμό
την πέτρα να οργώνεις
και να σπέρνεις λέξεις
κι ύστερα να περιμένεις άλλο τόσο
να δεις αν έδεσε καμιά
όποιες καρπίσουνε με φως
του φεγγαριού θα τις τρυγάς
χωρίς ανθρώπου μάτι να κοιτάζει
κι έπειτα θα τις πηγαίνεις
σε βάθη άδυτα υδάτων
ογδόντα μέρες για να μαλακώσουν
μετά θα τις μαζεύεις
όσες δεν έχαψαν τα ψάρια
και θα τις λιάζεις σε κορυφές
που ούτε πετούμενα άγρια
δεν δύνανται να φτάσουν
ώστε να στραγγίξουν
τα περιττά υγρά
κι αν στο τέλος δεν αρκούν
θα ξαναρχίζεις από την αρχή

πηδάει ένα βράδυ στο γραφείο μου
απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
και με φαρμακερή ματιά
γιατί μου λέει
γυρνάς εδώ κι εκεί και κοκορεύεσαι
πως είμαι τάχα ερωμένη σου

για να γίνω εγώ ερωμένη σου
πρέπει σαν δούλος να με υπηρετείς
δίχως φαΐ δίχως νερό
να γδέρνεις όλη νύχτα το πετσί σου
και κάθε αυγή να το κρεμάς στον ήλιο
να σφυροκοπάς τα σπλάχνα σου
ξίδι κι αλάτι να τους βάζεις
κι ωστόσο αυτό δεν φτάνει
πρέπει να ’χεις και δύναμη
να με κομματιάζεις
όταν ασχημίζω
και να με καις
αδιάκοπα χωνεύοντας
τις στάχτες που απόμειναν
εγκυμονώντας με ξανά
χωρίς κανένα βογκητό
χωρίς καμιάν ελπίδα

και τότε πάλι βλέπουμε

(Η τρομοκρατία της ομορφιάς, 2004)

Τα τριαντάφυλλα των εορτών

Στέλνω πάντα τριαντάφυλλα στις γιορτές. Εικονικά τριαντάφυλλα. Μονά, μπουκέτα, κόκκινα, ροζ, πολυπέταλα, πολύχρωμα, ευχητικά... Μετά, με μια άπονη κίνηση τα πετώ στον κάδο ανακύκλωσης. Και τον αδειάζω. Δεν χρειάζονται πια, δεν μυρίζουν, δεν μπορείς να αγγίξεις τα βελούδινα πέταλα, να νιώσεις τη δροσιά των φύλλων, άχρηστο να τα κρατήσεις. Καμιά συμμετοχή σου δεν τα κρατά ζωντανά.  Κι όμως αυτά, αντέχουν. Χρόνια. Και μπορείς να τα ξαναστείλεις σε κάθε επέτειο και σε κάθε γιορτή, με καινούργιες ευχές ή και ίδιες, σε άλλους ή ακόμα και στους ίδιους ανθρώπους. Που κι αυτοί έχουν κιόλας ξεχάσει πως τα ξανάστειλες.

http://bosko-hippydippy.blogspot.gr/2009/05/blog-post_23.html

Μιλούσε αλβανικά ή κροάτικα ή κάτι τέτοιο 

μιλούσε και έφτυνε το κάππα το γκου το σίγμα το παχύ το ρω.
Γυρνούσε το κεφάλι του και κοιτούσε μια από κει, μια από δω.
Όταν έφεραν το πιάτο με το ψάρι δοκίμασε μια στάλα και τ' άφησε.

Είπε πως δεν μπορούσε να το κάνει αυτό, δεν μπορούσε γιατί θα τον έβλεπαν.

Τον ρώτησα ποιος και γιατί και μου είπε αόριστα αυτοί οι άλλοι.

Έπειτα σηκώθηκε χωρίς να βιάζεται, πήρε ένα μικρό νόμισμα και το έριξε στο συντριβάνι.

Το κέρμα με ένα μικρό πλατάγισμα χτύπησε στο νερό και κάθισε στον πάτο.

Έπειτα έριξε κι άλλο νόμισμα κι άλλο και άλλο.

Όταν γέμισε η λεκάνη μικρά νομίσματα και το νερό που τιναζόταν από τα μπεκ άρχισε να κυλάει στο πάτωμα, γύρισε και με κοίταξε και με τη βαριά προφορά του μου είπε κάτι σκοτεινό και αόριστο, κάτι που δεν το άκουσα καλά ή δεν το κατάλαβα καλά.

Τότε άρχισε να βγάζει τα ρούχα του το ένα μετά το άλλο, να τα πετάει στον αέρα και να χορεύει.

Όταν έμεινε ολόγυμνος, όπως τον είχε φτιάξει η δόλια του η μάνα, δοκίμασε τον μεγάλο δρασκελισμό, την πιο δύσκολη φιγούρα του χορού, όμως του ξέφυγε ακριβώς στο σημείο που θα πατούσε το δεξί του πόδι στο χώμα και βρέθηκε μάλλον κατά λάθος στην απέναντι πλευρά. 


Εκεί προσπάθησε γρήγορα- γρήγορα να διορθώσει τη φιγούρα του χορού και να σηκωθεί, όμως του έλειπε το χτες και το προχτές και το μεθαύριο από τη ζωή του και δεν μπορούσε να στηριχθεί, πουθενά δεν μπορούσε να πιαστεί. 


Τότε ήταν που άρχισε να εξατμίζεται σαν το λεβέτι σε κατάσταση βρασμού, να προκαλεί συρίγματα, τριγμούς, τότε ήταν που άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω γυμνός. 


Όταν πια δεν απόμεινε ούτε τόσο δα από τον ξένο άντρα τον χορευτή, ακούστηκε από το μεγάφωνο του σταθμού η αναγγελία:
μη σκιάζεστε στα σκότη, ο μέγας Μπουμ- Μπουμ, ο μάγος, ο καλόγερος, ο Λεβιάθαν που χτυπάει με το τάλαντο τον όρθρο, χτυπάει τον εσπερινό, θα γεμίσει πάλι τη στέρνα με νερό, θα σκεπάσει τις κορυφές με χιόνια, θα ρίξει πίσω στη θάλασσα όλα τα ψάρια, ο κόσμος θα γυρνάει ξανά κατά πως του ετάχθη.
Σε λίγο όλα ησύχασαν. Ήρθε το πράσινο χρώμα στα φύλλα, το γκρίζο στα βράχια, το μπλε στον ουρανό, γέμισαν τα δέντρα με πουλιά. Ένα γλυκό αεράκι άρχισε να μας δροσίζει. 


Σιωπή σιωπή ανυπολόγιστη σιωπή.

Λευτέρης Ξανθόπουλος
27 Μαρτίου 2009

(....Με χέρια παγωμένα.Τα δάχτυλα στις άκρες πονάνε. Λυγάνε, ωρέ, τα παλικάρια; Νιώθω σαν να μοιράζομαι λίγο από τον πόνο του κόσμου. Άστεγοι, αποκλεισμένοι, περιθωριακοί, παιδιά των βενζινάδικων, ζητιάνοι, αυτοί χωρίς ξύλα για τη σόμπα τους, αυτοί χωρίς σπίτι, αυτοί στις σκηνές, αυτοί που κρυώνουν μέσα τους.)

Αγαπώ τους θλιβερούς ποιητές,
τους απαρηγόρητους
κάποια ουσία στο σώμα τους
με ερεθίζει
ίσως το ένζυμο της ερημιάς
ή κάποιος υφομήκυτας
με όνομα παράξενο όπως ερωτοζύνη,
τροπονίνη
ή μοναχικόνη
τους αγαπώ ανάμεσα στα σύννεφα
μισοτελειωμένων τσιγάρων
καπνισμένων στα πεταχτά
βιαζούμενοι να προλάβουν τη λέξη
η οποία, παρεμπιπτόντως,
περνά κυνικά διαφεύγουσα
έξω από τα στασίδια των νεφελωδών δωματίων
ενόσω αυτοί
αναμένουν
εντός.
Ε.Κ.

Χρίστος Λάσκαρης

1931-2008 

 

http://www.flytoistros.com/laskaris/laskaris-poems.php

Η αγαπημένη του εποχή
Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη του εποχή -
όχι τόσο για τα φρούτα του,
όσο γι' αυτούς
τους μακρινούς περίπατους μέσα στο βράδυ,
εκεί στις φτωχογειτονιές.
με τις καταβρεγμένες τους αυλές,
τα τηγανίσματα.

Μνήμη της μητέρας μου
Έρχεσαι απ' τα προχτές στα όνειρά μου:
πάνω σ' ένα κρεβάτι ν' αγωνίζεσαι.
Απόψε όμως,
καθόσουν έξω στην αυλή και μπάλωνες.
Κοιτούσα τα πληγιασμένα μπράτσα σου.
Είναι απ' τους ορούς, μου λες,
με βασανίσανε.

Τα αναφιλητά
Ξύπνησα από 'να παρατεταμένο αλύχτημα.
Λύκου θα 'τανε,
γιατ' ήτανε τόσο μοναχικό
και λυπημένο.
Δεν είχα ακόμη συνέλθει,
όταν άκουσα στη διπλανή κάμαρη,
αναφιλητά.
Ο πατέρας μου,
έκλαιγε μες στον ύπνο του.

Ετοιμασίες
Πρωί,
και μ' ετοιμάζουνε για το σχολείο.
(Η αδερφή μου χαϊδεύοντας τη σάκα μου).
Έξαφνα το σκηνικό αλλάζει:
Στη μισοφωτισμένη κάμαρη,
οι γυναίκες ετοιμάζουν τον πατέρα μου.

Στην κλινική
Την ετοίμασαν και με φώναξαν να ασπαστώ.
ήταν ένα δωματιάκι στο υπόγειο της κλινικής
καμωμένο για την περίσταση.
Ξαπλωμένη σ' ένα μαρμάρινο πάγκο,
μου φάνηκε πως κοιμόταν.
Τόσο είχε γαληνέψει.
Καθώς την κοίταζα μες στο καλό της φόρεμα
τη θυμήθηκα στο χωριό Κυριακή
που πηγαίναμε για την εκκλησία.
Τι γυρεύαμε σ' αυτό το υπόγειο!
«Μάνα», τραύλισα,
κι αναλύθηκα σε λυγμούς.

Χωρίς τίτλο
Μέρες πάνω στις μέρες,
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή.


Ελπίζουμε του χρόνου
«Του χρόνου», έγραφε, «αν είμαστε καλά
θα έρθουμε για λίγες μέρες να σας δούμε».
Μα πάντα κάτι τύχαινε κι ανέβαλλαν:
κάποια από κείνες τις δουλειές,
που δεν περιμένουνε.
«Ελπίζουμε του χρόνου, πρώτα ο θεός»,
ξανάγραφε.
Όμως διέκρινες κάποια παραίτηση,
πως είχε κουραστεί,
πως είχε κι ο ίδιος αρχίσει ν' αμφιβάλλει.

Ποτέ ξανά
Αυτό το ποίημα
ποτέ δε θα το ξαναγράψω.
Ποτέ δε θα περάσω
απ' τα ίδια φιλιά.

Μου πέρασε από το νου να αναρτήσω μια φωτογραφία του ποιητή που τον δείχνει νεώτερο. Νεώτερο. Χαμογελαστό. Το χαμόγελο της νιότης που νομίζουμε ότι μπορούμε να το κρατήσουμε έτσι ανοιχτό και γάργαρο όλα μας τα χρόνια. Προτίμησα να βάλω μια από τις τελευταίες. Είναι γέρος. Στο βίντεο δυσκολεύεται να απαγγείλει. Το χαμόγελο έχει χαθεί. Μπροστά του βλέπει το δρόμο να τερματίζει.

Σβήσε το φως
Σβήσε το φως
είναι αργά.
αργά για ο,τιδήποτε.

Τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή.