Χρίστος Λάσκαρης

1931-2008 

 

http://www.flytoistros.com/laskaris/laskaris-poems.php

Η αγαπημένη του εποχή
Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη του εποχή -
όχι τόσο για τα φρούτα του,
όσο γι' αυτούς
τους μακρινούς περίπατους μέσα στο βράδυ,
εκεί στις φτωχογειτονιές.
με τις καταβρεγμένες τους αυλές,
τα τηγανίσματα.

Μνήμη της μητέρας μου
Έρχεσαι απ' τα προχτές στα όνειρά μου:
πάνω σ' ένα κρεβάτι ν' αγωνίζεσαι.
Απόψε όμως,
καθόσουν έξω στην αυλή και μπάλωνες.
Κοιτούσα τα πληγιασμένα μπράτσα σου.
Είναι απ' τους ορούς, μου λες,
με βασανίσανε.

Τα αναφιλητά
Ξύπνησα από 'να παρατεταμένο αλύχτημα.
Λύκου θα 'τανε,
γιατ' ήτανε τόσο μοναχικό
και λυπημένο.
Δεν είχα ακόμη συνέλθει,
όταν άκουσα στη διπλανή κάμαρη,
αναφιλητά.
Ο πατέρας μου,
έκλαιγε μες στον ύπνο του.

Ετοιμασίες
Πρωί,
και μ' ετοιμάζουνε για το σχολείο.
(Η αδερφή μου χαϊδεύοντας τη σάκα μου).
Έξαφνα το σκηνικό αλλάζει:
Στη μισοφωτισμένη κάμαρη,
οι γυναίκες ετοιμάζουν τον πατέρα μου.

Στην κλινική
Την ετοίμασαν και με φώναξαν να ασπαστώ.
ήταν ένα δωματιάκι στο υπόγειο της κλινικής
καμωμένο για την περίσταση.
Ξαπλωμένη σ' ένα μαρμάρινο πάγκο,
μου φάνηκε πως κοιμόταν.
Τόσο είχε γαληνέψει.
Καθώς την κοίταζα μες στο καλό της φόρεμα
τη θυμήθηκα στο χωριό Κυριακή
που πηγαίναμε για την εκκλησία.
Τι γυρεύαμε σ' αυτό το υπόγειο!
«Μάνα», τραύλισα,
κι αναλύθηκα σε λυγμούς.

Χωρίς τίτλο
Μέρες πάνω στις μέρες,
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή.


Ελπίζουμε του χρόνου
«Του χρόνου», έγραφε, «αν είμαστε καλά
θα έρθουμε για λίγες μέρες να σας δούμε».
Μα πάντα κάτι τύχαινε κι ανέβαλλαν:
κάποια από κείνες τις δουλειές,
που δεν περιμένουνε.
«Ελπίζουμε του χρόνου, πρώτα ο θεός»,
ξανάγραφε.
Όμως διέκρινες κάποια παραίτηση,
πως είχε κουραστεί,
πως είχε κι ο ίδιος αρχίσει ν' αμφιβάλλει.

Ποτέ ξανά
Αυτό το ποίημα
ποτέ δε θα το ξαναγράψω.
Ποτέ δε θα περάσω
απ' τα ίδια φιλιά.

Μου πέρασε από το νου να αναρτήσω μια φωτογραφία του ποιητή που τον δείχνει νεώτερο. Νεώτερο. Χαμογελαστό. Το χαμόγελο της νιότης που νομίζουμε ότι μπορούμε να το κρατήσουμε έτσι ανοιχτό και γάργαρο όλα μας τα χρόνια. Προτίμησα να βάλω μια από τις τελευταίες. Είναι γέρος. Στο βίντεο δυσκολεύεται να απαγγείλει. Το χαμόγελο έχει χαθεί. Μπροστά του βλέπει το δρόμο να τερματίζει.

Σβήσε το φως
Σβήσε το φως
είναι αργά.
αργά για ο,τιδήποτε.

Τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή.